De jonge rocker Ty Segall heeft in amper zes jaar al meer dan tien platen uitgebracht. Sinds 2008 doet hij dat solo al heeft hij de afgelopen anderhalf jaar weer bandleden mee op tour. Over een maand verschijnt zijn vijfde solo-studioalbum Goodbye Bread. Segall geeft alvast een voorproefje en blijkt een geweldige afsluiter van het festival.

GEZIEN:
Ty Segall, 21 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal, 21 mei 2011

MUZIEK:
Velen zagen in Ty Segall de logische opvolger van de begin 2010 overleden shockrocker Jay Reatard. Beiden komen uit diverse bands en zijn als tiener al begonnen met het schrijven en zelf opnemen van vuige, agressieve, bij vlagen psychedelische (neo-)garagerock. Reatard’s laatste album Watch Me Fall was een introspectief liedjesalbum veelal met akoestische gitaar opgenomen. Over een maand verschijnt het eveneens ingetogen vijfde studioalbum van Ty Segall. Het is nog steeds garagerock, maar het komt heel dicht bij singer-songwriter en popliedjes. Segall is niet langer boos op de wereld.

PLUS:
Vanaf minuut één klopt het bandgeluid. Melodieuze riffs, toegepaste distortion, verstaanbare zang en een dienende band die virtuoos Segall de ruimte geeft om te vlammen. Hij heeft er zin in, moedigt aan, crowdsurft al spelend over het publiek en grapt over het einde van de wereld. “I guess there’s no God after all.” Vier nieuwe nummers van het album Goodbye Bread komen langs, het beste materiaal van zijn albums Lemons (2009) en Melted (2010), wat ouder materiaal en twee vrijwel onbekende b-kantjes. ‘Ballads’ worden in hoger tempo gespeeld, tempowisselingen komen precies uit en het samenspel van bassist en drummer zorgt voor een heerlijke groove. Hoogtepunt is het nummer Girlfriend van Melted dat al snel door de zwetende bovenzaal wordt meegebleerd. “I’ve got a girlfriend, she said she loves meeeeeeee.”

MIN:
Er vallen twee stiltemomenten. De tweede keer is er iets technisch aan de hand, maar ook dit wordt redelijk snel opgelost. Jammer dat een beveiligingsmedewerker zoveel plezier beleeft aan het lastig vallen van springende fans.

CONCLUSIE:
Wanneer Ty Segall op handen gedragen zijn ereronde over het publiek beleeft, kirt een extatische dame in het oor van haar vriendin: "ik wil hem neuken, nu". Ja, Ty Segall weet zijn overstuurde rock ‘n' roll sexy en dansbaar te brengen. Hij pakt de zaal in en laat het kolken. Geen danceact had dit hier zo kunnen bewerkstelligen. In persoon, live-aanpak en uitstraling blijkt Segall juist het tegenovergestelde van Jay Reatard. Garagerock is van alle tijden, maar met sterke recente en aanstaande releases van Ty Segall, Sonny and the Sunsets, UV Race, Thee Oh Sees, Black Lips, Chain and the Gang, Dignan Porch, The Fresh & Onlys, Girls Names, White Fence en bijvoorbeeld Kid Congo & The Pink Monkey Birds lijkt de scene vruchtbaarder dan in jaren het geval was. Aan Segall gaan we nog jaren plezier beleven. Hij blijft zich evolueren, verbeteren en zet een enorm innemende, krachtige en onderhoudende liveshow neer. Een waardig afsluiter van een geslaagde editie van London Calling.

CIJFER:
9