Het heeft lang geduurd, maar eindelijk is het langverwachte debuutalbum van de Utrechtse producer Pitto uit. Tijdens het maken van Objects In A Mirror Are Closer Than They Appear verkende en verbreedde Pitto zijn muzikale grenzen. Het leverde uiteindelijk een interessante plaat op waar techno en pop samensmelten.

Het album heeft een lange ontstaansgeschiedenis. Het zaadje voor het album werd al in 2007 geplant, toen Pitto een bij Rejected tekende voor het uitbrengen van een single. "Ik liet toen Joris Voorn werk horen wat ik had liggen en het leek hem een goed idee als ik een heel album zou maken. Ik was inmiddels ook geïnspireerd door andere muziek. Ik was toe aan de uitdaging om muziek te produceren die ook geschikt is om in de huiskamer te draaien." Het koste echter bloed zweet en tranen en vier jaar om Objects In A Mirror Are Closer Than They Appear te maken. Pitto: "Ik wilde eerst heel breed gaan en naast op techno gebaseerde tracks ook bijvoorbeeld dingen doen met IDM en nu-jazz. Uiteindelijk hebben die tracks het echter niet gehaald en hebben we gekozen voor een goede cohesie. We zochten naar een lijn en het geheel moest van A tot Z luisterbaar zijn."

"Het kiezen was een gekkenhuis, dit moet, dat moet, en deze moet ook. We begonnen met veertig tracks, als het er geen tachtig waren. Daar bleven er een stuk of twintig van over, en uiteindelijk zijn deze nummers overgebleven", vertelt Pitto. De nummers die uiteindelijk op de plaat staan doen nauwelijks meer denken aan de DJ Pitto die we kennen. Het tempo ligt laag en het geheel neigt meer naar pop dan naar techno. "Er zitten ook eigenlijk helemaal geen oude nummers meer bij, alleen Where My Soul Is Now stamt uit die technotijd van rond 2007." Van de hele plaat doet alleen het nummer Ceiling In Paris nog enigszins denken aan het technogeluid waar hij op doelt. "Ceiling In Paris was heel lang een rudimentaire technotrack. De baslijn in dat nummer kwam pas drie maanden geleden. Toen had ik een sterk gevoel wat ik per se moest uiten. In een vlaag van inspiratie kwam deze baslijn en veranderde het nummer tot wat het nu is", aldus Pitto.

Ook andere nummers zijn op een bijzondere manier tot stand gekomen. Het intro bijvoorbeeld. Pitto: "Er was heel lang eigenlijk nog geen intro, die is ontstaan na een bezoekje aan de expositie Art of Fashion in museum Boijmans van Beuningen. Ik belande op een bankje bij een installatie van de modeontwerper Anna Nicole Ziesche. Daarin zat een stuk spoken word dat me zo prikkelde en hard bij me binnenkwam dat ik heb gevraagd of ik het kon gebruiken. Dat voorstel werd enthousiast ontvangen en uiteindelijk is de tekst gebruik voor het intro Childhood Storage en het nummer Return Of Childhood Storage. Een prachtig voorbeeld van hoe kunst, kunst beïnvloed."

Ook de samenwerking met zangeres Alice Rose kwam op een bijzondere manier tot stand. "Ik leerde Alice Rose ooit kennen een demo die ik van haar kreeg. Ik heb een aantal remixen van haar werk gemaakt en uiteindelijk is het met veel ping pong gekristaliseerd tot de tracks die nu op het album staan. Ik had zelf al een deel van de tekst  voor het nummer When I Look At You geschreven, maar dat was eigenlijk nog niet goed genoeg. Ik heb toen contact met haar opgenomen en gevraagd of zij met haar ideeën de tekst wilde afmaken en inzingen. Een paar dagen later kreeg ik het resultaat terug. Ze had mijn tekst precies zo geïnterpreteerd zoals ik hem bedoeld had. Ze heeft het nummer fantastisch afgemaakt en ingezongen en ook een eigen lading aan het nummer toegevoegd. Ik heb daar werkelijk nog dagen kippevel door gehad."

Om zijn nieuwe werk ook live goed uit de verf te laten komen heeft Pitto een band achter zich geschaard. Ook dat is nieuw en spannend voor hem. "Ik heb natuurlijk geen traditionele muzikale opleiding gehad. Ik ben begonnen met rechttoe rechtaan platen draaien en zo langzaam doorgegroeid naar het knutselen van muziek op de pc. Ik had tot nu nooit met andere muzikanten op een podium gestaan. Het is een heel bijzonder gevoel als je met z'n zessen op het podium staat en naar elkaar kijkt en de chemie voelt. Zij kennen dat gevoel natuurlijk al veel langer, maar voor mij is dat helemaal nieuw." Leuk detail, in 2007 zei Pitto nog tegen 3VOOR12 dat zijn voorkeur uitging naar het digitaal maken van muziek. Pitto lachend: "Ik heb die vraag toen waarschijnlijk geïnterpreteerd als producer.Het ging meer over een een analoge hardware synth of drumcomputer tegenover een digitale variant. Dat verschil is tegenwoordig minimaal. Ik kijk er nu anders tegenaan omdat ik muzikaal gegroeid ben en hele andere inspiratiebronnen heb dan toen en ook meer muziek probeer te maken met akoestische instrumenten."

De nieuwe richting die Pitto nu inslaat is volgens hem niet definitief. "Mijn muziek zal altijd heel dynamisch tot stand komen. Het kan dat ik hierna gewoon weer een floorfiller technoplaat ga maken. Die dynamiek zit trouwens ook in de komende liveshows. We kunnen met z'n zessen de volledige show doen, maar we kunnen er ook voor kiezen om met drie mensen een meer op dance georiënteerde set te spelen. Ik vind zowel het dj'en als het spelen ontzettend leuk om te doen, dus het één zal niet het ander uitsluiten. Sowieso plan ik niet echt vooruit. Voor mij moet muziek altijd oprecht tot stand komen. Ik moet het diep van binnen kunnen voelen.

Pitto en band presenteren vrijdag in Simplon en zaterdag op het Drift Festival in Nijmegen officieel het nieuwe album en de liveshow. Het album Objects In A Mirror Are Closer Than They Appear is nu uit en staat tijdelijk op de Luisterpaal.