London Calling is een soort sauna. Vanuit het ijskoude, donkere Cat's Eyes duiken we zo het warme bad in bij Miami Horror. Waar de frontman van The Horrors en zijn zijproject gekleed gaan in zwart, heeft Miami Horror ultraviolet als lievelingskleur.

GEZIEN:
Miami Horror, 20 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal
 
MUZIEK:
Er zit iets in het water, Down Under. Dat kan niet anders. Al die Australische bands die de laatste jaren met synthesizers in de weer gingen en een zwak hebben voor de spacey jaren zeventig: Cut Copy, The Presets, Midnight Juggernauts, en nu Miami Horror.
 
PLUS:
Voor een synthipopband is bij Miami Horror verdomd veel gitaar te horen. Jazeker, links en rechts op het podium staan synthesizers. De rechtse daarvan wordt bediend door Benjamin Plant, die geldt als het brein van de band. Links staat Daniel Whitechurch in een veel te lange en daardoor erg hippe jas. Maar zanger/gitarist Josh Moriarty is de gitarist en blikvanger van de band. Met een rood jacquetje en grote gebaren doet hij alsof hij Chris Martin is in een winkel vol trekdrop en zuurstokken. Als een soepele gymnasiaste - nee, NIET als een stoere hardrocker - zakt hij door zijn benen tijdens een solo, of wijst hij met gestrekte vinger naar de nok van de zaal. Zijn favoriete gitaarlick is overigens geleend uit Stardust's Music Sounds Better With You. Dat is inderdaad het missende element in de veelkleurige potpourri: Franse filterdisco. Succes verzekerd, zou je zeggen.
 
MIN:
Maar die frontman begint wel vreselijk snel op de zenuwen te werken met zijn over-acting, en de meeste songs hebben niet al te veel om het lijf. Uit allerlei hoeken komen de invloeden, maar slechts sporadisch worden de interessante elementen gekozen. In de meeste gevallen pakken ze vooral voor de effectieve ingredienten. Gisteravond schijnen ze daarmee de kleine zaal op zijn kop gezet te hebben, vanavond lukt het toch niet helemaal. Zou Moriarty daarom zijn maniertjes uitvergroten tot MANIEREN? Of is het compensatie voor zijn matig uitgemixte stem en de weinig fantasievolle drums? Vlak voor hitje Sometimes ingezet wordt, ploegen we nog even een Pink Floyd hommage door. Pas de laatste twee nummers gaat het echt los.
 
CONCLUSIE:
We eindigen met potentiële single Holidays, en die geeft wel zo ongeveer weer waar we dit Miami Horror moeten plaatsen: zonnige springmuziek voor op de festivals. Met een beetje pretentie, maar al te serieus hoeven we het niet te nemen. Muziek die het goed doet op de radio, maar waar je nou ook weer niet te veel van achter elkaar moet horen. Vandaag is het een beetje een treurige bedoening. Als een regenachtige dag in een strandtent. Daar sta je dan met je dienblad vol ultraviolette cocktails.
 
CIJFER:
6