(Foto's staan onder het artikel)

Vijf dagen lang is Austin de hoofdstad van de muzikale wereld. Duizenden  muziekliefhebbers en professionals reizen naar Texas om nieuw talent te  spotten in de tientallen clubs en cafe's in de stad. Ook  3VOOR12-verslaggever Atze de Vrieze is erbij en pikt elke dag de meest  opmerkelijke momenten uit de totale overvloed aan muziek.

Vrijdagavond in Austin, 6th Street is nog chaotischer en kleurrijker dan  op de andere dagen. Op elke hoek van de straat staat een lokale drummer  met een bandje te spelen. Tussen het festivalpubliek en het reguliere  uitgaansvolk paradeert een drumband, en even verderop lopen leden van  een totaal onbekende band met een groot reclamebord voor zichzelf.  Vanochtend vroeg zaten hier her en der plukjes vermoeide muzikanten  tussen hun stapels instrumenten, nu is iedereen weer op volle snelheid  en klaar voor dag 4.

Ook vandaag weer veel day parties, waaronder het gewilde feestje van  Spin Magazine in Stubb's BBQ. Enkel voor de happy few. Voor de anderen  staat een lokale garagepunkband vrienden te maken op de veranda van  rockpub Beerland, terwijl even verderop een DJ een ode brengt aan Nate  Dogg. Ook na een halve week kom je nog altijd ogen en oren tekort in  Austin.

1. Deerhunter (Club De Ville, unofficial party)
Staar je vooral niet blind op onneembare vestigingen als het Fader Fort  of de Spin party, er zijn vandaag ook minder high profiel feestjes met  een top line-up. Zo speelt de beste band van het festival in een  zonovergoten tuintje naast een paar bamboetakken: Deerhunter. In het  officiële programma komt hij niet voor, en dat is niet heel vreemd, want  hun album Halcyon Digest is al even uit. Frontman Bradford Cox is een  lust om naar te kijken, extreem lang en ongezond dun, maar vooral een  bezeten muzikant. Rondzingend geluid, onaangekondigde noise? Cox buigt  het om en gebruikt het juist als kracht. Het recente album klinkt  relatief verzorgd, live klinkt de band genadeloos hard en rauw. Zelden  zie je een band die zo slim bezig is met geluid, met loops, delay, met  volume. Aan het slot duwt zijn zangmicrofoon in zijn gitaarversterker om  het geluid nog verwoestender rond te laten zingen. Vooral in lange  nummers als Helicopter en het hypnotiserende He Would Have Laughed haalt  Deerhunter alles eruit wat erin zit. Halcyon Digest was voor veel  mensen een eye-opener. Bradford Cox werkt langzaam maar zelfverzekerd  aan zijn status als een van de indiehelden van nu.

2. Kurt Vile (Club De Ville, unofficial party)
Een uur eerder op hetzelfde podium een man waar de nodige buzz omheen  is: Kurt Vile. De voormalig gitarist van de band War On Drugs won de laatste jaren met het album meer zieltjes en is nu op het punt aanbeland dat iedereen vanaf het begin oplet nu er een nieuwe plaat in de winkel ligt. Kurt Vile doet vrolijk mee aan de trend van het jaar: zijn lange haar  hangt volledig voor zijn gezicht, in grunge stijl. Technisch klopt niet  alles op dit geïmproviseerde podium, maar Vile levert desalniettemin een  zeer overtuigend visitekaartje af. Hij is een begenadigd zanger, met  een donkere stem, aangenaam drammerig, als Lou Reed op een slechte dag.  Nog indrukwekkender is zijn gitaarspel, met veel reverb. Veel songs  beginnen redelijk kalm en monden uit in een bezwerende climax. Beste  nummer is nieuwe single Jesus Fever, dat wat extra voedingsbodem krijgt  met een laagje samples.

3. Fitz & The Tantrums (Mellow Johnny's)
Als je uit de route zit, ben je kansloos, luidt het devies op SXSW. Maar  dat geldt niet voor bands die de afgelopen dagen al voor reuzin  zorgden. Voor Fitz & The Tantrums staan de mensen in de rij bij  Mellow Johnny's, de fietsenwinkel van niemand minder dan Lance  Armstrong. Niet voor niets, zo blijkt, want deze soulpopgroep uit  Brooklyn is een regelrechte hit. De groep wordt geleid door de lange  blanke frontman Michael Fitzpatrick en zijn pittige steun toeverlaat  Noelle Scaggs. "Give it up for my dress!", zegt ze, en daar mag  inderdaad best voor geklapt worden. Hun liedjes zijn meer soul dan pop,  single Moneygrabber neigt zelfs naar Billie Joel's Uptown girl. Nu al  zijn er meeklap- en meezingmomentjes, en er zijn nog heel wat kansen  daarop die nog niet eens benut worden. Een scherpe rand heeft Fitz  totaal niet, maar deze band is helemaal klaar voor de doorbraak.

4. The Dears (Mellow Johnny's)
Nu we toch vroeg waren voor Fitz & The Tantrums ook maar even kijken  bij The Dears, niet bepaald de hipste band van het festival. Onlangs  verscheen Degeneration Street, het vijfde album van de Canadese band.  Het album kreeg buitengewoon gemengde reviews, en dat terwijl het een  return to form zou moeten zijn. Bij het vorige album verdween een aantal  bandleden, nu zijn ze terug. The Dears is hier dus om hun kersverse  album te redden, en dat doen ze verrassend goed, ondanks het matige  nieuwe songmateriaal. De band staat bekend als degelijk, gestileerd, met  zanger Murray Lightburn in een net colbertjasje. Maar vandaag wil de  band bewijzen heus wel rock 'n roll te zijn. "Dit is vast niet de eerste  soundcheck die jullie deze week zien", zegt Lightburn, die het  inderdaad niet gewend zal zijn zelf zijn spullen te installeren terwijl  het publiek al toekijkt. "We do it punkrock style". Dat zullen we weten  ook. Tijdens het tweede nummer duikt hij al het publiek in. Als hij  terug komt is zijn jasje uit en zijn blouse open. De band speelt  voornamelijk nieuwe nummers, waaronder single Blood, 5 Chords en 1854,  verzorgde songs met lange gitaarsolo's (in het eerste nummer laat de  gitarist zich meer dan een minuut gaan), maar wel met een zekere sturm  und drang gespeeld. Aan het slot volgt nog een onvervalste fuck you. The  Dears moet vroeger stoppen omdat hun soundcheck te lang duurde. "One  more song! One more song!", scandeert het publiek. De stage manager gaat  overstag en de band maakt er misbruik van met een epos van acht minuten  inclusief twee gitaarsolo's.

5. The Naked & Famous (Maggie Mae's Rooftop)
Hollands feestje bij The Naked & Famous. De firma Joost van  Bellen & Friends is aanwezig, evenals de heren van De Staat en Go  Back To The Zoo. Zou dit zo'n band worden die alleen in Nederland groot  wordt? De kiwi's hebben een bescheiden hit met Young Blood, hier  gespeeld als slotnummer. Dat wil zeggen: halverwege valt de PA uit. De  band speelt stug door. IJzersterk liedje, dat Young Blood. Zo goed dat  je zonder nadenken vergeeft dat het wel erg veel op MGMT lijkt. Sterker  nog: het is de hit die MGMT weigerde te maken op hun laatste album. Ook  de eerste twee songs - All Of This en Punching On A Dream, leunen op het  geluid van de Brooklyn hipsters, toegankelijk geinterpreteerd:  elektronisch klinkende drums, lage, zompige bass synths en hoge  melodielijnen, met dubbele vocalen die ver weg zitten in de mix. Het  geluid is ook live goed voor elkaar. Al is de zwakte van deze band ook  helder: de rest van de songs blijft behoorlijk achter bij die drie  topliedjes.

6. Caveman
Caveman uit Brooklyn, New York maakt dromerige, hypnotiserende  popliedjes die geraffineerd in elkaar overlopen. Zo'n band die je na een  paar nummers helemaal meesleept in hun eigenzinnige, soms wel wat  eenzijdige geluid, geholpen door de prachtige locatie, het balkon van de  club Malverde, met de skyline van Austin, Texas op de achtergrond. Ze  zijn nog een unsigned band, maar we spreken in de zaal iemand van het  Matador-label die de band nog eens zorgvuldig komt wegen en ze spelen  over een paar weken in het voorprogramma van Wye Oak in de  vooraanstaande Newyorkse club Bowery Ballroom, dus hier is wel wat aan  de hand. Hun sound wordt gedomineerd door kringelende gitaren,  uitgesponnen synths en en ietwat monotone vocalen en als er  vergelijkingsmateriaal genoemd zou moeten worden kom ik uit bij de  debuutplaten van The Dears en Clap Your Hands Say Yeah. Ik ben benieuwd  wanneer hun eigen debuutplaat verschijnt en wanneer we ze voor het eerst  in Nederland gaan zien. (Willem van Zeeland)

7. The Stepkids
Bij The Stepkids moet er door de crew eerst wat voorwerk gedaan  worden: Een enorm wit laken wordt opgehangen als backdrop en even later  gaan de bandleden er in witte pakken voor staan. Er worden graphics  geprojecteerd op het doek en op de muzikanten. Het ziet er fantastisch  uit. En dan de muziek: Die bevindt zich ergens tussen Phoenix, Beck (ten  tijde van Midnight Vultures), Scissor Sisters, 10CC, the Bee Gees en  Sparks. Bovendien weten ze hoe ze een pakkend nummer met een hook moeten  schrijven. Het is electrodiscopop, geheel tweestemmig met fraaie  kopstemmen gezongen en dat in witte pakken op een zomerse avond, buiten  tussen de palmbomen. The Stepkids zijn een ontdekking, te checken op  deze video: http://www.youtube.com/watch?v=EwbR8ubfHtY. (Willem van  Zeeland)

8. Dutch Impact party
Muziekcentrum Nederland (MCN) geeft een feestje op een grasveld  recht tegenover het Convention Center. De locatie is perfect en er is  dan ook een behoorlijke opkomst als tussen 17.00 en 20.00 uur Go Back To  The Zoo, The Death Letters, Laura Jansen, De Staat en Black Atlantic  komen spelen. Volgens Arjen Davidse van het MCN worden in totaal 954  bezoekers geteld en daar moet je dan wel wat freeloaders van aftrekken  die alleen voor de barbecue komen, maar er is met name voor Laura Jansen  en De Staat veel belangstelling. Vanavond spelen zij hun officiële  showcases. Daarover morgen meer. (Willem van Zeeland)

9. The Vaccines (Stubb's, unofficial party)
The Vaccines is een van de meest gehypte gitaarbandjes van het moment in  Engeland. En dat wil wat zeggen, want gitaarbands zijn uit. Dat hebben  ze te danken aan de uitstekende single Wreckin' Bar (Ra Ra Ra), die hier  op de vroege middag midden de set zit. Het is een scherpe mix van  Britpop met Ramones protopunk van amper anderhalve minuut. Waren al hun  liedjes maar zo goed. En vooral: hadden ze maar de uitstraling om het  plaatje compleet te maken.