Vijf dagen lang is Austin de hoofdstad van de muzikale wereld. Duizenden muziekliefhebbers en professionals reizen naar Texas om nieuw talent te spotten in de tientallen clubs en cafe's in de stad. Ook 3VOOR12-verslaggever Atze de Vrieze is erbij en pikt elke dag de meest opmerkelijke momenten uit de totale overvloed aan muziek.

Even voor half negen, het grote park naast de Colorado River is vol. Een grote teleurstelling voor de vele bezoekers, die nog altijd met honderden tegelijk toestromen voor deze gratis show. Zodra The Strokes met hun eerste nummer beginnen, klimmen mensen massaal over de hekken en zetten ze druk op de toegangspoort. Voor de security zit er niets anders op dan zich gewonnen te geven. Alleen al om die reden is het een show voor in de geschiedenisboeken. SXSW wordt vandaag letterlijk en figuurlijk onder de voet gelopen door de vijf New Yorkers en hun gevolg, terug van weg geweest.

1. The Strokes (Auditorium Shores)
Volgende week verschijnt Angles, het vierde album van The Strokes, het album waar eigenlijk niemand meer op rekende. Tien jaar geleden waren de vijf uit New York de redders van de rock 'n roll, vanavond spelen ze een giga gig aan de oever van de Colorado River. De setting is werkelijk prachtig: de zon is net onder gegaan, en de oplichtende skyline van Austin zorgt voor een ongeëvenaard natuurlijk decor. Dat maakt het extra jammer dat het geluid op het grote podium extreem slecht is. De bas zwabbert, gitaren en vocalen zijn schel. Het maakt het voor de tienduizenden niet gemakkelijk de aandacht erbij te houden. Dat ligt niet zozeer aan de band zelf, want die speelt behoorlijk gedreven. Frontman Julian Casablancas speelt weer eens de ongeïnteresseerde rockster, zoals zijn rol al een tijdje is, dezelfde skinny en zonnebril, hetzelfde strakke jasje.

Van de drumcomputer uitstapjes van het nieuwe album is niet veel terug te horen. Een plaat die lang op zich liet wachten, en waarover de band vreemde statements in de media deden, die erop duiden dat de echte liefde ver te zoeken is. Meeste respons krijgen single Under Cover Of Darkness (geweldig liedje met soepele wendingen) en You're So Right (vervelend dreinerig en geforceerd), twee liedjes die al wat langer naar buiten waren. Maar serieus opveren doen de mensen vooral bij hits als Someday, New York City Cops en Juicebox. Het echte vuurwerk is bewaard tot het laatst, en het komt letterlijk uit de rivier, waar op grote plateaus een gigantische bak vuurpijlen klaar staat. Ze gaan de lucht in zodra Julian Casablancas het eerste couplet van Last Night inzet. Het is een daverend slotakkoord, en dat hoort bij zo'n grote headline show, maar ergens is het ook in tegenspraak met wat ooit de charme van de band was, en wat het in feite nog steeds is. Gewoon spelen, geen opsmuk, geen flikkerende lichtshow, niet al te veel beweging op het podium, geen interactie met het publiek. Al met al een bij vlagen opwindende show, niet genoeg om de status van superheadliner waar te maken. Zouden The Strokes zichzelf niet een veel betere dienst bewezen hebben als ze net als Foo Fighters in een veel te kleine, zweterige club gespeeld hadden?

2. TV On The Radio (Stubb's)
Maar er gebeurt meer vandaag. Afsluiter in Stubb's is TV On The Radio, een van de meest eigenzinnige bands die de laatste jaren uit New York kwam. Ook zij zijn toe aan album nummer vier, al kostte dat een stuk minder moeite. Wie op basis van single Will Do dacht dat de band gas terug zou nemen, heeft het mis. Vanaf in Stubb's begint de band messcherp, met een overdonderend Young Liars. Helaas staat naast Will Do maar een ander nieuw nummer op de setlist. "What's the matter with your next door neighbour?", praatzingt Tunde Adebimpe in een bezwerend opgebouwde song, die eindigt met een gierende climax. Het is een typische TV On The Radio song, zwaar en overweldigend, met de geheel eigen interpretatie van de Wall Of Sound door brein Dave Sitek. Hoogtepunt is het slotnummer van de reguliere set, het intense oudje Wolf Like Me.

3. Charles Bradley (Stubb's)
Oude baas Charles Bradley is een player, die alle trucs uit het grote soulboek kent. Binnen tien minuten ligt hij al op de knieën, iets wat James Brown altijd tot het laatst bewaarde. "I love you!", roept hij onophoudelijk met zijn rauwe, scherpe stem. Natuurlijk, allemaal show, en misschien wat overdreven. En toch geloof je hem. Toch geloof je dat het vocht rond zijn ogen geen zweet is, maar tranen. "Why is it so hard to make it in America?", zingt hij, zijn levensverhaal opsommend. De wereld gaat op in vlammen, waarschuwt hij als een geëmotioneerde prediker met liefde voor zijn volgelingen. De soulzanger wordt begeleid door de indrukkende Daptone-band, een machine in de goede zin van het woord. Liefhebbers van rijpe soul, ouderwets maar oprecht, kunnen hun hart ophalen aan deze Charles Bradley.

4. Ava Luna (Austin  Convention Center)
Alsof je een voetreis rond de wereld maakt, zo voelt het ongeveer om de plek in het Austin Convention Center te zoeken waar Ava Luna speelt. De soulpopband uit Brooklyn is helemaal in het achterste hoekje weggestopt, in een lege hal met lelijk tapijt. De weinige mensen die de moeite namen om te komen worden niet direct op hun werken bediend, want om de een of andere reden heeft Ava Luna geen haast. Maar als eenmaal alle bandleden bij elkaar gevonden zijn, blijkt het wachten terecht. Ava Luna maakt sympathieke soulpop met drie backing vocalisten die er zo zoet uit zien dat ze pontificaal vooraan mogen. Opvallende keuze, maar ook wel terecht, want gek genoeg zijn de doo-wop koortjes minstens zo belangrijk als de lead vocalen en hebben die drie meer uitstraling dan de wat onopvallende zanger. De liedjes zitten slim en eigenwijs in elkaar, maar de performance is wel erg netjes.

5. Miami Horror (Beauty Bar Backyard)
Bij Miami Horror gebeurt iets raars: ze openen met een aardig nummer en stoppen er vervolgens mee op verzoek van de crew. Een medewerker van de zaal betreedt het podium om mede te delen dat er volgens de brandweer te veel publiek is en dat we pas weer verder kunnen als minstens veertig mensen vrijwillig de zaal verlaten hebben. Dat schiet in eerste instantie niet op, maar nadat er gratis bier is aangekondigd in de zaal next door, komt het heel snel goed. Miami Horror keert vervolgens terug met een lekker lang topnummer waar de hele zaal voor plat gaat. Ze maken synthesizerpop met koebellen, maar ze zijn ook funkateers en stiekem zelfs een beetje symfoknakkers. Het is meisjesmuziek, feel good disco met veel spacesounds, een soort New Order, maar dan warmer en gezelliger. (Willem van Zeeland)

6. Say Hi
De band Say Hi uit Seattle maakte een eigenwijze EP, die op de 3VOOR12 redactie in goede handen viel. In Europa heeft het trio zich nog niet laten zien, en dat is misschien maar goed ook. Niet dat Say Hi een slechte band is, dat zeker niet, maar de live performance staat nog niet als een huis. Potentie is er wel. De band heeft een zingende drummer met een redelijk bijzondere stem, af en toe wat jengelend, maar opvallend genoeg minder dan op plaat. Één om in de gaten te houden, maar verwacht niet meteen in de komende drie maanden rendement.