(Foto's staan onder het artikel)

Vijf dagen lang is Austin de hoofdstad van de muzikale wereld. Duizenden muziekliefhebbers en professionals reizen naar Texas om nieuw talent te spotten in de tientallen clubs en cafe's in de stad. Ook 3VOOR12-verslaggever Atze de Vrieze is erbij en pikt elke dag de meest opmerkelijke momenten uit de totale overvloed aan muziek.

The Vaccines: vol. Smith Westerns: vol. The Black Lips: vol. James Blake: vol. De rijen staan niet zelden tot aan de overkant van de straat bij de meest relevante acts van het festival. SXSW, je bent een frustrerend festival. Een beetje drukte is niet erg, maar het lijkt er sterk op dat SXSW dit jaar simpelweg te veel kaarten verkoopt. Gelukkig schieten de feestjes overdag als paddestoelen uit de grond, en zo kun je al veel afstrepen.

's Avonds kun je - als de rijen je humeur wat verpesten, altijd even een wandelingetje maken over de kermis die 6th Street heet, het kloppend hart van het nachtleven in Austin. Overal knipperende neonlichten, bars met bisonkoppen en countryhelden aan de muur, biljartzalen met harde muziek en Efteling-achtige theatertjes, op straat speelt een hoempaband met grootse gebaren. Mooiste attractie: Hoek's Death Metal Pizza, een vreettent die non-stop keiharde metal de straat op spuwt. En dan sta je op het zebrapad ineens naast een Amerikaanse dikke dame met een roze pruik, een eenhoornmuts en koeienvacht jurkje. SXSW, het is een soort carnavalsparade van bont uitgedoste types, afgewisseld met kerels met baardjes en brillen.

Wat ook helpt om het humeur op te fleuren: aan het eind van de dag tellen hoeveel goede bands je eigenlijk hebt gezien. De score van SXSW dag 2:

1. Smith Westerns (Club de Ville, unofficial party)
Er staan lange rijen bij Stubbs 's avonds als de Smith Westerns spelen, maar gelukkig lieten ze zich aan het eind van de middag ook al even zien in Club de Ville. Het vijftal uit Chicago heeft net een fantastische gitaarplaat af, garagerock met likjes shoegaze en glamrock, waarop vooral de ijzersterke lead gitaar opvalt. De piepjonge gastjes hebben dezelfde loom-coole uitstraling als The Black Lips en The Strange Boys, en weten net als die bands met goed getimede tempoversnellingen vaart in de show te houden. Ze beginnen wat slordig en nonchalant, maar gaandeweg het halfuurtje krijgen ze de smaak steeds meer te pakken. In een half uur komt geen slecht nummer voorbij, met oudje Be My Girl en nieuwtjes Imagine 3, Dye The World, 'cock melter' All Die Young en natuurlijk single Weekend als uitschieters. Dat laatste is nu al de hit van SXSW 2011, al mag het best nog een beetje strakker. Nu moet op het podium dezelfde stap gemaakt worden als in de studio.

2. Givers (Mohawk patio, unofficial party)
De band Givers uit Louisiana was vorig jaar ook al op SXSW, wekte toen naar verluidt al zenuwachtige blikken op bij labelmensen, maar heeft nog altijd geen album uitgebracht. Ze hebben in elk geval kunnen werken aan hun podiumervaring, en dat is te zien. Vier nummers spelen ze slechts in het tuintje van Mohawk, in de rook van melige braadworsten, en daarvan zijn er drie heel erg raak. Up Up Up is de grootste potentiële hit. Givers maakt poppy indie met exotische invloeden, in de categorie Vampire Weekend, maar dan nog wat dynamischer. De band heeft een frontman en een frontvrouw (ontwapenend, maar ook stoer, à la Daily Bread). Zij begint veel nummers op de ukelele en gaat halverwege over op percussie. Dat doet ze zo overtuigend dat halverwege het slotoffensief de stokken dwars door midden gaan. Leuk, fris bandje met veel potentie.

3. Suuns (Red 7)
Het lijkt wel of we naar een Nederlandse band staan te kijken: de zaal is lang niet helemaal gevuld, en er zijn zeker tien Hollanders. Deze band speelde dan ook onlangs al eens in Nederland er zorgde daar voor enthousiaste verhalen. Het moet een van de meest extreme bands van het festival zijn. Keiharde noise met elektronica, met een scherp oog voor goede grooves, stoïcijns gespeeld. Indrukwekkende band. Gare tent trouwens, dat Red 7. Oogt als een discotheek waar dikke bikers partnerruilavondjes organiseren, aan de muur een vlag 'home of the hooligans'.

4. Twin Shadow (Mohawk patio, unofficial party)
Frontman George Lewis Jr. van Twin Shadow oogt en klinkt als de new wave versie van Rick James, en hij speelt gitaarsolo's in de stijl van Prince. Zijn band rockt live wat meer dan op zijn fraai gestileerde plaat. Goede songs als When We're Dancing en Castles In The Sand worden afgewisseld met wat vlakkere liedjes, maar Twin Shadow heeft een interessant geluid en een sterke uitstraling. De band doet een recordpoging 'meeste shows' op SXSW 2011, maar het is zeer de vraag of de drummer dat vol gaat houden. Zijn oogleden hangen al bijna op zijn schoenen.

5. Gayngs (Red 7 patio)
Kijk, zo kom je dus toch binnen bij een gewilde band: een verrassingsshow. Gayngs - het slow motion 80's soft pop project van een flink aantal toonaangevende Amerikaanse muzikanten - speelt nog twee keer in Austin, maar is de special guest op de Jagjaguwar party. Gayngs is een supergroep, wat in de praktijk betekent dat het van uitgebreid touren niet komt, al helemaal niet in Europa. Bekendste gezicht op het podium is Justin Vernon alias Bon Iver, al speelt hij een bescheiden rol. Vocalisten wisselen elkaar af, en de hele band zorgt voor zalvende backing vocalen. De band start overtuigend met The Gaudy Side Of Town, met Vernon op autotune en een mierzoete klarinetsolo. Wel jammer: op het krakkemikkige podium van Red 7 is het niet zo aalglad als zou moeten.

6. Tennis (Club de Ville, unofficial party)
Net als Gayngs grijpt Tennis terug naar het verleden met een indiegevoel van nu. De bloodvoetse frontvrouw had een van de duifjes kunnen zijn in een sixties girl group, maar haar begeleiders zijn echte indiejongens. In de categorie Best Coast, She & Him, maar dan wel met net iets minder echt fantastische liedjes en uiteindelijk ook wat braaf.

7. Yuck (Club de Ville, unofficial party)
Ook Yuck doet het goed op het Fat Possum feestje in de zon. De Engelse shoegaze band maakte eind vorig jaar op London Calling niet zo veel indruk, maar blijkt inmiddels wel degelijk over een aantal sterke liedjes te beschikken. Met name The Wall en Georgia mogen er zijn, de meer up-tempo songs in de set. De krullebol-zanger staat wat gebocheld naast zijn microfoon, met af en toe een brede glimlach. Of de bassiste ook lacht zullen we nooit weten, want zij heeft haar pony extreem cool voor haar ogen hangen. De langzame songs zijn wat lijzig, het slot daarentegen is overweldigend.