Vijf dagen lang is Austin de hoofdstad van de muzikale wereld. Duizenden muziekliefhebbers en professionals reizen naar Texas om nieuw talent te spotten in de tientallen clubs en cafe's in de stad. Ook 3VOOR12-verslaggever Atze de Vrieze is erbij en pikt elke dag de meest opmerkelijke momenten uit de totale overvloed aan muziek.

Austin ligt er heet en bruisend bij, zo vroeg op de dinsdag. Eigenlijk barst het muziekfestival pas op woensdag echt los, maar het voelt alsof de stad de afgelopen dagen al leeg geplunderd is door een bende Interactive nerds, die het hieraan voorafgaande SXSW Interactive hebben bezocht. Zij beginnen vandaag aan hun slotborrels. De laatste kaartjes worden uitgewisseld tijdens vluchtige dinertjes in Mexicaans restaurant The Iron Cactus, terwijl de muziekbezoekers daar zitten te acclimatiseren.

Het zal niet alleen de jetlag zijn, maar ook de cultuurshock. Zo moeten we het onderweg vanuit de doodse stad Houston nog doen met middle of the road countryzenders en komt de mooiste muziek uit het buikje van Justin Bieber in de Walmart. Je komt er in de meest fascinerende drive-in burgerbars, waar serveersters op rollerskates bestellingen bezorgen bij air conditioned pick-up trucks. We ontmoeten er Art, een dolenthousiaste medewerker die naar eigen zeggen honderd uur per week werkt voor drie verschillende werkgevers om zijn droom waar te maken: cameraman worden. "Everybody watches tv, I want to be the one that makes it happen!"

In Austin begint de eerste dag als een soort proloog, met 'slechts' tien zalen met officieel programma en een handvol onofficiële feestjes. Aan de andere kant van de snelweg staat een lange rij voor het Fader Fort, de hotspot voor de komende dagen als het gaat om onofficieel dagprogramma. En voor podium Stubbs staan honderden mensen tevergeefs te wachten om naar binnen te mogen bij de geheime gig van Foo Fighters. Ik beperk me op de eerste avond tot Emo's, een van de hoofdlocaties van het festival. Het is een donker, oud punkhol, dat aan de achterkant geen muur en dus wel een tuin heeft. Ideaal bij dit soort weer. Boven het podium hangt een vlag van Pitchfork, het toonaangevende Amerikaanse blog, dat zich dit jaar meer dan ooit manifesteert op het festival. Het werd een avond met veel sfeer, maar nog niet al te veel spektakel.

1. Jamie Woon
Een van de grote talenten van het moment uit Engeland opent het festival in de kleine zaal van Emo's. Jamie Woon had natuurlijk eigenlijk op Eurosonic moeten staan, maar toen was hij er nog niet klaar voor, kreeg de programmeur van dat festival te horen. En ook nu overtuigt de Britse zanger nog niet helemaal. Zijn debuutsingle Night Air werd geproduceerd door Burial en klinkt als een aangename cross-over van disco en dubstep. De diepgang van die track komt live een stuk minder uit de verf. Woon staat wat onwennig achter twee microfoons en een tafel vol pedalen. Om hem heen een band met drummer en twee toetsenisten. Voorheen trad hij in zijn eentje op met samples en loops van zijn eigen stem. De low profile uitstraling daarvan paste bij de borrelende elektronica, maar nu hij duidelijk meer de popkant opzoekt, komt hij er niet meer mee weg. Overtuigend na het voorzichtige begin is wel catchy nieuwe single Lady Luck.

2. Surfer Blood
Vorig jaar was Surfer Blood - uit Miami - een van de absolute kampioenen van SXSW, in de categorie meeste optredens. Ook dit jaar spelen de Amerikanen zich helemaal suf, al moeten ze Toro Y Moi en Twin Shadow voor laten gaan in de statistieken. Last year's nieuws dus, en daar komen we eigenlijk niet voor, maar nu we er toch zijn... Hun eerste optreden is de afsluiter van de Pitchfork party. Toch merkwaardig, want na de grote buzz vorig jaar besloot men in Nederland massaal dat het zo'n vaart niet zou lopen met die band. Toch komt Surfer Blood hier opvallend zelfverzekerd uit de verf, al blijft het voornamelijk qua uitstraling behelpen. De neo surf culthit Swim is behoorlijk sterk, net als het Vampire Weekend-achtige Take It Easy en een The Police knipoog zonder reggae (Twin Peaks). Of het goed genoeg is om ook daadwerkelijk door te breken? Vermoedelijk niet.

3. Beach Fossils
Halverwege de avond zien we ook nog Beach Fossils, een kwartet uit Brooklyn dat klinkt alsof het liedjes van The Cure heel slordig speelt. Het zijn eenvoudige garagesongs met veel galm over de gitaren en aanstekelijke refreinen. Vroeger, als je jong was, een band wilde beginnen en nog maar drie akkoorden beheerste, begon je een punkband, nu begin je een band als Beach Fossils. Pretentieloos met een paar slimme knipoogjes. Het mag rammelen, en dat wordt onderstreept door te koketteren met de promotie van de drummer tot gitarist. "It's my first show." Hij moet zich ook meteen aanpassen achter de opvallende choreografie van de band: als er niet gezongen wordt, wordt er bewogen. Vermoedelijk geen echte blijver, wel een sympathieke, energieke band op een avond als deze.

Ook dj Joost van Bellen houdt voor 3VOOR12 een verslag bij vanaf SXSW.