DAG 3: WOENSDAG 16 MAART

13:00 UUR
Dinsdag besloot ik niet 's avonds de stad in te gaan en me te concentreren op alle dingen die ik van mijn bord moest krijgen, die waren blijven hangen. Tevens moest ik de lijst voor rest van de week voorbereiden zodat ik een rustige goeie nacht slaap kon krijgen. Wel vergeet het, de dames Wannabe & Judith waren samen met Michiel als de 3 Musketiers van de Rock 'n Roll Austin 'effe' gaan doen en kwamen luidruchtig en ietwat tipsy luid kakelend thuis. En daarna sloeg tante jetlag toe... Dus twee uur slapen, wakker worden, weer wat slapen, wakker worden en de slaap voor de dag opgegeven.

De lijst van bandjes die we moesten gaan zien voor de eerste echte SXSW dag is abnormaal lang, met hoogtepunten om 8, 9 en 11 uur. Op die tijden moest ik op zes plekken tegelijk zijn, onmogelijk dus. Dat is misschien wel de nummer 1 van de frustratielijst hier, er is gewoonweg veel te veel. Nummer 2 is de drukte, er zijn meer mensen dan ooit, en de locaties zijn niet groter geworden: lange wachtrijen en voor de hele hotte dingen is het meestal al ver voor aanvang vol.

Gisteren zijn we eerst naar het Fader Fort gegaan van het blad Fader, dit keer niet gesponsord door een jeansmerk maar door een Italiaanse autofabrikant. Dat Fader Fort is een dorp op zich, omringd door hekken, en het bleek een bijna onneembare vesting. Je schrijft je via een site in zodat je een polsbandje voor de rest van de week kan ophalen en je verzekerd bent van een jaar lang spam van zowel Fader Magazine als Fiat. Op dinsdag wilden we al die bandjes scoren maar we waren te laat, de rij was honderden meters lang en we mochten niet meer achteraan aansluiten. Dus gisteren zijn we redelijk op tijd daar terecht gekomen: 14 uur in de middag. En er stond weer een rij, nu niet honderden meters lang maar een dikke twee kilometer, en dan overdrijf ik niet. We hebben het toch gedaan, en dat was een overwinning op ons zelf: wachttijd 2.5 uur! En dat met een meisje voor ons met een spuuglelijke tattoo op haar rug bezaaid met puisten met witte koppen. URGHH! Tel daarbij op dat er gigantische stofwolken van een naastgelegen vuilnisbelt voor sloopvuil over ons heen waaiden en je begrijpt dat het afzien was.

Maar we hielden vol, en gingen trots met ons bandje richting de ingang, alwaar de volgende rij zich aandiende: dit keer 40 minuten gewacht, het Fader Fort zat vol. Uiteindelijk zijn we gelukkig net op tijd voor Friendly Fires binnen gekomen. De drank is gratis daar, maar je mag per persoon maar één drankje bestellen, dus: een dikke rij voor de bar, zo groot dat het de helft van de ruimte in beslag nam waar de band voor stond te spelen, alle hoofden richting alcohol en niet richting Friendly Fires. Het klinkt allemaal als een hel op aarde, maar dat was het toch niet: het publiek hier is super, alle soorten, maten en kleuren mensen en de stemming was opperbest. En we hebben meteen weer nieuwe vrienden gemaakt, waarvan ik me nu pas besef dat ik die ook al het jaar ervoor en het jaar daar voor had leren kennen.

Dat publiek ziet er geweldig uit trouwens, ik heb meteen maar de nieuwe looks voor het festival seizoen voor jullie gesignaleerd: veren hangend in je haar, bloemetjes oma-soepjurken, gekleurde mensen met cowboy hoeden (echte Stetsons, geen feestwinkel gedoe!!), grote bloemen corsages net boven je oor geplakt en je wangen laten beschilderen met Bob Ross-achtige tafereeltjes. Voor fotografen is het hier geweldig, ik ken niet één festival waar zoveel te gekke types rondlopen. Die fotografen hadden het voorzien op Wannabe A Star, en dat ben ik niet gewend: ze neemt de wind uit mijn zeilen. Ik ben vandaag dan ook maar wat uitbundiger gekleed want dit gaat een strijd worden tussen haar en mij, ik voel het. Ik heb haar ook net gezegd dat grijs haar zo goed staat en haar getipt haar hoogste hakken aan te trekken in de hoop dat ze halverwege de dag aftaait omdat ze niet meer kan lopen.

De Friendly Fires waren trouwens cool, een te gekke live band. Na hen kwam The Joy Formidable, met een platinum blonde zangeres die als een beest messcherp haar gitaar liet gillen. En dat was ook best goed eigenlijk. Het begin van de live acts hier moet je vaak niet al te serieus nemen, de shows duren meestal 20 tot 30 minuten en er is maar 15 minuten tussendoor om af te breken, op te bouwen en te soundchecken. Het begin klinkt dus niet al te best: microfoons die niet aan staan, bassen die je onderkaak op de knieën doen belanden, en gepiep die je gebit recht opstaand op je kruin monteren.

Toen de avond inzette zijn we verkast naar het centrum van Austin, waar de straten autovrij zijn en bandjes sjouwend rondlopen met hun instrumenten in de hand. Echt geweldig om te zien, dit sfeertje vind je nergens. De lijst met artiesten die we willen zien is hier dus structureel veel te lang en geruchten over Radioheads en Jack Whites die surprise optredens gaan doen maakt het allemaal nog veel frustrerender. Tijd dus om de klok op de relax-stand te zetten en gewoon maar te zien wat er van je lijst in de buurt is. Ik heb gisteren denk ik een stuk of 15 artiesten gezien en heb net besloten die niet allemaal te gaan recenseren hier in het dagboek; het wordt een dodelijk saaie lange opsomming van wat ik persoonlijk wel en niet goed vind. Laat de journalisten dat maar doen, met een aantekening dat ik het soms niet met ze eens ben. Muziek is er ook om te plezieren en niet alleen maar om 'vooruitstrevend' en 'verantwoord' te zijn. Ik kan me het afzeiken van bijvoorbeeld Goose op twitter tijdens 5DaysOff nog goed herinneren: het dak ging er faliekant vanaf maar het werd gezien als zinloos gebeuk.

Gisteren trad ook Nederlands meest imponerende nieuwe muzikant Palmbomen op, we zijn er heen gegaan om hem te supporten. Dat was maar goed ook, anders was er nauwelijks iemand geweest. Vette duim omlaag voor degene die hier verantwoordelijk voor is: zomaar een artiest ergens op SXSW neer zetten zorgt niet voor aandacht en succes, je verdwijnt in het moeras van het grote aanbod. Zorg ervoor dat je tussen een goed rijtje andere artiesten staat en op een locatie die hot is, het liefste gelinkt aan een goed blad, goed blog, platenlabel of, als beste, een super goeie Amerikaanse agent. En anders: ga niet optreden.

Gisteravond was Austin veranderd in een psychedelisch circus, van naaktlopers tot een fanfareorkest die gevolgd werd door 500 dansende mensen. Ik zag een tapdanser op de LSD die tapte op Bollywood heavy metal en kuddes verdwaalde stinkende hippies met banjo's inclusief zielige honden aan een touwtje. Dat is tot nu toe het beste aan SXSW, die waanzinnige verzameling mensen op straat en in de clubs, zonder enige agressiviteit. En het lijkt dit jaar veel uitbundiger en gefreakter dan ooit. Vandaag is het St. Patrick's day, een excuus voor veel Amerikanen om zo dronken mogelijk te worden, dus ik hou mijn hart vast voor vannacht, dat wordt een horrorfilm van de laagste kwaliteit. Wannabe en ik zijn onze groep op een bepaald moment in het feestgedruis verloren en keken onze ogen uit. WOW, wat een waanzin.

We zijn nog even het Driskill Hotel binnen gezeild waar de sfeer van oude westerns van de muren druipt, incluis schilderijen van cowboys bij kampvuurtjes, hoefijzer met sterren tapijt en grote opgezette Longhorn koeienkoppen aan de wand. Ik voelde me even Dallas' J.R. Ewing met Sue Ellen aan mijn zijde. De sfeer in Austin was zo overweldigend dat ik daar de bevriende Australische dj Beni in eerste instantie niet herkende en hem later voorstelde als iemand van Panic In Brussels, wat natuurlijk Riot In Belgium had moeten zijn.

Op zoek naar de groep kwamen we langs de Barcelona, een afgeragde tent waar de muziek bij de deur harder stond dan binnen en een vrouwelijke Mexicaanse bouwvakker totaal in paniek een bizar deurbeleid hanteerde. Ze had met plakband op straat en rode touwen een route uitgestippeld waar iedereen zich aan moest houden, maar die ze telkens veranderde en wat ze dan niet doorgaf aan de rest van de ploeg aan de deur. Chaos dus, met als soundtrack keiharde commerciële dubstep die overstuurd de speakers uit kwam braken. Wannabe en ik zijn tien minuten binnen geweest, net genoeg tijd om een eerste tequila naar binnen te werken. Ook al heb ik mezelf beloofd dit jaar vrij nuchter deze trip te gaan doen: dit was effe hard nodig. Die dj die stond te draaien (geen idee meer wie trouwens) was echt de faillietverklaring aan het genre, een soort skihut dubstep, wat een doffe ellende.

Een van de volgende stops was Duran Duran die zou gaan optreden in Stubbs, een geweldige buitenlocatie met een goot podium en een zandbak ervoor, het lijkt een beetje alsof er normaliter rodeo's gedaan worden. Natuurlijk stonden er rijen, maar we waren ruim op tijd. Uiteindelijk na een uur schuifelen bleek bij de ingang dat alleen SXSW passen naar binnen mochten, onze vrienden met bandjes niet. Die moesten achteraan de rij 'wristbands' aansluiten, en die rij mocht pas naar binnen als de rij met passen helemaal weg was. Dat ging van ze-lang-zal-ze-leven niet lukken. Even een korte uitleg: die bandjes koop je hier voor $165.- en je mag 1 bandje per officiële SXSW pas kopen, een pas kost rond de $750.- .... Voorheen garandeerden die bandjes entree voor alles, dus stom als je met zo'n groep als de onze niet de kosten zou delen hadden we bedacht. Ik hou nu mijn hart vast voor de aankomende dagen, niets zo lullig als je vaste verkering geweigerd zien worden en zelf kiezen om toch naar binnen te gaan.
 
Afijn, Duran Duran... Ik ben groot fan dus verwachtte er veel van. Helaas hebben de heren een nieuw album. En op dat album staan nummers die het niet redden bij de oude hedonistische megahits, er waren nummers met wel drie gitaarsolo's in 5 minuten, nummers zonder hooks, vlees noch vis. Wegwezen dus! In Miami staan ze ook en daar heb ik back stage access, dat wordt vast veel leuker dan hier in een half dronken en vermoeid Texas om middernacht.

Inmiddels waren de batterijen van onze telefoons leeg, dus het werd zoeken om de groep terug te vinden. Uiteindelijk gelukt in een of andere tent waar een of andere band muziek stond te spelen die het beste bij de film Cocktail met Tom Cruise paste. Niet al te best dus. Wannabe stelde zichzelf (als cougar in de dop) als tien jaar ouder voor aan een belangrijke Amerikaanse agent en had natuurlijk weer meteen beet. Als ik nu verder in mijn aantekeningen kijk kom ik onnavolgbare dingen tegen: 'meisje zonder nek', 'ze heet Faith als in Veter? Of als in ontharingsmiddel Veet?' en ik heb geen idee meer waar dat over ging.

Als een troep wolven zijn we om 2 uur 's nachts huiswaarts gekeerd, op onze fietsen hebben we de 30 minuten tocht in een moordend tempo heuvel op heuvel af gedaan. En het was nog gezellig: ik geloof dat ik uiteindelijk om 4:30 uur in bed lag, maar ben ook goedgemutst weer om 9 uur uit de veren gegaan.