De vierde 5 Days Off dag kende een bijzondere nacht in Paradiso. Al was het maar omdat Colors, een nieuw feest in Trouw uit de koker van Yuri Boselie (aka Cinnaman van Viral Radio), Lukas Nieuwenhuijsen en Volcmar Lammers (Lockdown, Sonic Warfare), voor de vijfde editie de hele Paradiso mocht vullen en omdat er een aantal grote namen uit de beats en techno scene acte de présence gaven. Colors bracht veel goede en een enkele hele goede set, maar was ook een feest waar het onderlinge verband en de opbouw zoek leken.

Colors staat niet bepaald voor één herkenbare dance-stroming of hapklaar beukwerk, maar voor vernieuwende elektronische muziek die invloeden van 2-step en dubstep tot techno en house herbergt. Voorgerecht Cinesonic presents Lone is zeker geen lichte kost, maar een vervreemdende appetizer. De Britse producer Lone (Matt Cutler) is dol op experimenteren met Detroit techno, hardcore, hiphop, rave anthems en legt daar atmosferische synth-lagen onder. Het effect is uiterst filmisch en dus zeer geschikt voor het Cinesonic filmproject.

Lone speelt razend knap in op Die Abenteuer des Prinzen Achmed, een duister Orientaals animatiesprookje van Lotte Reiniger uit 1926 dat zich op het scherm achter hem ontrolt in vijf akten. Als de spanning in het sinistere schimmenspel toeneemt, doet Lone's muziek dat ook, als een karakter een fluit aan de mond zet, breekt de Brit de stilte open met een rinkelend intro. Waar Cinesonic presents Knalpot halverwege de vrijdagnacht een miskleun bleek, is Cinesonic presents Lone juist een warme en geslaagde opener van een lange 5 Days Off nacht. En een goede introductie van Lone, die nog deze maand een ep loslaat op het R&S label.

In de grote zaal is ondertussen nog weinig gaande, terwijl gastheer (Yuri) Cinnaman toch echt een uur eerder moest beginnen. Eenmaal achter de decks begint de Amsterdammer aan een toegankelijke dance-set, die tegen middernacht aan snelheid wint en zeker vergeleken met Lone conventioneel te noemen is. Dat geldt ook voor Styx en Mike Engine in de bovenzaal. De heren achter clubnacht Audio Culture specialiseren in nieuwe Britse bass-geluiden en UK Funky, maar hun set doet vooral oldschool aan: retro tech-house met vocals en harde clubbeats, die er goed in gaat. Beneden is Cinnaman eigenlijk net op stoom, als hij plaats moet maken voor de enige live-act van de avond: Ikonika en Optimum, waarvan de eerste neergezet wordt als de grande dame van de dubstep.

De Londense producers Ikonika en Optimum werken ook samen op remix-gebied en hebben meer gemeen: releases op elektronica-walhalla Planet Mu, hun track Hum haalde de Modeselektion Vol. 01 compilatie en ze hebben met Hum + Buzz een eigen label. Live zijn ze ook goed op elkaar ingespeeld. Ikonika draagt de set met twee vinyl decks en Optimum scherpt het geluid aan met Kaoss Pad en laptop-elektronica. Het duo spaart de nu volstromende Paradiso niet en opent met zware dubstep. De harde beats zouden soms wat te eenvormig zijn als daar bovenop niet zoveel gebeurde. Atmosferische lagen en zoemende of trancey synths drapeert het duo over dreunende dubstep-bassen en maakt dat af met pistool-laad sample. Creatief! De set hamert redelijk voort, maar Ikonika en Optimum schakelen tijdig terug en houden de boog spannend en strak.

Ondertussen staat Gomes in een halflege bovenzaal verdienstelijk te draaien. De vaderlandsde dubstep-pionier heeft niet het meest dankbare tijdsslot, maar zijn UK Garage-set mag er zijn. Even later slaat in de grote zaal, volgelopen in afwachting van Pearson Sound, de verwarring toe als de naam MJ Cole op het scherm verschijnt. Wat blijkt: oudgediende MJ Cole zag op tegen de late shift en verzocht om een wissel. De organisatie was daar blij mee en ziet de UK dance veteraan het schot voor open Paradiso glashard inkoppen met 2-step gebeuk gemixt met poppy en R&B tracks. Dat werkt aanvankelijk als een fik in een kurkdroog bos bij windkracht 8, maar neemt gaandeweg nogal groteske, chaotische vormen aan. Cole lijkt zijn muziekarsenaal als grabbelton in te zetten: House Of Pain, vocal 2-step, genadeloze UK Garage, eurodance à la Technotronic, Chem Bros-achtige knallers; niks is veilig. Aangezien Cole het mash-vernuft van een 2manydjs ontbeert en van de hak op de tak beukt, raakt zelfs een deel van het gretige uitgaanspubliek het spoor bijster.

Jazeker: uitgaanspubliek, want de zaterdag is in Paradiso verrassend genoeg niet uitverkocht. Nog een verrassing: vanaf MJ Cole krijgen we Yousef Gnaoui als mc cadeau. Dat blijkt niet bepaald een geschenk van het Opperwezen. Waar Gnaoui als Sef (en lid Flinke Namen) toch op de nodige verbale skills en reputatie kan bogen, voegt zijn optreden weinig toe. Sef komt niet verder dan de geijkte spreekstalmeester mantra's: "Paradiso put your hands up and make some noise", "Are you ready for this one" en "Give it up for ...". Daarmee doet hij ook zichzelf tekort. De ergernis neemt toe als Sef niet van wijken weet en tot 5.00 uur stand houdt. En waar de set van Cole wel een geinponem kan gebruiken, doet zijn vocale input afbreuk aan het werk van Joy Orbison en Pearson Sound. Een 65+ kooidanseres was minder uit de toon gevallen, zeg maar. Eerst vluchten we richting de bovenzaal en komen op adem bij Presk. De Utrechter trakteert op loom funkende dubstep.

Joy Orbison is andere koek dan Cole. De Britse producer bedient meer de housey kant van het beats-spectrum. Orbison leerde jungle kennen via oom Ray Keith en is sinds 2009 aan een opmerkelijke opmars bezig met zijn mix van techno, house, jungle, 2-step en dubstep. Volgens Fact Magazine maakte hij met Hyph Mingo de dubstep-plaat van het jaar 2009. Met Orbison maakt het welhaast ordinaire gebeuk van Cole plaats voor subtiliteit en gevoel. Daarmee bouwt de jonge Peter O'Grady een beste techno set op. Hij voelt de zaal goed aan en voegt heel geleidelijk geluiden en tempo toe. Naarmate zijn set aan snelheid wint en dwingender wordt, neemt ook de beweging in de zaal toe. Tegen het einde laat O'Grady de housey kant wat los en gooit die onregelmatige beats en breaks erin. Erg fijn. Maar dan is een uur opeens heel kort.
 
Tussendoor krijgen we flarden mee van Arwanto 3, die boven een best feest bouwt. De Amsterdammer, beter bekend als Steven de Peven en helft van Rednose Distrikt, heeft geen mc nodig en haalt Whoomp! (There It Is) en Guus Kom Naar Huus van Mooi Wark op maximaal bpm door de mangel en krijgt daarmee de handjes in de lucht.

Pearson Sound is door de switch met Cole opeens slotact en waar de set van Cole een dissonant in de Colors-avond bleek, pakt dat niet verkeerd uit. David Kennedy is (vooral ook onder de naam Ramadanman) één van de belangrijkste krachten in de dubstep. De mede-oprichter van label Hessle Audio bracht materiaal uit met de likes of James Blake, is resident in de Londense Fabric club en heeft ook een eigen vinyl only avond. Daarvan gaat Kennedy geenszins naast de pantoffels lopen; de man neemt in de (DjBroadcast) kelder een kijkje bij Individualism en complimenteert de jonge Grote Prijs-winnaar met zijn draaikunsten. Zijn eigen set mag er ook zijn.

Na de applauswissel (Orbison het veld uit, Sound erin) pakt hij de dubstep-draad vloeiend op, eerst nog met de atmosferische handrem er op en al gauw full force. Daar past ook een pompende versie van The Streets' Has It Come To This in en om half 5 staat een driekwart volle Paradiso toch echt nog te springen. De bijzonder goede set van Pearson Sound vormt het verlate hoogtepunt. Het is natuurlijk jammerlijk dat sommige, speciaal voor hem gekomen bezoekers het misten, maar Pearson Sound is wel een dijk van een (slot)act voor deze Colors avond in Paradiso. Troost voor de Pearson fans met passe-partouts: vanavond maakt hij deel uit van de Modeselektion-avond in de Melkweg.

Na deze Colors vuurdoop in Paradiso zijn een paar conclusies op zijn plaats:
 - Dit was niet bepaald de sterkst geprogrammeerde zaterdagavond in de 5 Days Off geschiedenis
 - Ondanks een paar grote namen verkoop je hiermee de Paradiso niet uit
 - Ondanks hun sterke sets had de ruil van Cole en Pearson Sound een negatief effect op de opbouw van de avond
 - Een mc als extraatje is een leuke gedachte, maar laat het in vredesnaam van de muziek afhangen
 - Colors is een grote belofte in de hoofdstedelijke uitgaansscene, maar nog niet gearriveerd