Eigenlijk gek, men heeft het al jaren over de terugkeer van de disco, en toch heeft 5 Days Off dit jaar pas voor het eerst een volledige disco-avond. Melkweg-feest Foxes & Wolves beperkte zich tot nu toe tot de Oude Zaal, maar vanavond hebben de wolven ook de grote zaal ter beschikking. Resident Tom Trago laat de mechanische violen en diva zangeressen en soepel de zaal in glijden, in afwachting van Hercules & Love Affair, en dat is inderdaad de meest relevante live disco-act die 5 Days Off zich op dit moment kon wensen.

Kleine streep door de rekening: Hercules & Love Affair speelt niet met band, maar brengt disco uit een doosje. Twee doosjes. Wat hebben we dan wel? Een hooggehakte meisjesjongen in hotpants met op zijn buik ON en op haar rug OFF, geflankeerd door twee androgyne vocalisten, achter de knoppen mr Hercules zelf met ontbloot bovenlijf. Een iets betere voorbereiding had overigens geleerd dat Hercules al een tijdje niet meer met band speelt, en dat dat gezien reviews uit het verleden misschien maar beter is. Het grootste deel van de overvolle Max had kennelijk niet anders verwacht, want de groep ziet vanaf het podium een zee van glimlachende mensen.

Het debuut van Hercules & Love Affair verscheen in 2008 bij DFA en kreeg een steuntje in de rug van Antony (van The Johnsons), die leadsingle Blind vol zong. Hij is er uiteraard niet bij, maar het geeft wel direct aan waar we deze act moeten plaatsen. Niet in het leeghoofdige Boney M-tijdperk, maar in de lofts van New York, halverwege de jaren zeventig. De tijd dat disco juist vol van betekenis was; kleurrijk, escapistisch, een perfecte wereld voor de homoseksueel. De producties van Andy Butler drijven niet op flauwe refreintjes, maar op funky bassen, gelikte synths en slimme percussie. Het is een druk geluid, nogal over de top en behoorlijk synthetisch, maar dat is aan dit publiek opvallend goed besteed. Op het nieuwe album wordt een ruk gemaakt richting vroege house, en dat horen we ook op het podium terug. Dat is vermoedelijk ook de reden dat niet veel liedjes er echt bovenuit springen, het is eerder een dj-set met nogal theatrale live vocalen. De twee hits - Blind en de aardige nieuwe proto-house single My House - worden achter elkaar gespeeld.

Toch is Hercules duidelijk een niveau hoger dan French Horn Rebellion, dat aansluitend in de Oude Zaal speelt. Misschien wel drie niveaus. De claim to fame van dit duo uit New York is een goede band met discohippies MGMT, maar hun eigen act blijkt helaas weinig om het lijf te hebben. Ze hebben weliswaar een echte hoorn, waar ook op geblazen wordt, maar wat er uit komt zegt alles over de visie van de band: een lelijk, schel getoeter. Het heeft ook eigenlijk niets te maken met de discopop die ze maken. Uit hun toetsen halen de twee wel af en toe een catchy melodietje, maar verder is het eigenlijk maar een rommeltje. "Your only job before the gig was to tune your guitar", ginnegapt de een tegen de ander. Ehm, tja.

Het houdt niet over vanavond, want de Ierse dj Shit Robot (slechtste dj-naam ooit?) blijkt toch ook wat te lichtgewicht voor de grote zaal, en dat terwijl hij toch oogt als een doorgewinterde veteraan. Terwijl in de Oude Zaal journo-turned-dj Job de Wit de nu-disco hitjes soepeltjes aan elkaar plakt, draait Shit Robot vooral mid tempo / low energy tracks, waardoor de zaal zijn draai niet helemaal kan vinden. Dit is het punt waarop de avond naar een hoger niveau getild zou moeten worden, maar daar slaagt de Ier niet in. Pas laat in zijn set komt er leven in de brouwerij, uitgerekend met een eigen track, I Got A Feeling, een kruising tussen disco en old school house, met een bijrol voor de koebel.

Amsterdammer Palmbomen heeft met zijn slow motion Italo disco en zijn neon teletijdmachine veel meer power. Zijn live-set is nog altijd wat rommelig, heeft niet echt een flow, maar Kai Hugo begint zijn eigen geluid meer en meer vorm te geven. Zijn vocalen zijn jankend, opgepitcht en weggestopt in de mix, zijn synthesizers expres vals. Gaandeweg de set gaat het tempo steeds meer omhoog, en bij zijn vaste afsluiter See ook de handen in de zaal. Er is nog steeds veel te verbeteren voor Palmbomen, maar hij is stiekem wel één van de hoogtepuntjes van het festival.

Van daaruit is het makkelijk aanhaken bij Aeroplane, de Belgische dj met de grote bril, die overtuigend en aanstekelijk draait. Net als eigenlijk alle dj's van vanavond legt hij de focus op tracks van nu, met hedendaagse hitjes van onder meer Tensnake, Munk en Sebastian Tellier. Toch krijgt Vito het meest respons op een instrumentaal van Human League klassieker Don't You Want Me. Foxes & Wolves op 5 Days Off, het was een aardig debuut, een prima dansavond, maar helaas niet meer dan dat.