Zo veelzijdig als een 2manydjs-set of hun Radio Soulwax compilaties was het net niet, maar 5 Days Off dag 2 had in Paradiso veel weg van een Soulwax-mas party. De bezoekers werden heen en weer geslingerd door de opmerkelijke gastenlijst van de Dewaele broeders: van technobeuker Paul Chambers tot de jongste Belgische talenten Ego Troopers en de hardcore metal-act Drums Are For Parades. In de bovenzaal zorgde de Nederlandse afvaardiging The Heykids & Homework voor tweeënhalf uur feest.

De avond begint verrassend met een Oekraïense bijdrage. Renkas komt echter niet uit de lucht vallen. De in Amsterdam woonachtige blijkt een van de eerste signings van het aanstormende NON Records (Palmbomen, Bear). Het hoofdstedelijke label wil in juni zijn eerste ep uitbrengen en Renkas werkt aan een live-set. Vooralsnog moeten we het doen met zijn dj-kunsten. Geen straf; Renkas' platenkeuze is een warme lappendeken van Italo disco, electro van Turn Up The Bass tot nu en obscure muziek, die hij oppikte uit tv-series van zijn jeugd in de Sovjet-Unie van de jaren zeventig.

Met The Living Islands breekt het Belgische blok aan van de door de 2manydjs entourage gedomineerde avond. Het Gentse duo stond al tweemaal op Soulwaxmas en we zagen Tania Gallagher en Bart Demey de afgelopen jaren meermalen op de Nederlandse podia. Ze maakten drie platen als Nid & Sancy (en waren in de jaren '90 actief in twee eerdere outfits). Nu ogen ze heel hippy en klinken een stuk warmer en psychedelischer. Behaaglijke, toegankelijke tapijten ja, maar ook wat lievig en niksig als vocale trance. Het heftige van de dampende electrorock van weleer is verdwenen, tot ze op tweederde van de show alsnog beginnen te beuken. Met deze formatie neemt de relevantie van het duo verder af. Daar helpt ook een remix van Goose niet aan, die andere Belgische electrorockers die met jongste cd Synrise ook afscheid namen van enige relevantie.

Niet getreurd: een nieuwe generatie dient zich aan. En wel in de vorm van Ego Troopers, het tienerduo uit Antwerpen. Mozes en Olliver bleken op Facebook veel muzikale interesses en een school te delen. Ze hebben naast een voorliefde voor Hendrix, Led Zep en Daft Punk ook veel talent en worden niet gehinderd door het feit dat Stephen Dewaele peetvader is van Mozes. Dan sta je opeens op Soulwaxmas in Parijs, Hasselt en Eindhoven. We denken die steun even weg - evenals de aanblik van de twee turven hoge bolleboosjes achter de decks - en vallen luisterend al snel voor de Ego Troopers. Af en toe schieten ze elkaar te hulp met een twist en een turn, maar ze beheersen hun apparatuur uitstekend en voelen de volgestroomde grote zaal goed aan. Na een half uur neemt het zelfvertrouwen toe en gaan ook de eigen handjes de lucht in. Terecht, want ze staan zeker niet gemakzuchtig te beuken en laten ook de sirenes van de voorgangers achterwege, maar openen met de subtielere techno en electro en pakken dan door met zwaardere bassen.

Nog meer lol on stage hebben de twee Hollandse duo's The Heykids en Homework, die voor de gelegenheid samenspannen in de bovenzaal. De wiegen van Heykids Bernardo Gaerias en Chris Julien stonden in Lissabon en Melbourne en vanuit kraamkamer Amsterdam hebben ze zich opgewerkt naar clubavonden in Berlijn, Zurich, Wenen, Lissabon en Londen. Homework ontstond in platenzaak Concerto en speelde zich het afgelopen jaar via onder meer de track Fissa Tune in de kijker van Berlijn tot Parijs. Het viertal wisselt elkaar veelvuldig af en vindt tijd om op het podium te ravotten. Daar lijdt hun set geenszins onder: vloeiende, warmbloedige clubtechno, die rustig opbouwt en niettemin hard swingt. Niet zo fragmentarisch als een verdieping lager en zeer dansbaar. Danst wel zo prettig zonder al die tempowisselingen en dat gebeurt tot op het toch krappe dj-podium. Zeker ook op oudjes als The House Of God. Het feest maakt benieuwd naar de vele releases die beide duo's naar verluidt op stapel hebben staan.

Beneden stormen de Ego Troopers door. Het laatste restje verzet wordt afgebroken met Doe Maar's 1 Nacht Alleen. Dan stekker eruit en plaats maken voor Drums Are For Parades. Hardcore en sludge metal van drie bruten uit Gent: zelden leek een act op 5 Days Off meer uit de toon te vallen. Zooooo dat dendert me even door Paradiso heen en is toch schrikken voor de meeste aanwezigen. Monden vallen van verbazing open, hip uitgaanspubliek slaat de handen voor de oren en al snel zoekt het gros een veilig heenkomen.

Het duurt twee nummers, maar dan snapt een twintigtal bezoekers dat hier maar één houding past: keihard moshen in een pit. Dat levert nog meer (zeker voor 5 Days Off) surrealistische beelden op van op elkaar in beukende bezoekers en een grote zaal, waarin het merendeel verbijsterd en met de armen over elkaar op het balkon toekijkt. Drums Are For Parades speelt dan ook niet zomaar een potje metaal, maar gemene, felle hardcore met logge gitaarmuren. Dit is misschien wel schokkender en een nog grotere stijlbreuk dan Hudson Mohawke, een klein jaar terug op London Calling. Eigenlijk valt dat best mee. De overgang is wat abrupt, maar tracks als afsluiter Faking hebben genoeg groove, drive en ritme om op te dansen en kunnen bovendien qua BPM-gemiddelde met hardcore dance wedijveren.

Niettemin een gewaagde boeking en de grootste vraag is of al die bezoekers weer terugkomen, of dat de passe-partouthouders naar de Melkweg gevlucht zijn. Aan Paul Chambers de taak om de grote zaal weer vol te krijgen, wat in no-time lukt met zijn oud en nieuw techno-formule. De Belg legt net zo makkelijk M.A.R.R.S.' Pump Up the Volume op als een kneiterharde verse techno-kraker. Chambers gaat al snel minder verfijnd tekeer, gooit die stadionbrede bassen erin en schakelt door op technoïde hardcore dan wel hardcore techno. Moeilijk te geloven, maar na het idioot harde Drums Are For Parades sloopt Paul Chambers Paradiso pas echt met goud van oud spul als James Brown Is Dead en een mix van Prodigy en Human Resource's klassieker Dominator.

Afgesproken werk zo blijkt, want na dit daverende slot pakt hoofdgast 2manydjs meteen door met een mash van Dominator en Chemical Bros' Hey Boy Hey Girl. Dat Paradiso massaal meechant met Dominator (uit 1991, op Turn Up The Bass vol. 16) geeft wel aan hoe tijdloos die wereldhit is. 2manydjs zit zelf ook nog niet aan de houdbaarheidsdatum en steekt meteen de lont in het kruitvat dat Paradiso tegen half 3 is. In de volgende mash-up duikt het Dominator-gezoem weer subtiel op; dergelijke trucjes werken uitermate euforisch en vormen de kracht van de Dewaele act. Jazeker: we zitten nog geen tien minuten in hun set en het feest is harder aan, dan in de hele nacht daarvoor vertoond is. Helaas ziet Electronation-veteraan Terry Toner de bovenzaal daardoor volledig leeglopen.

Het pounding effect van 2manydjs wordt nog versterkt door een genadeloze lichtshow en een stroboscopisch bombardement, waar Kolonel Gadaffi alleen maar van kan dromen. Ook hier geen no-fly zone, wel een no-photo en no-stagedance zone. The House Of God komt nogmaals voorbij, Crystal Waters en Roxy Music (Love Is The Drug) doen een innig duet. De 2manydjs show is devastating en heeft maar één nadeel: na een uur zijn de bezoekers murwer dan murw gebeukt.

Een geruststellende gedachte voor de Ego Troopers: ook Stephen en David Dewaele schieten elkaar regelmatig te hulp. 2manydjs uitnodigen is natuurlijk een heel slimme move van 5 Days Off, zeker in zo'n Soulwaxmas package. Het is nog altijd de ideale hoofdact om een avond aan op te hangen. Dat garandeert bijna een uitverkocht huis en een dik feest.