The Bloody Beetroots: niet de kaasschaaf maar de hakbijl

Lompe discopunk vliegt er vanaf het begin in

tekst Atze de Vrieze, foto's Jelmer de Haas ,

Drie jaar geleden stond in de Pinkpop-tent het Franse duo Justice. Met hun elektronische rock 'n' roll pakten ze het festival volledig in. Om hen heen grote stapels nep-Marshalls. Dat kan maar op een manier beter: als een echte band.

Lompe discopunk vliegt er vanaf het begin in

Drie jaar geleden stond in de Pinkpop-tent het Franse duo Justice. Met hun elektronische rock 'n roll pakten ze het festival volledig in. Om hen heen een kruis en grote stapels nep-Marshalls. Dat kan maar op een manier beter: met een echte band.

CONCERT

The Bloody Beetroots Death Crew 1977, Pinkpop Converse Stage, zondag 12 juni 2011

MUZIEK

Vleeshouwers zijn het, lompe Italiaanse vleeshouwers. Geen kaasschaaf, maar een botte hakbijl waar je in een klap een wild zwijn mee zou kunnen splijten. Ze begonnen als dj-duo, in de slipstream van Justice en Boys Noize. Zo stonden ze ooit nog eens op Eurosonic in een lege Simplon met hun blauwe maskertjes. Dit is het niet helemaal, moeten ze zelf ook gedacht hebben. De maskers werden zwart, een groot doek met de tekst Church Of Noise werd aangeschaft en ze rekruteerden een punkdrummer. Succes verzekerd.

PLUS
De lompe beats van de band zijn als een lucifer op een uitgedroogde heide. Vanaf de allereerste seconde vliegen de roze hoedjes in het rond, gaan shirts uit en grijpen de jongens de meisjes speels per ongeluk op plekken waar het niet hoort. De Death Crew zit ook meteen vol in het rood. Overstuurde synthesizers, discosamples die zo scherp afgesneden zijn dat er geen melodie meer over blijft, en harde drums. Dat werkt als een tierelier, maar het betekent wel dat het beginpunt ook meteen het eindpunt is, met climaxen die elkaar in razend tempo opvolgen. Al heeft de groep een troef in handen: halverwege springt een extra zanger (of beter: screamer) bij, frontman van Refused, waarmee ze de remix van New Noise doen. Wel een beetje kinderachtig dat hij niet ook even zo'n masker op zet.

MIN
Na zijn vertrek begin je de vocalen ineens te missen en begint op te vallen dat hitje Warp steeds in andere vormen terug keert. Je hebt het gevoel dat de piek geweest is, en dan zijn we nog maar halverwege. Een deel van het publiek houdt het voor gezien, al begint een ander deel juist een cirkelpit. Aan het slot krijgen we wat acid en rave, maar die voelen minder als een slag in het gezicht.

CONCLUSIE

Lekker lomp, daar houden ze wel van op Pinkpop. Dance is geen vaste waarde meer op het festival, maar deze cross-over act is de logische uitzondering. De ultieme kuur om een uur White Lies te verwerken.

CIJFER:

7,5