The Gaslight Anthem toont zich de beste rockband van Pinkpop. Het zijn geen diepe poëtische teksten of politieke bespiegelingen waar deze band mee imponeert. Dit zijn liedjes over het leven van alledag; over liefde en verdriet. Heel basaal en puur. Als ze ook zo gespeeld worden en er zelfs ruimte is voor een verzoeknummer, dan kan er iets bijzonders ontstaan.

CONCERT
The Gaslight Anthem, Pinkpop 3FM Stage, maandag 13 juni 2011

MUZIEK
Honderd procent Amerikaanse rock met punk- en bluesinvloeden. Amerikanen noemen de rode draad in deze muziek ‘folk’, maar voor Europeanen neigt het eerder naar classic/roots-rock. In 2009 stond The Gaslight Anthem hier ook al, maar dan vroeg op de dag op het hoofdpodium. In 2010 stonden ze op Lowlands in de Grolsch Tent en nu wederom op Pinkpop maar dan op de 3FM Stage. Niet zo raar, hun laatste plaat, American Slang, kwam al weer een jaar geleden uit. Inmiddels is de band bezig met een vierde studioalbum. Pinkpop krijgt een klein voorproefje. De band speelt het nieuwe poppy nummer 'Biloxi Parish'.

PLUS
De band is pas een dikke week op tour in Europa. Ze ogen fris en energiek, een wereld van verschil met Lowlands vorig jaar. Dat was sterk, maar ook log en wat routineus. Daar zagen de bandleden er wat moe en murw uit. Hier staan vier heren die plezier hebben in het toeren. Gewoon weer die groep vrienden uit New Brunswick, New Jersey. Ze grappen met elkaar en het publiek. Zanger Brian Fallon kan soms zijn mond niet houden. Af en toe klinkt tussen de nummers een roffel van de drummer. 'Dat betekent dat ik te lang aan het lullen ben, sorry hè,' grapt de olijke zanger.

De set opent sterk met 'Orphans' en 'American Slang' van de laatste plaat. Bij de intro van 'Even Cowgirls Get the Blues' steekt Fallon zijn hoofd en gitaar tussen de benen van zijn gitarist en speelt rustig door. Vanaf hun hit 'Old White Lincoln' is de stem van Fallon ook op gang (het is nog te vroeg voor whiskey) en blijkt maar weer eens wat een uniek stemgeluid hij heeft. Zijn dictie en overgave is van wereldklasse. Het is een echte bandleider en innemend persoon. Waneer hij mensen met een rood shirt van sponsor Coca-Cola ziet, vraagt hij of iemand er een voor hem kan regelen. 'Ik ben een simpele Amerikaan. Ik hou van eten, vrouwen en cola... ja, en van mijn gitaar. Zo werkt het mannenbrein nu eenmaal, breng me nou zo’n shirt!' De titeltrack van doorbraakplaat The '59 Sound krijgt alle handen op elkaar. 'Bring It On' van de laatste plaat is zo’n sterk nummer, dat je er live weinig aan kan verneuken. Maar het lukt The Gaslight Anthem zelfs om het mooier te spelen. Wederom met een hoofdrol voor Fallon in het prachtige refrein. Net wanneer je denkt dat een minder nummer begint, volgt een knappe twist of sterke gitaarsolo. En wederom die glimlachen en onderlinge geintjes.

Een eerste slipje belandt op het podium. Even verderop speelt een jongen luchtgitaar op de nek van zijn vader. Dat is precies wat deze muziek met je doet: die worstelt zich in lijf en leden en grijpt je bij het hart. Het zijn geen diepe poëtische teksten of politieke bespiegelingen, maar pure liederen over het leven van alledag. 'I got your name tattooed inside of my arm,' zingt Fallon in American Slang. Een simpele zin, een beetje plat zelfs, maar het raakt en zeker door deze rauwdouwers gespeeld.

Het nieuwe nummer 'Biloxi Parish' is een opvallend poppy hit. Zelf weet de band nog niet zo goed wat het ermee aan moet. Het zou zomaar niet op de nieuwe plaat kunnen komen. Maar breng het uit als single en je hebt een nieuwe Amerikaanse klassieker voor in de boeken. Dan nog zo’n sterk liedje, 'Queen of Lower Chelsea'. Een behoorlijk mollige man klimt op de schouders van een paar vrienden en rockt uit zijn sokken. Fallon kan zijn lach niet inhouden en grinnikt door zijn zinnen heen. Tijdens 'Great Expectations' en de hieropvolgende balad ('verzoekje van een van jullie') zweeft het podium even. Fallon dicteert elk woord. Dit zijn geen zinnen voor hem, maar verhalen die moeten worden overgebracht. Dat doet hij met verve en emotie in zijn stem. De set eindigt veel te vroeg met 'The Backseat'. Volgend jaar Lowlands?

MIN
Amerikanen, en zeker deze Amerikanen, kun je beter ergens laat op de avond programmeren. Dan is de stem op gang, een beetje drank in de man en de spieren los. De eerste drie nummers lijkt Fallon meer te grunten dan te zingen. De geluidsman lost het op door zijn vocalen laag in de geluidsmix te leggen, maar dan verstaan we hem weer niet. Gelukkig komt het daarna op gang en gaat ook zijn volume omhoog. Het enige nummer dat niet zo goed werkte was 'The Patient Ferris Wheel'. Het is niet het sterkste nummer van The '59 Sound en het mist gastvocalist en überheld Dicky Barrett.

CONCLUSIE
De beste rockband van dit festival heeft dan wel geen nieuw album te presenteren, maar speelt wel met vuur, passie, emotie en overgave. Deze band vindt het leuk om te spelen en weet dat als geen ander over te brengen. Kom maar door met die volgende plaat of met het zijproject The Horrible Crowes.

CIJFER:
8+