Foto's staan onder het artikel. 3VOOR12 heeft veel dj-sets opgenomen tijdens het festival en de eerste mep is nu rechts van het artikel te beluisteren!

Er hangt een lichte mist boven de Arnhemse Stadsblokken. O wacht nee, het is geen mist maar stuifzand. Omhoog geschopt door de duizenden bezoekers. Vroeger lag er gras op het stadsparkje langs de Rijn, maar maanden van droogte en zeven eerdere edities van Free Your Mind hebben daar een eind aan gemaakt. Door water te sproeien hoopte de organisatie de zandstorm te beperken maar de zon maakt al snel een einde aan die illusie. Het zand gaat in je neus zitten en maakt dat je schoenen of slippers er binnen een half uur uitzien alsof je al een week in de bush bush aan het survivallen bent. De achtste aflevering van het dancefestival lijkt af en toe verdacht veel op operatie Desert Storm.

Maar we mogen niet klagen. De zon schijnt uitbundig, het loopt tegen de 30 graden en de line up van de 2011-editie is bepaald niet misselijk. Zo komen onder meer Josh Wink,  Steve Bug en DJ Sneak voorbij, is er weinig gedoe bij de ingang en staan er meer tenten dan ooit op het terrein.

Toch is Free Your Mind prettig overzichtelijk. Het is een van de kleinere dancefestivals die tussen nu en eind augustus vrijwel ieder weekend worden gehouden. En een van de meer relaxte. Waar je van volslagen onbekenden een flesje water in de handen gedrukt krijgt (“ik zie m’n maat even niet”) en waar meisjes met ijsjes tekeningen op je arm maken. Wie even genoeg heeft van de brei aan beats kan koelte zoeken aan de waterkant. Een enkeling duikt het water in.
 
Bloemen
Voor bandjes (met gitaren en zo) zit je bij Free Your Mind verkeerd.  DJ’s heersen op de negen podia. Van de nietsaandehandclubhouse van Chocolate Puma en Funkerman tot de harde schranz op het Djax It Up-stage en van de populaire post-minimal op het met bloemen versierde Mono tot de kwaliteitstechno bij Planet Rose. Waar ze overigens de hele dag kampen met geluidsproblemen.

Live optredens zijn er ook genoeg, maar behelzen zelden meer dan wat laptops en midicontrollers. Uitzonderingen zijn onder meer het Franse dOP, een in bloedvorm verkerende Mathew Jonson en de Duitser Anthony Rother. Wat die op het main stage doet is trouwens een raadsel. De massa kan weinig met zijn melodieuze eighties electropop. Dat er vijftien keyboards op het podium staan en Rother als een van de weinigen echt live speelt zal ze een worst wezen. Men wil knallen met lieden als Ben Sims of Remy.

Eerder op de middag lukte het dOP ook al niet om het Hey!-podium vlot te trekken. Hun motto is ‘altijd in het rood spelen en nooit nuchter het podium betreden’. Maar wie om half drie 's middags al een fles wodka tegen zijn lippen zet, is toch een beetje uit sync met het publiek. 
 
Moshpit
Door de hitte duurt het überhaupt geruime tijd voordat er ergens opwinding ontstaat. De stapels teenslippers die her en der in de tenten ontstaan, spreken wat dat betreft boekdelen. Maar de Amsterdamse dj Akkachar steekt op het nieuwe dubsteppodium de lont in het kruitvat, waarna Distance en Skream (met een in vorm zijnde Sgt. Pokes als sidekick) in een gespreid bedje vallen. Het podium is opgezet als een arena, met in het midden een moshpit waar al snel een stofwolk uit omhoog drijft.

Het stof is niet alleen voor het publiek vervelend. Michel de Hey is op zijn podium de hele middag in de weer met stukken plastic om de gevoelige laptops en andere elektronica zoveel mogelijk te behoeden voor voortijdig overlijden. Geluidstechnici vegen met verfkwasten om de haverklap het ergste stof van cd-spelers af.
 
Anselm Kiefer
In de Planet Rose-tent bewijst de uit Minneapolis afkomstige dj DVS1 waarom hij gezien wordt als groot technotalent. Zijn set is vloeiend en diep. Bovendien bevat hij nogal wat eigen producties. De Amerikaan moest jarenlang leuren met z’n materiaal maar draait inmiddels marathonsets in technowalhalla Berghain in Berlijn.

Diepe indruk maakt ook Surgeon, de veteraan uit Birmingham. Zijn techno is even abstract en duister als de schilderijen van Anselm Kiefer en komt net zo hard. Alsof je midden op een drukke snelweg staat waar links en rechts vrachtwagens rakelings langs je heen scheren.  Je broekspijpen wapperen en de haartjes op je armen staan recht overeind.

Terwijl de zon ondergaat en het aantal verbrande schouders niet meer te tellen is, wordt op het main stage het vuurwerk in stelling gebracht. Kevin ‘Good Life’ Saunderson revancheert zich met een degelijke Detroit-set voor een aantal tegenvallende optredens op rij. Aan de overkant van de Rijn maken een paar speedboten zich los van de wal voor de thuisvaart. De opvarenden misten weliswaar het sublaag in hun buikstreek, ze hebben in ieder geval geen stoffige slippers of zwartgeblakerde neusgaten bij thuiskomst.