"Weet je wat Steve Harris van Iron Maiden tegen me zei? Ik had jou kunnen zijn en jij mij. Dat vond ik mooi", zegt Lips, frontman van de Canadese heavy metalband Anvil. Ooit, begin jaren tachtig, roken ze aan het grote succes, maar het grootste gedeelte van hun carrière rommelden ze in de marge dertien albums bij elkaar. Lips moest er zelfs een baan bij nemen, als distributeur van lunchpakketten naar scholen. Maar een documentaire over de band - waarin dat allemaal te zien is - veranderde alles. "We zijn de afgelopen drie jaar onafgebroken op tour geweest", vertelt Lips. "We hebben de hele wereld rond gereisd."

Die documentaire is een van de meest charmante muziekfilms van de laatste jaren. In The Story Of Anvil worden ze gevolgd op een rampzalige tour door Europa, de eerste in jaren. Zo'n beetje alles gaat mis, van lege zalen tot gemiste treinen tot clubeigenaren die weigeren te betalen. En dan lukt het ook nog eens niet een label te vinden dat brood ziet in de nieuwe plaat van de band, This Is Thirteen, opgenomen met de producer die ooit hun klassieker Metal On Metal vastlegde.

Het is een kwetsbare film, maar ook een razend grappige. Al is het maar die ene scène waarin twee die hard fans van het eerste uur laten zien wat metal is: een biertje wegtikken door je neusgat. Het is een film over muziek, maar ook over de verbeten vastberadenheid van de hoofdpersonen en over de vriendschap van Lips met mede-oprichter en drummer Rob Reiner. Lips, een klein mannetje met een guitig gezicht die tegen beter weten in de droom koestert het te maken, Reiner, een stevige kerel met een goed hart en een onwaarschijnlijk incasseringsvermogen. Mensen noemen het wel eens een real life Spinal Tap, de klassieke fake documentaire uit de jaren tachtig. "Dat is te makkelijk", zegt Lips. "Omdat het echt is, is de emotionele lading totaal anders. Al mag je sommige situaties in de film wel beschouwen als een hommage aan Spinal Tap."

Achter de film aan reizen
"Vanaf het moment dat Sasha Gervasi met het plan bij ons kwam, wist ik dat die film ons leven zou veranderen. Ik ken ons verhaal en wist dat het mensen zou aanspreken. Sasha kennen we al uit de tijd dat hij nog een jongen was. Hij was fan, we lieten hem mee gaan op tour. Hij is zelfs nog een tijdje drumroadie geweest. We zijn hem op een gegeven moment uit het oog verloren, en in die tijd is hij opgeklommen tot scenarioschrijver voor Steven Spielberg. Het was niet zomaar iemand met een videocamera, het was iemand die wist waar hij mee bezig was. Niets in de film is in scène gezet, alles is echt gebeurd. Vanaf het begin was het de bedoeling dat de band achter de film aan zou reizen, en dat is ook gebeurd."