Black Lips uit Atlanta staat al jaren bekend als een van de gevaarlijkste livebands. Optredens ontaardden, in de ruim twaalf jaar dat de band nu bestaat, regelmatig in drankgelag, openbaar urineren, een vlucht voor de autoriteiten of tongzoenen tussen de bandleden. Voor liefhebbers van garagerock is de band daarnaast een van de peilers van het genre. Samen met Thee Oh Sees, Jay Reatard, The King Khan & BBQ Show en recenter The Strange Boys, Wavves en Ty Segall, stond Black Lips sinds begin deze eeuw garant voor knappe platen en frisse ontwikkelingen.

Na enkele releases bij kleine labels (waarvan Let It Bloom op In The Red Records, 2005, een aanrader is) volgde in 2007 de doorbraak met het album Good Bad Not Evil. Jongerencultuur-platform Vice werd het nieuwe label en de band tourde met de plaat de halve wereld over. Waar je zou verwachten dat de band zou voortborduren op de succesformule werd opvolger 200 Million Thousand een grillige plaat: slecht opgenomen en met meerdere hoogte- en dieptepunten. De plaat die je na de doorbraak zou verwachten, komt nu uit. Arabia Mountain is een popalbum dat bij vlagen wegluistert als een best of van Black Lips. Tegelijkertijd is het een terugkeer naar de vieze fuzz, hoekige hooks en hemeltergend gekrijs, maar bovenal: enorm sterke liedjes.

Voor Arabia Mountain werkte Black Lips met producer van de sterren Mark Ronson die Beyoncé liet wachten om aan dit project te werken. In eerste instantie is het misschien niet de meest voor de hand liggende producer voor Black Lips. Maar in feite maakt de band gewoon popliedjes en hebben beiden een voorliefde voor oude opnametechnieken en een retrosound. Ronson produceerde negen nummers van de plaat en masterde twee liedjes die met Lockett Pundt van Deerhoof waren opgenomen. Vijf nummers had de band zelf al geproduceerd. Belangrijk is dat het een geheel is geworden; een dwingend, dansbaar, scherp en integer album.

Een combinatie van trage sixties rock en een jagend punkgeluid vormt de basis van de plaat. Ronson heeft niet ineens synthesizers of elektronische drums ingebracht zoals producers Timberland en Neptunes dat eerder deden met rauwe rockbands. De muzikaliteit en pakkende hooks van Black Lips krijgen meer ruimte in de producties. Spookachtige koortjes (Mr. Driver, Raw Meat) saxofoon (Mad Dog) en theremin (Modern Art) zorgen voor afwisseling en spanning. De teksten van Black Lips (ieder bandlid heeft minimaal één track geschreven) balanceren wederom tussen de vervreemdende rock ‘n’ roll- en punkgekte en tijdsgeest en engagement. Of het nu over een ketaminetrip tijdens een museumbezoek gaat (Modern Art), over Spiderman en het geheime verleden van Peter Parker (Spidey's Curse) of over geloof gaat (Mad Dog); het is scherp, grappig en knap opgepend.

Met Arabia Mountain gaat Black Lips verder waar het met Good Bad Not Evil naar lonkte. Daarnaast verschuift de aandacht van de liveshows nu ook eens naar de sterke platen van de Amerikanen. Al zou het volgende album zomaar weer onmogelijk kunnen zijn. Maar daar is het Black Lips voor.

I want to laugh and I want to cry
I want to spit, but my mouth is dry
(uit New Direction)

Luister nu naar Arabia Mountain op de Luisterpaal.