Foto's onder het artikel.

De eerste editie van Pitch Festival zit er op. 3VOOR12 was beide dagen samen met de Amsterdamse afdeling aanwezig op het Westergasterrein. Lees nu het verslag in tekst en beeld van de feestelijke slotdag met onder meer Nicolas Jaar, Fools Gold, Jamie Woon, Flying Lotus en Selah Sue. Lees hier het verslag van de zaterdag.

Na de marathondag van gisteren is de zondag van Pitch een stuk beter behapbaar. In plaats van zestien uur (!) vol liveacts eindigt de slotdag om elf uur ‘s avonds. Niets te vroeg gezien de mooie maar brakke lijven die even na het middaguur komen aanslenteren. Of de hoopjes mensen die al ruim vóór middernacht gebroederlijk bij elkaar naar steun zoeken. Maar het was het allemaal waard. Met uitschieters als YACHT, Jamie Woon, Little Dragon, Gaslamp Killer, Flying Lotus en Tom Trago houdt Pitch de goede ervaringen van de zaterdag vast. Ook vandaag blijkt het sterke programma en het compacte terrein ideaal voor de shufflegeneratie. Geen zin in Dorian Concept? Dan toch gewoon een hapje doen, drankje halen, babbeltje maken en naar Little Dragon, Gaslamp Killer of Flying Lotus. Nadeel is dat veel lokale acts echt fungeren als pauzeact terwijl de volgende liveact er dwars doorheen soundcheckt. Regelmatig draaien de tussenpausen op minder dan half volume van de grotere acts. Het zou niet eerlijk (en praktisch onmogelijk) zijn ze hier te bespreken.

Enigszins verdoofd door de alcohol van de dag ervoor, stroomt het Westergasterrein vol. De Utrechtse producer Pitto treedt met een liveband aan. Helaas mist een lijn in de set. Popliedjes en jazzy pianolectro (denk: Moloko op North Sea Jazz) wisselen elkaar te vlug af. Dit zijn goede muzikanten, met een aantal sterke ideeën. Vooral de zingende violiste voegt iets toe. Helaas vormen de losse elementen nog geen sterk geheel. Ook Nicolas Jaar verliest zich in goede intenties en knappe muzikaliteit. De vier goede muzikanten komen weliswaar na een half uur iets meer op stoom, maar het blijft vooral bij vriendelijk heupwiegen. De naar elkaar kijkende cirkel-opstelling helpt niet. Live is Nicolas Jaar heel erg Trentemøller, maar mist hij nog de climaxen die nodig zijn in zo’n grote zaal. Voor het tijdstip is de lome aanpak best aardig, maar de spanning van het laatste album krijgt op Pitch geen passende live-invulling.

Nee, dan YACHT. Het energieke en licht-gestoorde stelletje uit Amerika, Jona en Claire, is de afgelopen vijf jaar van een schreeuwerige punkfunkformatie gegroeid tot een strakke popband in de lijn van LCD Soundsystem. De gekte en overgave staan anno nu veel meer in dienst van de muziek. De band klinkt goed, is expressief en enorm overtuigend. De liefdesbaby van Blondie en !!! (Chk Chk Chk) zit lekker in zijn vel. Dit is het eerste optreden van de Europese tour en na een vrije dag in Amsterdam staat hier een groep in topvorm die de Westerunie gelijk mee krijgt. Bij landgenoten Fool’s Gold gaat dit iets minder gemakkelijk, al gaat de Westerse-afropop er altijd wel goed in. Enkele nieuwe nummers neigen naar een meer psychedelischer en introverte aanpak. Het klinkt goed, maar levert nog geen spectaculair optreden op.

Ook de versbakken electro-soul sensatie Jamie Woon lijkt een wat moeizaam optreden tegemoet te gaan. Maar na een mellow start en wat geluidsproblemen komt het dan toch los. Als een van de weinige acts dit weekend krijgt hij de gehele Gashouder klemvast en doodstil. Extra knap daar de band de minimale, bijna onderkoelde, producties van het album Mirrorwriting eveneens ingehouden durft te vertalen naar het podium. Woon zelf is nog geen volksmenner, maar hij is zeer goed bij stem en verrast met een sterke cover van Would I Lie to You (Charles & Eddie bitch!) en hoogtepunt Spirals. Tijdens de hit Lady Luck vergaloppeerd hij zich in een te hoog tempo, maar dit wordt goedgemaakt wanneer de band verdwijnt en Woon solo zichzelf samplet en met gitaar en techniek de zaal opnieuw stil krijgt. Met wat extra podium-uren kan de Brit wel eens de festivalsensatie van de nazomer worden.

Wanneer de rij voor Dorian Concept traag voortschuifelt laat Gaslamp Killer voor de tweede keer dit weekend zien wat een rockster hij is. Als modern danser zou hij de Gashouder al kunnen vermaken, als dj is hij onnavolgbaar. Zaterdag gooide hij nog voornamelijk met hedendaagse glitchbeats, vandaag draait de rastijgernoot als een post-moderne, relevante variant van Kees van Hondt. In zijn panterpak slingert hij een handdoek op de beat. House of the Rising Sun krijgt props. Balkanclassics gaan over in Chris Brown’s Look At Me Now, de weelderige haardos beukt op de maat van Busta Rhymes’ uzi-flow. Er volgt wat moderne dans op een southern hiphoptrack, Lil’ Wayne komt langs, Timbaland, T.I., wat oude g-funk en dan is de rij voor Dorian Concept geslonken. De Oostenrijker heeft de zaal inmiddels buckwild, maar de indruk is te kort voor een analyse over hoe hij dat deed. Dat krijg je met zo’n programma. Want Little Dragon is inmiddels ook al ruim halverwege de set. De band klinkt funky, heeft vandaag het geluid mee en geeft ruimte aan de geweldige Zweeds-Japanse voorvrouwe Yukimi. Niet alleen is ze goed bij stem, ze heeft er zin in en danst zich suf, dirigeert en trekt gekke bekken. Het nieuwe album Ritual Union gaat zonder twijfel de definitieve doorbraak betekenen en de band laat zien dat het dit ook live waar maakt.

De hedendaagse beatgod Flying Lotus kent zijn plek in de grote Gashouder en draait een toegankelijke en dansbare set. Geniaal is het niet, maar wel perfect voor de plek en het tijdstip. De goedlachse ‘FLyLo’ draait enorm veel nieuwerwetse hiphopbeats, wat materiaal van zijn magnum opus Cosmogramma, malle 8-bits-beats, technosynths, Damian Marley en Tyler the Creator. Het loopt iets leeg wat grotendeels toe te schrijven is aan etenstijd. Want juist nu gaat de Amerikaan meer de diepte in met melodieuze producties en wat onbekender Madlib werk. Helaas is de rij bij de Westerunie voor Mount Kimbie weer aanzienlijk. Voordeel is dat Tom Trago ernaast een gevulde zaal aantreft, nog voordat hij begonnen is. De Amsterdammer pakt uit met een mooie setup, gasten en een sterke en spacey set. Tof hoe deze ‘local’ een van de hoogtepunten van de dag wordt. Halverwege de set begint hij zich dat ook te beseffen, ontspant de dirigent zich en kijkt hij uit over een vol Transformatorhuis.

Ondertussen is de Vlaamse Selah Sue begonnen in de Gashouder. Inmiddels staat de jonge zangeres op vrijwel elk festival, maar op Pitch maakt ze dat vertrouwen op degelijke wijze waar. De band en het materiaal is slick, af en toe op het foute af, maar de dame pakt de aandacht en laat horen waar die aandacht allemaal om draait: haar typische stem en techniek. Selah Sue ziet er wel wat geleefd uit en acteert som wat routineus, maar tegen het einde is dat verdwenen en danst ze richting zonsondergang. Hoogtepunt vormt haar soloversie van Fyah Fyah. Even dreigt de dag met een sisser uit te gaan wanneer drie kwartier (!) in de rij voor Mudson Mohawk geen toegang tot zijn optreden oplevert. Juist nu er geen concurrerende optredens geprogrammeerd zijn, zit de Westerunie al snel aan zijn max. Jammer maar helaas. Gelukkig maakt Cut Chemist er een passend einde aan. De turntablist komt met een onnavolgbare maar toegankelijke set en heeft een goede vj meegenomen. De Gashouder loopt echter al leeg, de kaars is uit, op naar bed. Pitch beleeft een geslaagde eerste editie en lijkt met gemak uit te kunnen breiden over de Westerpark. Verbeterpuntjes zitten hem in details. Aan het begin van de dag staan er bizarre rijen voor de munten-punten. Rond etenstijd is het wel erg druk bij de spaarzame eettentjes en tegen het einde van de dag is het echt te vol in de Westerunie en op de de diverse zitplekjes. Een kniesoor die daar over zeurt.