Meer foto's vind je in het Metropolis 2011 fotoverslag.

What can go wrong? Tim Harrington, de frontman van Les Savy Fav, wenkt. Nee, hij lonkt, als een mooie vrouw achter het raam, maar dan met die priemende kleine oogjes van hem, dat grote kale voorhoofd en die weelderige krullen aan de zijkant. Ja jij, tussen al die fotografen, jij ja. Hij wil me aan de rand van het podium hebben, waar hij net een banaan verorberd heeft en zichzelf ingesmeerd heeft met nepbloed, een dieprode veeg op zijn reusachtige witte onderbroek. Ik weet niet wat hij van plan is, maar wat kan er mis gaan? Als ik me dicht genoeg bij de rand bevind, grijpt hij mijn schouders, trekt me naar zich toe, tot op tien centimeter, en laat de warme bananendrab naar beneden glijden. Als een vogel die een worm overgeeft aan zijn weerloze kuikentje, met liefde.

Noem het participerende journalistiek. Als je er zo graag met je lens en je schrijfblok bovenop wilt staan, moet je ook niet te beroerd zijn om je verantwoordelijkheid te nemen. Harrington haalt een uur lang dit soort fratsen uit. Hij klimt op de front of house, leent de trui en de bril van een jongen, gaat midden in het publiek bovenop een forse kerel zitten en begint hem te masseren. Hij is in de weer met fluorescerende vingerverf en het schijnt zelfs dat hij de ballen heeft gelikt van een van de vele honden die mensen vandaag meegenomen hebben. Godzijdank NA het bananenincident. Je zou haast vergeten dat de band intussen gewoon doorspeelt. Les Savy Fav begon vandaag met Appetites, de opener van hun nieuwe album, en eindigt met nieuwe single Let's Get Out Of Here. Een prima post-hardcore/artrock plaat, maar je zou het haast vergeten door al die clownerie.

En toch had Metropolis dit wel even nodig. Tot nu toe was het festival een beetje loom en vlak. Loom omdat de talentvolle rapper met het imposante uiterlijk Kleine Viezerik zijn kater van de avond ervoor nog niet helemaal te boven was ("het was zes uur"). Slecht is het niet, maar hits als Buit, Duif Op De Dam (zijn feature op een Big2 track) en Tattooboyz gaan vanmiddag in slentertempo. Later op de dag schijnt hij met zijn 3VOOR12 sessie iedereen ingepakt te hebben, maar twee uur was kennelijk te vroeg om te pieken. Vlak was het in de persoon van The Phantom Four & The Arguido, oftewel ex-Treble Spanker en surfgitaarheld Phantom Frank met Rudeboy. De twee vonden elkaar een paar maanden geleden, maar ze halen jammer genoeg niet het beste in elkaar boven. Rudeboy is altijd al een wat protserige performer geweest, maar zijn militante dansjes en trucs met het microfoonsnoer passen helemaal niet bij de coole gitaarlicks van Phantom Frank. Op een gegeven moment sleept hij een speciaal geprepareerde stapel monitors naar voren, om als een groot leider zijn rap/zang te brengen. Zonde om te zien hoe een icoon uit de Nederlandse popmuziek al zo'n tien jaar het creatieve spoor bijster is, want ook in combinatie met Phantom Frank wil het maar niet de scherpte en het vuur krijgen van weleer. En voorbij je veertigste nog een stukje Teenage Kicks coveren, dat gaat ver.

Verderop begint Kurt Vile aan zijn set. De langharige zanger uit Philadelphia heeft een plaat gemaakt waar veel over gepraat wordt dit jaar, maar hij is niet het type dat op een festival de hitjes komt inkoppen. Vile verpakt zijn mompelige songs in dikke lagen gitaar, zowel van hemzelf als van een tweede gitarist. De een zorgt voor feedback, de ander voor psychedelica. Zijn drummer ruilt regelmatig de stokjes voor sambaballen, wat de songs een merkwaardig soort swing geeft. Favorieten van de nieuwe plaat - Jesus Fever, On Tour - zitten al vroeg in de set en worden wat slordig gespeeld. Maar dan komt hij op stoom, met twee rauwe, meeslepende songs van zijn derde album Childish Prodigy: Hunchback en Freak Train. Taaie set, zeker voor zo'n festival. Kurt Vile toont zich een ongrijpbaar artiest.

Verrassend sterk is het optreden van de Malinese minimalisten Tamikrest bij het avondzonnetje. Metropolis heeft ieder jaar wel een of twee Afrikaanse acts. Ze doen het goed bij het algemene festivalpubliek, dat niet zozeer voor een specifieke act komt. En dat zijn er ook dit jaar weer veel, gezinnen met kinderen, mannen met de skyline van Rotterdam op hun rug gespijkerd. Tamikrest ziet er indrukwekkend uit, in chique woestijnkledij. Opvallend: de mannelijke percussionist heeft zijn gezicht grotendeels bedekt, maar de zangeres kan haar glimlach volledig tonen. Over minimale bas en gitaarlijnen stoot zij een soort klaktonen uit met haar tong. Zelfs het klappen van haar handen klinkt authentiek Afrikaans. De band heeft wel minder cross-over potentieel dan bijvoorbeeld Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou, dat hier vorig jaar stond. Vergeleken bij deze groep is het puur Hollandse La Boutique Fantastique toch meer een pakje Knorr Wereldgerechten. Het project combineert exotische muziekinvloeden met jazz en een beetje pop. Dat doen ze op zich zeker niet slecht. Het ziet er alleen al indrukwekkend uit, met staande bas, blazers, strijkers en percussie. Spelen kunnen ze, maar het blijft wel een potpourri aan stijlen met net wat te open melodieën om het echt interessant te maken.

Dan is het aan The Vaccines om het festival af te sluiten, een van de meest gehypte bands van het jaar, de zogenaamde redders van de Britse gitaarpop. Of zijn ze simpelweg koning eenoog in het land van de synthpop? Dat laatste blijkt het geval, want The Vaccines weet de verwachtingen absoluut niet waar te maken. De drie sterkste songs worden aan het begin van de set verspeeld, en dat ook nog eens op een buitengewoon lakse manier. Wreckin' Bar duurt al zo kort (amper anderhalve minuut), maar als je dan ook nog eens de gitaarsolo niet hoort, haal je er niet uit wat er in zit. Alles bij elkaar heeft de band behoorlijk wat prima songs. De snelle klinken direct a la The Buzzcocks, de langzame als The Strokes met veel galm. En dan is er ook nog die dreinerige Britpop sfeer, die goed zou kunnen uitpakken als The Vaccines niet zo'n matige zanger zou hebben. Zowel vocaal als qua uitstraling. De broodnodige bravoure mist, en als je heel eerlijk bent ogen deze jongens als de eerste de beste band in een lokale bandwedstrijd. Te snel richting pophemel gekatapulteerd?

Dan kun je beter afsluiten bij Krach, het electrorock gezelschap uit Arnhem en Nijmegen. De uniformen zijn al uit: de mannen staan zoals altijd in hun hemd. Twee gezellig aangeschoten Rotterdammers in net zulke witte hemdjes proberen de security ervan te overtuigen dat ze er ook bij horen, maar de frisse knapen van Krach ogen als een eenheid waar niemand meer bij hoeft. Hun songmateriaal is niet zo indrukwekkend, maar op een festival als dit werkt het prima. En zo vloog Metropolis 2011 weer voorbij. Er is dit jaar een podium verdwenen, maar er is nog altijd meer te zien dan je aankan. Enthousiaste verhalen over Weekend, Grouplove, SX en Gers Pardoel bijvoorbeeld zullen op deze plek onbevestigd blijven. Het blijft bizar hoeveel avontuurlijke muziek elk jaar weer op een gratis festivalletje in een park te zien is. Benieuwd of dit festival de Grote Schoonmaak overleeft.