Folk, soul, dubstep en UK garage, de 28-jarige Engelsman Jamie Woon mengt nogal wat stijlen op zijn album Mirrorwriting. Het is een van de meest opvallende debuten van het jaar. Dit weekend speelt Jamie Woon voor het eerst sinds de release in Nederland, op het Pitch festival. "Ik voel me in elk geval geen elektronica artiest", vertelt hij. "Ik voel me een singer-songwriter die gaandeweg steeds meer nieuwe elementen betrokken heeft bij wat hij altijd al deed."

Sterrenhemel
Jamie Woon en de dansvloer, het voelt als een onnatuurlijke combinatie, hoezeer hij ook in verband gebracht wordt met elektronische muziek. Jazeker, de nacht speelt een hoofdrol op zijn album, maar met euforie en hectiek heeft het juist niets te maken. Hij is als die jongen die naast de club in zijn eentje naar de sterrenhemel zit te staren. In Night Air zingt hij: ‘I've acquired a kind of madness / Daylight fills my heart with sadness / And only silent skies can sooth me.’ "De nacht is een inspirerend moment van de dag", zegt Woon. "Ik groeide op in een buitenwijk van Londen, woon nu in het oosten van de stad. Helemaal stil is het natuurlijk niet, maar Londen is niet zo'n 24-uurs stad als bijvoorbeeld New York."

Nog liever zoekt hij de ruimte van het platteland op. Twee maanden lang nam hij zijn intrek in een boerderij aan de kust in Cornwall, in het uiterste zuid-westen van Engeland. Het had meer invloed dan hij van tevoren dacht. "Geen afleiding, geen internet, geen tv. Dat werkt voor mij het beste. Ik heb daar in de natuur ook veel samples opgenomen die in het album terecht gekomen zijn. Ik realiseerde me pas toen het album af was dat ik mezelf herhaalde, dat dezelfde thematiek in meerdere liedjes voor komt. Ik schrijf over kalmte en rust. Kennelijk is het belangrijk voor me."

Loop pedalen
Hij is een bijzondere prater, die Woon. Hij denkt steeds goed na voor hij aan een zin begint, maar als hij eenmaal begint, ratelt hij de woorden er razendsnel uit, zonder te struikelen. Het past wel bij het beeld van op het podium, afgelopen maart op SXSW: een beetje ongemakkelijk af en toe, maar bij vlagen ook juist soepel en knap. Maar de zanger heeft dan ook een transformatie ondergaan, die in maart zeker nog niet voltooid was. "Ik heb mijn album bijna helemaal in mijn eentje gemaakt, maar ik zag het niet zitten om het ook in mijn eentje uit te voeren. Er moest een band bij, om het geluid goed over te kunnen brengen."

Het is inderdaad nogal een verschil met zijn oude werkwijze. Jarenlang tourde hij in zijn eentje, met gitaar en loop pedalen, eigenlijk als een doodnormale singer-songwriter. Achter de schermen veranderde zijn geluid steeds meer, maar dat liet hij lange tijd aan bijna niemand weten. "In mijn eentje spelen vind ik gemakkelijk, ik heb het heel vaak gedaan. Een band is een veel grotere uitdaging, zowel muzikaal als sociaal."

Zelfvertrouwen
Boeiend dat hij dat noemt, dat sociale aspect. Het heeft veel te maken met zelfvertrouwen, ook een thema dat terug keert op de plaat, in tweede single Lady Luck, het meest catchy liedje. "Op bepaalde vlakken heb ik juist veel zelfvertrouwen: ik voel me goed over mijn stem, bijvoorbeeld. Maar er daadwerkelijk iets mee doen, dat is stap twee. Daar moet je van alles voor ondernemen. Het meest frustrerend is de fase waarin je je bewust bent van een probleem, maar het niet aandurft actie te ondernemen. Mijn liedjes gaan vooral over persoonlijke twijfel, maar muziek is daar altijd aan verbonden."

Cruciale figuur in zijn ontwikkeling is Burial, het enigma van de Britse dubstep scene. Een producer die graag op de achtergrond blijft, maar intussen wel zeer invloedrijk is. Burial remixte drie jaar geleden Woon's Wayfaring Stranger en was betrokken bij Woon's doorbraaksingle Night Air. "Mijn label vroeg me door wie ik een remix wilde laten maken. Ik luisterde op dat moment veel naar de muziek van Burial. Hij bleek een bevriend te zijn met iemand van het label, waardoor het allemaal heel makkelijk ging. Pas later begreep ik dat hij doorgaans lastig te benaderen is. Door die remix zijn we bevriend geraakt en zijn we samen blijven werken. Overigens is er ook een praktische reden waarom ik meer met elektronica ben gaan werken: het is veel goedkoper. Je hebt geen dure microfoons nodig om het goed te laten klinken. In die zin is de techniek leidend geweest."

Productief
Hoe dan ook: het zorgde er voor dat Woon zijn draai vond. Want daar wachtte hij al lang op. Woon is al achter in de twintig, maar als zoon van sessiezangeres Mae McKenna wist hij al lang dat hij zanger wilde worden. McKenna verzorgt de backing vocalen op Night Air. "Ze voedde me grotendeels in haar eentje op, dus ik kreeg veel muziek mee. Ze ging niet vaak op tour, maar nam me wel soms mee naar de studio. Ook heeft ze zelf muziek gemaakt, een soort Keltische new age, heel eclectisch. Zelf wist ik al heel lang dat een album mijn grote doel was, maar ik wilde het wel goed doen, mijn eigen hoekje creëren. Maar vanaf nu wil ik heel productief zijn. Jullie zijn nog niet van me af!"

Mirrorwriting van Jamie Woon verschijnt bij Universal. Jamie Woon speelt 10 juli op Pitch festival in Amsterdam en zaterdag 16 juli op  festival de-Affaire in Nijmegen. Het album is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.