‘Is dit het meest bevredigende standje?’ schreef de Amerikaanse Cosmopolitan onder de foto van de Amerikaanse fotografe Martien Mulder. Dezelfde foto die nu de hoes van het debuutalbum van Washed Out siert was gelicenceerd aan Washed Out, maar per abuis niet exclusief. Een ongelukkig toeval dat door enkele media werd opgevat als een slimme marketingstunt. Wie een tweede keer naar de foto van het naakte jonge stel kijkt, zou op kunnen merken dat de twee wellicht helemaal niet de fysieke liefde bedrijven. Het beeld is intiem, licht erotisch, romantisch, naakt en puur. Precies wat de muziek op Within and Without typeert. Het is sexy dansmuziek zonder te zweten, lo-fi producties zonder verstoppertje te spelen en romantisch zonder echt verhalend te worden.

Washed Out is Ernest Greene, een jonge muzikant slash producer uit Atlanta. In 2009 debuteerde hij met de EP Life Of Leisure snel gevolgd door de EP High Times en een titelloos plaatje in eigen beheer. Hij werd daarmee in no time een van de voorlopers van het genre chillwave dat inmiddels al weer in zoveel substromingen uiteen is gevallen. De muzikale smaak van Greene is in de afgelopen jaren enkel gerijpt om nu te debuteren met zijn eerste full length release. De befaamde producer Ben Allen (Animal Collective, Gnarls Barkley, Deerhunter) hielp hem om zijn visie zo sterk mogelijk op plaat te krijgen. De vroege zomer lijkt het ideale moment om kennis te maken met de volwassen popliedjes van Washed Out.

Waar Washed Out op zijn EP’s nog rijkelijk verwees naar de jaren tachting, naar disco en tegen ‘fout’ aanhangende synths is Greene anno nu veel meer eigen en zitten de nummers esthetisch gezien beter in elkaar. Within and Without is enerzijds minimalistisch, maar tegelijkertijd heel rijk en bij vlagen psychedelisch. Albumopener Eyes Be Closed opent heel klein met pulserende synths die beelden van aanspoelende golven oproepen. Het nummer groeit met minimalistische tikjes over de bekkens en een verstopte gitaar. Na bijna twee minuten opent de track met droge klappen op een rototom, een belangrijke rol voor de gitaar en Greene die zingt hoe zijn ogen eindelijk geopend zijn: ‘see the world clearly now’. Hij klinkt hoopvol. Een sentiment dat door de hele plaat herhaaldelijk terug komt. Bijvoorbeeld in Far Away met een breekbare cello, belletjes, verstopte ratels, een tweede cello-lijn en bijna fluisterende zang die gericht lijkt aan een mislukte of verloren liefde.

Waar veel genre-genoten vaak blijven hangen in sound, blijkt Greene een begenadigd liedjesschrijver. De liedjes en de sferen die hij oproept, zijn romantisch en nostalgisch, maar worden nooit een pastiche of corny. Dan klinkt hij zomers en warm (Amor Fati, Before) dan weer zoekend en vol verlangen (Eyes Be Closed, Soft, Within and Without) maar altijd is er een sterke opbouw, een moment van rust om te stuwen richting een subtiele climax. De trackvolgorde is subliem. Within and Without luistert als een persoonlijk verhaal dat eindigt in het minimalistische maar hartverwarmende A Dedication. Een lied dat geheel is gebouwd rondom een simpele piano-riedel met ruimte voor bewuste ruis en de kale bijna monotone woorden van Greene. “It’s okay, it’s over,” blijft hij herhalen. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat dit de woorden zijn die de jongen in het oor van zijn naakte bedgenote fluistert. Ze heeft haar ogen gesloten en omklemt zijn lichaam. Een elektronische hoornpartij soleert naar de veertigste minuut van Within and Without, waarna de plaat gelijk op repeat kan. En nog een fijne zomer.