Wij bij 3VOOR12 worden bestookt door bands die graag aandacht willen tijdens Eurosonic Noorderslag. Flyers, mailtjes, cd'tjes, usb-sticks, stickers, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar een band die zelf vast een negatieve recensie schrijft om de wind uit de zeilen te halen, dat is nog nooit gebeurd. Only Seven Left voorzag hetzelfde scenario als vorig jaar, toen Destine op 3VOOR12 onder het tapijt geveegd werd. Die nep-recensie is de grap van het jaar, vooral omdat de jonge fans massaal geloofden dat 3VOOR12 zo in en in verdorven is. Natuurlijk niet lieve fans. Open vizier, vol goede moed.

GEZIEN:
Only Seven Left, Hooghoudtzaal, 15 januari 2011
 
MUZIEK:
Toegegeven, de kans op een slechte recensie is reëel. Only Seven Left maakt muziek die het niet goed doet bij volwassen muziekliefhebbers: powerpop met piano als hoofdingredient, inderdaad, vijf Justin Biebers in een bandbusje. Only Seven Left heeft een heus conceptalbum gemaakt over de romantiek van de nacht, die past bij de belevingswereld van de tiener. Want zo ging dat natuurlijk, dat dat ene meisje je de hele week negeerde in de gang van school, net deed of ze je niet zag, tot zaterdagavond, als ineens alles mogelijk was.
 
PLUS:
Daar komen de jonge helden het podium op, omarmd door het imaginaire gegil van een zaal vol onbespoten jonge meisjes. De gekuifde gitarist Jochem, zijn broertje Hinne, wiens favoriete ijssmaak Red Bull is. Pianist Roderick, de ruggengraat van de band. Drummer Bram, die een volleerd schrijver werd op de redactie van Donald Duck. En natuurlijk Bart, de frontman die zo populair is dat hij bij zijn eenjarig bandjubileum van zijn fans een heel boek vol prachtige tekeningen kreeg. Ze spelen strak en energiek, maar vooral in hoog tempo. Geen Miss Montreal op het podium voor de ballade, geen lange praatjes, handklap of meezing bruggetjes, gewoon aftikken en spelen. De instant hits zijn netjes over de set verdeeld: Wake Up Call, Sleeping Without You, Lost And Found, The Moonlight Sky. Goede songs waar alles op zijn plek zit.
 
MIN:
Het is allemaal waar. De liedjes hebben net zo weinig om het lijf als Peter Andre op de poster in de Hitkrant. Of hoe die lui tegenwoordig ook mogen heten. Het is rechtdoor en proper. Het spannendste moment is als bassist Hinne (17) de leadzang overneemt, maar vooral omdat de vraag is hoe lang zijn bibberende puberstem het volhoudt.
 
CONCLUSIE:
En dat is precies de charme van deze band. De ontwapenende frisheid onderscheidt ze van hun genregenoten Destine, die er simpelweg te oud en afgeleefd uitzien om nog met eyeliner in de weer te zijn. Heb ik me in laten palmen? Is dit het bewijs dat recensenten niet afgaan op de muziek, maar op de knappe koppen of het gevoel voor humor van een band? Het is een veelgehoord verwijt van fans. Jullie schrijven alleen maar over de vers geknipte haren en de gelikte glimlach. Laat een ding duidelijk zijn: het is een misvatting dat die dingen onbelangrijk zijn. Sterker nog: bij Only Seven Left is likeability minstens zo belangrijk als de liedjes. Een voldoende dus. Maar laten we wel wezen: deze muziek is alleen leuk zolang voelen nog razend spannend is. Als de echte seks roept, verdwijnen deze toyboys waarschijnlijk in de hoek naast de barbies.

CIJFER:
6,5. Only Seven Left is ok! Twee punten hoger dan jullie jezelf gegeven hadden jongens. Wat meer zelfvertrouwen kan geen kwaad. Of nee, laat maar, een beetje onzekerheid is sexy.