De 57-jarige Vlaamse volkszanger Guido Belcanto is bezig aan zijn tweede jeugd. Het meest recente album Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven verschijnt deze maand opnieuw, maar dan in Nederland. Op een opmerkelijk label: TopNotch. "De aanstichter van dit alles is de zanger Lucky Fonz", vertelt Guido Belcanto, die vanavond het Eurosonic festival opent in Groningen. "Die was zo enthousiast over mijn meest recente album, dat hij er twintig gekocht heeft om aan zijn vrienden cadeau te doen. Een daarvan was Kees de Koning."

Guido Belcanto is een zwerver en een romanticus, hij is de Serge Gainsbourg van het Vlaamse buurtcafé. Op zijn repertoire staan songs als Plastic Rozen Verwelken Niet en Echte Mannen (Scheren Zich Niet Elektrisch). Zijn liedjes zijn vaak grappig, maar altijd een beetje tragisch. In 1989 debuteerde hij met het album Op Zoek Naar Romantiek, met daarop onder meer klassieker Op Het Zeildoek Van De Botsauto's, een ode aan de helden uit zijn jeugd. The Rolling Stones, The Beatles. En Roy Orbison, een zanger met wie hij zelf ook nog wel eens vergeleken wordt.

"Elk jaar hadden wij kermis in de straat, en Roy Orbison was daar de man", vertelt hij. "Hij was een zanger van een andere planeet.  Wat hij deed met zijn stem, dat deed niemand hem na. Zijn liedjes begonnen vaak heel kalm en mondden uit in bloedstollende climaxen, waarin hij de meest onwaarschijnlijke toonhoogten behaalde."

Diezelfde Roy Orbison speelde in het boek De Helaasheid Der Dingen vanDimitri Verhulst ook al een prominente bijrol, een boek dat net zo oer-Vlaams is als de liedjes van Belcanto. In Nederland lijkt Orbison toch altijd de sfeer van tragiek met zich mee te dragen, maar juist dat zou wel eens bij de Belgische volksaard kunnen passen. "Wij Belgen zijn toch een volk van underdogs", zegt Belcanto. "Het zit in onze volksaard. Ik durf te stellen dat wij de blues beter begrijpen dan Nederlanders."

Diezelfde volksaard staat nu drastisch op de helling, nu het land al maanden, zo niet jaren, in een politieke crisis verkeert. Het raakt Belcanto diep, zegt hij. "Het is verschrikkelijk dat het zover heeft moeten komen. Ik ben 100% Belgist. Wij zijn een land waarin twee culturen samenkomen, de Germaanse en de Latijnse. In Brussel zie je de mengvorm van die twee, en dat vind ik fantastisch. Dat is onze oorspronkelijkheid, en die wordt nu overboord gegooid omwille van socio-economische redenen. Het land heeft iets moois surrealistisch. Ik kan je verzekeren: je zult geen kunstenaar vinden die voor de scheiding van België is."

Kunstenaar, dat beschouwt Belcampo zich, meer dan entertainer in de showbizz. Zijn liedjes zijn een roeping. "Het is een manier van leven, als ik geen liedjes schrijf ben ik niets waard. Al mijn liedjes zijn uit het leven gegrepen. Ze gaan over mislukkingen waar iedereen zich in kan herkennen. Ik kan niets uit mijn duim zuigen, geen liedje schrijven op basis van een krantenbericht. Daarom moet ik een inspirerend en avontuurlijk leven lijden. Inspiratie is de Heilige Graal die ik najaag en die ik heel af en toe beet heb. Maar na elke song ben ik het spoor weer bijster. Er is geen systeem."

Hij voegt er wel aan toe dat hij momenteel in een kalme periode zit. Zou hij non-stop doorgaan met zijn tocht langs kroegen en vrouwen, dan had hij nu niet meer geleefd, zo stelt hij. En als je zijn liedjes hoort, wil je dat best geloven. Zo begint zijn nieuwe album met een ode aan de Pechstrook van het Leven, stiekem een aangename plek om te vertoeven. "Toch liever niet", zegt hij. "Maar het is wel een erg inspirerende plek. Mijn leven bestaat uit hoge pieken en diepe dalen. Ik lijk niet in staat de gulden middenweg te bewandelen. En ja, daar komt een portie zelfdestructie aan te pas."

Dat is voornamelijk te danken aan de eeuwige lokroep van de vrouw, die in Belcanto's liedjes een destructieve dubbelrol speelt. Zo bezingt hij ergens dat zijn vrouw er vandoor ging met zijn beste vriend. "Ik mis hem". In Madame Louise omschrijft hij zijn ideale vrouw. "Ze moet niet steenrijk zijn, wel proper en koket. Een moeder in de keuken, een hoer in het bed." "Vrouwen vertegenwoordigen voor mij de hemel en de hel", zegt Belcanto. "Ze kunnen je naar de hoogste toppen van verrukking brengen, maar ook zomaar in het ravijn storten. Die twee kanten zijn belangrijk. Brave meisjes zijn niet sexy."

In (Waarom Altijd) Dat Katholieke Denken roept hij zijn knappe vriendin zelfs op haar lichaam te verkopen. Het is, zoals veel van Belcanto's liedjes, een oproep om het avontuur op te zoeken. "Ik heb ooit een meisje gekend dat fantastisch aantrekkelijk was. Overal waar we kwamen, draaiden de mannenogen zich naar haar toe. Het was ongelofelijk, zij kon iedere man krijgen die ze maar wilde. Ik ben soms jaloers op de seksuele macht van de vrouw. Eigenlijk is het niet eerlijk. Enkel de man kan gezichtsverlies lijden in bed, omdat hij zichzelf wijsmaakt dat hij een prestatie moet leveren."

Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven verschijnt op TopNotch/Universal. Het album staat tijdelijk op de Luisterpaal. Guido Belcanto treedt woensdag 12 om 20:15 in het Grand Theater in Groningen tijdens Eurosonic.