De derde avond van Eurosonic trekken we de lijn boven Duitsland en is het de beurt aan de landen met vulkanen, meubelbouwers, duizend meren en schansspringers. De Scandinavische route is er voorspelbaar genoeg een met mistige elektro-flarden, maar verrassend genoeg ook opvallend veel zomerse popliedjes.

Een slechtere manier om je Scandinavische route te beginnen is haast niet mogelijk: Dikta, de aftrappende band in het Grand Theatre, wordt door de aankondigingsdame geïntroduceerd als zijnde Iers. Aangezien er in het programma op dat moment geen Scandinavisch alternatief te vinden is, dreigt de aanvang van de route een goede drie kwartier vertraging op te lopen. Gelukkig berust het geheel op een misverstand. "We hebben elkaar nauwelijks kunnen spreken van tevoren, dus daar is het misgegaan", legt Dikta-zanger Haukur Hauksson uit. "Eigenlijk komen we uit IJsland."

Met dat misverstand uit de wereld kan er begonnen worden aan wat een nogal gladde indie set zal worden. Nadat tijdens de eerste twee nummers het gas er nog aardig opblijft, gaat het dan toch mis. De centraal op het podium opgestelde piano mag gelezen worden als de impliciete aankondiging van een ballad met alle gevolgen van dien: het nummer staat niet alleen bol van de clichés - hun grappen over Bon Jovi lijken als een boemerang terug te keren naar het podium - maar is ook nog eens slordig uitgevoerd. Wel aardig is het venijnig snelle quattre main intro van 3FM-potentieeltje Just Getting Started, dat de nare smaak een beetje doet wegebben. Toch zullen er weinigen de zaal hebben verlaten met een euforisch gevoel: de zang was te vaak onverstaanbaar en ver weggemoffeld in de mix, de flauwe grappen tussendoor ("Do you know George W. Bush? This song is not about him!" Of: "You can buy our cd. Or the drummers body.") haalden het tempo omlaag en de geloofwaardigheid onderuit. (5)

Snel naar De Spieghel, waar een kwartier later de van hetzelfde eiland afkomstige Lara Runars het podium opdwarrelt. Haar wapperende vlinderoutfit sluit naadloos aan op haar expressieve dans en de kinderlijke, wat naïeve popliedjes. Zo roept haar versie van Prince's Kiss speekselloze beelden op van kuise zoentjes op de wang; waarschijnlijk niet wat The Artist Formerly Known As ermee bedoeld zal hebben, maar hetzij haar vergeven. Vrolijk, entertaining en licht verteerbaar, maar ook een gevalletje 'uit het oog, uit het hart', voor dit zomerprinsesje. (6)

Een paar deuren verderop, in de bovenzaal van Shadrak, zouden ze het er voor doen. Drie ongeschoren en langharige Finnen met laarzen die van rendierbont lijken te zijn, maken een wat afwezige indruk. Zebra & Snake heeft gemeend haar weliswaar best sfeervolle (maar ook erg repetitieve elektronica) bij te moeten staan met tweestemmige vocalen. An sich natuurlijk geen doodzonde, ware het niet dat het predikaat 'saai' voor de zang eigenlijk nog aan de voorzichtige kant is. Waarschijnlijk is het monotone gedram ideaal voor een eindeloos schemerende Finse winternacht, maar minder geschikt voor jachtige januarinachten in Groningen. Dat de set ondanks het lome tempo een rommelige indruk achterlaat is misschien niet de schuld van de band - iemand had ze kunnen vertellen dat ze drie kwartier de tijd hadden in plaats van een half uur - maar draagt met die irritante brom zeker niet bij aan een vergevingsgezinde stemming in de zaal. (4)

Wie de moeite heeft genomen om de fiets te pakken naar Het Paleis, de verste uithoek van het festivalterrein, krijgt dat in klinkende munt uitbetaald: waar Zebra & Snake niet een fatsoenlijke zanger op de been kan brengen, heeft het Deense Treefight For Sunlight er tenminste drie in de gelederen. Ondanks dat er weliswaar nog nooit voet op een podium buiten het thuisland werd gezet, oogt en klinkt de band zeer volwassen. Als je (als man!) tijdens je "First show abroad" een Wuthering Heights cover neerzet waar zelfs de moeder van Kate Bush in zou zijn getrapt heb je je zenuwen aardig in bedwang. Vergis je niet in het wat belegen uiterlijk van die geitenwollen sokken dragende jochies met dat bedeesde voorkomen: hun Barokke popliedjes zijn euforisch frivool, slim en extreem hitgevoelig. Zelfs de wat ongezellige gymzaal slaat voorzichtig aan het dansen. Harmonieuze samenzang voor de verandering eens niet in een prog- of folkjasje, wel zo verfrissend. Ga je deze zomer dus ongetwijfeld terugzien op een Lowlands Charlie, Into The Great Wide Open Bospodium of - wie weet - gewoon zomaar het grote Sportveld. (8)

Zou er een foutere manier zijn om een Groningse publiek te begroeten, dan met "Hello Amsterdam"? Waarschijnlijk niet. Gelukkig is het voor iedereen duidelijk dat je Bye Bye Bicycle -zanger Andre Vikingsson zeker niet te serieus moet nemen. Doet 'ie zelf ook niet. Op-en-neer paraderend met een tamboerijn als kroontje op het hoofd, handskusjes het publiek in werpen; je kunt hetgeen zich op het podium afspeelt best samenvatten als queer-pop. Blije liedjes die op de machismo-schaal wel wat doen denken aan Das Pop, maar dan met een stevige post-punk rammel erachter. De Jack Sparrow achtige motoriek, onvaste stem en neiging tot overdrijven van Vikingsson geven het gevoel met een karikatuur te maken te hebben, maar muzikaal is de dansbare pop goed te verteren. "This was my band, jou were the audience, and I was Lady Gaga!" (6,5)

Van kokette nichtenpop naar de stampende dansvloervullers van The Amplifetes. Of: van de ene cultheld naar de volgende: autotune-meister Peter Agren heeft lang haar dat een deel van zijn kleur en glans al lang achter zich heeft gelaten, een grote bril met dik hoornen montuur op de neus en een keurig donker driedelig kostuum aan het lijf. Samen verzorgt het kwartet met drumcomputers en een hele riedel aan toetsen en elektronica een gruizig stoempende dansact met disco- en rockinvloeden, die wel wat doet denken aan Baskerville (dat na The Amplifetes in dezelfde zaal geprogrammeerd staat) in liveband-outfit. Met een iets minder gevoel voor pakkende hitjes, dat wel, maar na enen gaat het er bij het publiek in Huize Maas in als zoete koek. Met een iets subtielere setopbouw - het is nu wel heel veel knallen - zou je deze Zweden best weleens terug kunnen zien op een zonnig zomerfeestje in dezelfde Medusatent op Sziget waar afgelopen zomer - inderdaad - Baskerville het ook al zo goed deed. (7.5)