Bier, zweet, modder. Als je een popfestival zou moeten omschrijven in smaken en geuren zouden deze drie waarschijnlijk in niemands lijstje ontbreken. Mannelijke geuren en smaken, rechttoe rechtaan, zonder enige finesse of zoete ondertoon. Eurosonic is in dat opzicht de uitzondering. Niet alleen ontbreekt de modder, door het grote aanbod is er ook een zo goed als testosteronloze avondroute te plannen. Vanavond geen macho frontmannen of haantjesgedrag, 3VOOR12 loopt de Eurosonic meisjesroute.

De avond opent rustig in de grote zaal van het Grand Theatre. Het Duitse duo Hundreds - broer en zus - is zowel in aantal als genre de vreemde eend in de bijt deze avond. De broeierige lo-fi elektronica ligt als een warme deken over de zaal, zonder ook maar een moment loom of verstikkend te worden. Kabbelende melodieën, op de been gehouden door stuwende beats en bassen. Na de wat slome aftrap van de set - lekker om een festivalavond mee te beginnen - wordt het steeds frivoler en speelser, zonder dat het makkelijk wordt. Als het gas open gaat, gebeurd dat met beleid. Wordt de snelheid afgeknepen, idem dito. Hundreds is uitgebalanceerd, spannend, en legt de lat hoog. Ook frontvrouw/zangeres Eva is ideaal om een meisjesroute mee te beginnen: jaloersmakend vrijuit dansend in een nauwsluitend katoenen jumpsuit met de verlegen oogopslag van een dertienjarige bakvis. Ook - maar zeker niet alleen - daarom: (8)

Na de oversteek van de Grote Markt blijkt het er in de kelder van het Newscafe aanzienlijk minder spannend aan toe te gaan. Giulia Y Los Tellarini zou je - als je daar naar op zoek zou gaan - prima naast de Buena Vista Social Club terug kunnen vinden in de cd-kast van je ouders. De Italiaanse Giulia zorgt met haar band voor een ongevaarlijk Mediterraan dorpsfeest dat vooral draait om gezelligheid, maar er allerminst op is gericht om grensverleggende muziek voort te brengen. Grote kans trouwens dat Woody Allen-fans als eens iets van het gezelschap voorbij hoorde komen: de Amerikaan gebruikte het nummer Barcelona in de door hem geregisseerde film Vicky Christina Barcelona. Kwalitatief heeft La Giulia haar zaakjes dan ook prima voor elkaar: een uitstekende en strak spelende band die alles tussen swing jazz en Spaanse folk en Latin moeiteloos voor de dag brengt - zelf beschikt ze over een spannend hese en op zijn best androgyn lage stem - maar het gezellige meeklapfestijn slaat een beetje dood op de Hollandse (of is het de Groningse?) stugheid. (6)

Ook in de meisjesroute, hetzij met een oversized mannenoverhemd en een kapsel dat afgekeken lijkt te zijn van een kostschooljongetje uit Liverpool, is Britta Persson. De uit Uppsala afkomstige Zweedse moest zich in de begindagen van haar carrière vaak alleen zien te redden op het podium, inmiddels klinkt de muziek zowel live als op album veel voller gearrangeerd en staan er vier muzikanten om haar te ondersteunen in de vaak zeer persoonlijke vertellingen. Persson verhaalt over liefdes die maar moeilijk te vinden zijn - ze zoekt heus heel goed - en angsten voor de dood of om in een vliegtuig te stappen, maar ook de kleine dingen die het leven zo leuk maken komen aan bod. De muzikale ondersteuning hierbij is gelukkig bijpassend manisch: in een oogwenk van lethargische en zwaarmoedige coupletten naar springpop-reffreintjes en weer terug, maar de echte hitjes ontbreken nog. Dat maakt dat het nergens verveelt - het charmant gebrekkige Engels van Persson draagt daar zeker aan bij - maar het ook nergens echt wil ontvlammen. (7)

Terug in het Grand Theatre is het in de bovenzaal de beurt aan Anni B Sweet. De Spaanse - die in haar paspoort Ana Lopez Rodriguez heeft staan - speelde zichzelf slim in de kijker met een kreun-cover van Aha's Take On Me, maar weet uit eigen oeuvre minder te overtuigen. Ondanks het altijd hese zangkeeltje, blijkt de spanningsboog van een aanzienlijk deel van het theaterpubliek te kort om de hele set vol te kunnen maken. Met name op de voorste rijen blijft het onrustig omdat velen voortijdig een ander onderkomen zoeken. En dat is ze niet echt kwalijk te nemen. Met alleen een mooie stem ben je er nog niet: de liedjes zijn braaf en eigenlijk vaak ronduit saai. Net als het spannend dreigt te gaan worden - er wordt op stoelen gedrumd en gezongen door megafoons - wordt er voor het volgende nummer weer een koddig basloopje ingezet. Jammer. (5)

Dan is het aan Selah Sue om de avond met een goed gevoel af te sluiten. Sinds haar doorbraak een kleine twee jaar geleden, is de Vlaamse een graag geziene gast op verschillende Nederlandse festivals. Zo werden eerder al Motel Mozaique, Lowlands en Into The Great Wide Open aangedaan, nu kan ook Eurosonic afgevinkt worden. Dat hard werken loont, blijkt al bij aankomst bij de Schouwburg. Buiten staat het volk tot aan de straatkant in de rij om toch maar binnen te komen, terwijl in de zaal de eerste (akoestische) ragga-tonen al klinken. Niet iedereen zal er bij kunnen zijn, vanavond. Er is contact op het podium, zichtbaar plezier, en ook muzikaal klopt het. Natuurlijk zien we haar het liefst nog steeds als de croonende en voorspuwende ragga-rapper van doorbraakliedje Raggamuffin, maar ook de wat tragere broeders op de setlist mogen er zijn. En gelukkig, de nieuwe liedjes voor op het debuutalbum - dat er dit jaar toch eindelijk zal komen - wijzen in de goede richting. (7,5)