Nederland is tijdens het vijfentwintigjarig jubileum van Eurosonic Noorderslag het focusland. Dat betekent dat extra aandacht voor de Nederlandse scene en bands is tijdens het dagprogramma en dat er bovenal veel Nederlandse bands geprogrammeerd staan door de hele Groningse binnenstad. Een verslag van de Hollandse route.

De avond begint met Eklin in het Der AA Theater. Een prachtige lokatie waar op het groenverlichte bordje voor de nooduitgang nog gewoon ‘UUT’ staat. Voor Eklin is het wellicht nog wat vroeg. De zaal is vrijwel leeg en vult zich maar langzaam. Voor deze donkere trage triphop, dub-experimenten en ritmische ambient is het ook nog wat vroeg. In de afgelopen twee jaar is Eklin beter geworden en heeft de band een eigen geluid gevonden. Zangeres Leontien was eerst nog de zwakke schakel, maar nu draagt ze het geluid van Eklin. Samen met haar vriend Michiel (Adept, Bonne Aparte) vormt ze de spil van deze band. Sonisch kan de band de internationale concurrentie aan, maar de composities zijn zeer statisch, kaal en missen herkenning en verrassing, waar bijvoorbeeld een Britse tegenhanger als Esben and the Witch het experiment wel weet te combineren met hooks en liedjes. Het nummer Tellet werkt aardig en is live beter dan op plaat. Er gaat meer dreiging van uit. Toch had dit optreden op een later tijdstip en met betere composities veel gevaarlijker kunnen zijn. (6)

Dit jaar kan men eindelijk weer uitkijken naar een nieuw album van Alamo Race Track. In maart moet de derde plaat verschijnen en in de Machinefabriek geven de Amsterdammers alvast een luxe try-out. Hun dansbare folkrock is inmiddels een genre op zich en de nieuwe nummers zijn dus ook direct heel eigen. Wel lijkt Alamo een iets moeilijker weg te kiezen met vreemde ritmes en tempowisselingen. Rik Elstgeest aka Eckhardt is definitief deel van de band geworden als percussionist en man achter de vibraphone. Met Djurre “Awkward I” De Haan op bas en een jonge Volendammer als nieuwe drummer staat hier een verse superband. Wederom wordt een nieuw nummer aangekondigt. Apples, zou het kunnen gaan heten, maar zanger Ralph Mulder weet het nog niet zeker. “De tuin van mijn ouders was vroeger heel mooi. Nu is het een Intratuin-tuin. Sorry mam.” Het is allemaal nog wat rommelig en onwennig, maar die nieuwe plaat zou ons wel eens een heel mooie lente, zomer en herfst kunnen bezorgen. (7,5)

Over Are You a Lion kunnen we kort zijn: de jongens zijn iets te lang in vaders platenkast blijven hangen. De mid-tempo rock, op Amerikaanse leest gestoeld, komt niet veel verder dan The Eagles en Dire Straits vergelijkingen. Dit uit de kluiten gewassen schoolbandje kan goed spelen, klinkt strak, energiek en is enthousiast. Maar het heeft niet niets om voor terug te komen. Als je muziek te saai is voor het label Excelsior moet je je afvragen voor wie je het doet. En dat met alle respect voor Excelsior. (5)

Death Letters heeft het Platform Theater uitgekozen om nieuw materiaal te primeuren. Op 15 april verschijnt het nieuwe album en dat belooft een flinke stijlbreuk te worden. Waar de oude nummers een tienervariant op White Stripes zijn, is het nieuwe werk...anders. Hard, veel noise, screamo-momenten (mét tong uit den mond), hardcore-inspiratie, tempowisselingen en veel postrockinvloeden. Het openingsnummer is in ieder geval al een beest. Direct hierna moet de snaredrum worden vervangen, maar zanger en gitaargenie Duende speelt dit dode moment mooi vol. Ook het punky tweede nummer werkt. Duende durft meer te zingen, is nog melodieuzer en straalt vertrouwen uit. De patio van deze zaal is veel te klein voor deze band. Zweetdruppels vallen van het systeemplafond. Twee oude nummers blijken ook nog steeds te werken. Opvallend hoe Duende vocaal is gegroeid. Hij verschuilt zich ook niet meer achter een moeilijke lok haar maar springt op banken en kijkt het publiek in de ogen. Een keihard industrieel postrockbeest laat het publiek verschrikt achter. Voor het eerst valt een nieuw nummer tegen. De balad is irritant en heeft een vervelend gezocht einde. Daarna nog een nummer dat wel erg volgens het boekje is gedaan. Dan weer een oudje dat stiekem het hoogtepunt van de set vormt. Wanneer Duende wat oude blues in zijn gitaarspel gooit, is hij echt heel sterk. Het duo sluit af met de nieuwe single Heart Upside Down dat niet direct imponeert. Het nieuwe werk klinkt live nog erg eendimensionaal. We gaan zien hoe het op plaat en in het clubcircuit uitwerkt. Death Letters blijft een van de leukste en betere livebands van het land. (7,5)

Het is aan DeWolff om de laatste Hollandse eer van de nacht binnen te slepen. De formule is inmiddels bekend: denk aan The Madd dat oude Death Letters nummers speelt. Van olijke orgeldeuntjes tot vuige hardrockinvloeden. Muziek die je ouders ook leuk vinden. Ja, ook deze jongens zijn te dol op dat oude vinyl van vader. De muzikanten zijn veel te goed voor bruiloften en partijen, maar eigenlijk gaat het helemaal nergens over. De jonge zanger zingt over God en de Duivel en je beseft je dat dit is hoe een coalitie van CDA en PVDA zou klinken. De Top 2000’isering van de Nederlandse muziek heeft een gezicht gekregen, en zelfs een beetje gezichtshaar. Het is echt niet slecht en technisch is dit misschien wel een van de betere bands van Nederland, maar het voelt leeg en gemaakt. Viezigheid is meer dan een extra gitaarpedaaltje intrappen. Het publiek staat er bij en kijkt er naar en niemand zal met een deuntje of tekst in zijn hoofd naar huis wandelen. Nee, liever een echte spiegedelische rockband. (6)