Na Nederland (124 acts) en de Engelsen (34) is België met twintig acts weer grootleverancier op deze Eurosonic. Alle reden om erin te duiken en de staat van de Belgische muziek te toetsen aan deze afvaardiging.

Het begint goed met The Sore Losers, die de Excelsior showcase openen en de grote Machinefabriek aardig vol trekken. Het kwartet stond ook op Into The Great Wide Open en wordt pas een half jaar gepusht in Nederland. Daar is alle reden toe, want ze rocken vuig en bluesy in krachtige songs en aan dynamiek schort het zeker niet. En The Sore Losers heeft in de linkshandig Jan Straetemans een goede frontman en de performance is ook puik in orde: veel spelplezier en vooral gretigheid. Wat er wellicht nog aan ontbreekt is een hitje, hoewel ze met Beyond Repair al een meeslepende troef in de mouwen hebben. De nieuwe single is in ieder geval een stuk harder en ook heel niet verkeerd. The Sore Losers rockt ook rootsy, een beetje alsof Triggerfinger songs van Admiral Freebee speelt, maar heeft ook minder enerverende Guns N Roses en classic rock momenten. (7)

Terwijl landgenoot Styrofoam als pauze-dj de brug naar Alamo Race Track mag proberen te slaan, gaan we op zoek naar de volgende Belgische band. Daarvoor moeten we een klein uur wachten. In het Platformtheater dan eindelijk staat de grootste Belgische belofte klaar, als we de presentator, HUMO en Studio Brussel mogen geloven.

The Van Jets dus. Vier jongens uit Oostende, wiens single Future de meest gedraaide song op hetzelfde StuBru was. Zeven weken stond die op 1 en we snappen waarom: wat een fijne popsong; een instant meezinger. The Van Jets rockt ook hard, maar is net wat gevarieerder dan The Sore Losers. Zanger Johannes Verschaeve intrigeert en niet vanwege z'n make-up en gekke hoedje, maar irriteert ook met onnodige trucjes. De gitaarmoves met open mond en verzoeken om applaus zijn niet van de lucht. Verschaeve heeft wel een heldere, dragende rockstem, zo eentje waar je stadions mee kan vullen. The Van Jets is kortom een veelzijdige rockband, waar nog groei in zit. (7,5)

En weer presteert de presentator het om een band af te kondigen terwijl ze nog een nummer moeten spelen, maar de jongens van Wallace Vanborn - die op het andere podium wachten - zien daar vast de humor wel van in. Ze vragen immers ook applaus voor de soundtrack van Airship, die duidelijk door hun show te horen is. "Ja, dit is geen makkelijk festival." WV is geen songwriter, zoals de naam even deed vermoeden, maar een stevig stonerrockend powertrio. Strak, hard en steeds uitbundiger maken de Gentenaren snel indruk. Ze gaan van stoner naar grungepunk, sludge en speedrock, live met meer impact dan op debuut Free Blank Shots. Met een akelig geoliede ritmesectie en een woeste frontman met een grote bak pedalen hebben ze alles om iedereen van de Peter Pan Speedrock-, tot de QOTSA- en de nu-grunge fan in te pakken. En weer horen we (ook bij Sore Losers) een zanger nu en dan huilen als Ruben Block, maar wij durven te stellen dat deze jongens Triggerfinger van de planken blazen. (8)

Door alle vertraging moeten we ons haasten naar de 3FM Tent op het festivalterrein aan de overkant voor Stromae. Die stort echter een alsmaar koudere douche over de bezoekers uit. Stromae is Paul van Haver, een singer-songwriter van Belgisch-Rwandese oorsprong die sporen verdiende met hiphop- en elektronische producties en vorig voorjaar een enorme Europese hit scoorde met Alors On Danse. Stromae live is een aparte ervaring met teksten als "My music is my religion". Even vrezen we dat de nieuwe Faithless zich hier aandient, maar het kan nog erger: Van Haver preekt tussen elk nummer nog wat langer en legt rustig nummers stil om in heel matig Engels te doceren over beats en bassen. Nog maar een preek: "Ik ging van school en heb drugs gevonden." Het publiek joelt. "Nee, niet die drugs. Mijn drugs is mijn muziek, begrijpen jullie?" Nee, dus drugs = muziek = religie? Bizar. Maar het wordt pas echt lachwekkend als de man in het laatste nummer over een loopband joggend Franse frases uit over een soort van hiphouse. Alsof Alpha Blondy zingt bij Technotronic. (3)

Eurosonic leeft echt deze donderdag. Terwijl heel Groningen uitgelopen lijkt voor Caro Emerald, voor wie het centrum afgezet is, is het in de meeste zalen toch ook ramvol. Zo ook in De Spieghel, waar Kiss The Anus Of A Black Cat bovenin speelt. Een bezoeker stoot tijdens het eerste nummer een ander aan en zegt: "16 Horsepower". Spijker op de kop. Met elk nummer bevestigt de groep dat verder. Ondanks de oorontsteking van zanger Stef Heeren zetten ze een intense set vol bezwerende folknoir en americana met een mistroostige inslag neer. De band met de meest weirde naam van het festival houdt die diepe snik vast, ook als er meer gerockt wordt en concerteert uiterst geconcentreerd. Ze mogen zich dan nadrukkelijk in de door David Eugene Edwards uitgediepte wateren begeven, de Gentenaren doen dat wel erg goed en met een grote instrumentbeheersing. (8-)

In de volgepakte benedenverdieping van De Spieghel gaat Suarez voorzichtig van start. Maar dat is dan ook het specialisme van de Waalse band. Zanger Marc Pinilla serveert, begeleid door de broers N'Java uit Madagaskar, een zwoele mengeling van jazz en pop. Nu eens zo ongevaarlijk als laffe lounge, maar toch vooral ook dansbaar. De blijmoedige softporno tropical jazzdance van de Walen is sussend genoeg om ons voortijdig en zonder verdere bespiegelingen en sluitende beoordeling de Spieghel uit te jagen.

Resumerend kende de Belgische route langs zes stops niet heel veel verrassingen, maar met slechts één 'dalletje' een consequent hoog niveau. Aanrader: vandaag kun je de rest van de afvaardiging van de zuiderburen bewonderen.