DeWolff-momentje in de Oosterpoort: een dikke grijs-kalende man staat tegen het roodfluwelen gordijn voor het podium geleund en zegt tegen twee tienermeisjes: "Hendrix at the Fillmore East, ongelofelijke plaat, on-ge-lofelijk." "Ja!", roepen de meisjes enthousiast! Die heeft onze vader ook!" Als zo dadelijk het grote doek opzij gaat, staan de drie jongeheren van DeWolff oog in oog met een representatieve afvaardiging uit hun publiek. Een breed publiek, met liefde voor muziek uit het verleden.

GEZIEN:
DeWolff, Noorderslag, 3FM zaal, 15 januari 2011
 
MUZIEK:
Grootse rock in jaren zestig maatpakken, waarin Hammond orgel en gitaar wedijveren om de hoofdrol, maar de laatste uiteindelijk wint.
 
PLUS:
Er staan drie dikke, lelijke Milli Vanilli's te spelen in de coulissen toch? Wat kunnen deze zeer jonge gasten ongeloofwaardig goed spelen. Maar het is toch echt allemaal echt. Alle drie de bandleden staan vooraan op het podium, wat de urgentie van hun geluid ten goede komt. Het is vooral gitarist Pablo die indruk maakt met zijn feilloze techniek. Hij speelt solo's zoals anderen hun naam schrijven, in sierlijke krulletters. Geen enkel zweetdruppeltje is ervoor nodig. Zijn blik laat zien dat instrumentbeheersing een verheven zaak is. Met hun nieuwe album - dat afgelopen week uitkwam - heeft DeWolff het geluidspalet wat uitgebreid, waardoor toetsenist Robin Piso (met baard!) af en toe de bas ter hand neemt. Op die momenten is het geluid van DeWolff wel minder bijzonder, behalve dan als hij met zijn bas de aloude theremin bespeelt.
 
MIN:
DeWolff heeft niet veel liedjes die blijven hangen, maar daar lijkt de band de voorkeur ook niet aan te geven. Je zit in feite drie kwartier lang naar gitaar- en orgelsolo's te kijken (geen drumsolo's, en dat is een goede zaak). Als Noorderslag een gitaarwedstrijd was, zou DeWolff met vlag en wimpel winnen. Dat is niet zo, en dus tellen andere factoren ook mee. Want is DeWolff meer dan een retro-band? Je bent geneigd om 'nee' te zeggen. Maar belangrijker is dat de beheersing zo ongelofelijk gecontroleerd is, dat er uiteindelijk net niks gebeurt. Elke beweging is onder controle, elk kraakje is zo bedoeld, maar dan wel als een meestervervalser die zelfs de handtekening van het voorbeeld beheerst. Nee, er hoeft aan de oprechtheid van deze band niet getwijfeld worden, maar hun vakmanschap maakt ze niet automatisch tot een echt interessante band.
 
CONCLUSIE:
En zo kun je je stiekem best een beetje vervelen bij deze knettergoede band. Want laat er geen misverstand over bestaan: dat is DeWolff. Maar kwam er maar echt rook uit een van die prachtige vintage versterkers.

CIJFER:
7,5