Het gebeurt de afgelopen jaren niet zo vaak meer dat Britse en Amerikaanse media het eens zijn over een nieuwe rockgroep. Sinds 2003 is men desondanks unaniem lovend over de Noord-Engelse band British Sea Power. In Nederland bleef een grote doorbraak vooralsnog uit, maar daar zou wel eens verandering in kunnen komen met de release van het vierde album (vijfde als je soundtrack Man of Aran uit 2009 meetelt). Valhalla Dancehall is het eerste 3VOOR12 Album van de Week van 2011.

De basis voor Valhalla Dancehall is geschreven tijdens de Britse winter van 2009: de koudste winter in dertig jaar. De band sloot zich op in een boerderij in Sussex alwaar de leden ingesneeuwd raakten. De groep liet zich inspireren door de internationale klimaatonderhandelingen in Kopenhagen op de achtergrond van hun afzondering van de bewoonde wereld. Het resultaat is een gejaagde, monumentale plaat. Valhalla Dancehall is geëngageerd, maar ook cynisch en donker. Het opent met het boze Who’s In Control. Economische neergang en veranderende internationale politiek vragen volgens zanger Jan “Yan” Scott Wilkinson om publiek protest. Maar hij voegt zelf al toe ‘Sometimes i wish protesting was sexy on a Saturday night’.

De oppervlakkigheid en lage actiebereidheid onder de huidige generaties komt vaker terug. Tegelijkertijd erkent de band met Living Is So Easy en Mongk II dat je soms maar beter naar je gevoel kan luisteren en we tegenwoordig alles willen beredeneren. Hebben we nog wel wat om voor te vechten vragen ze zich af in Stunde Null, refererend aan de capitulatie van de Nazi’s in ‘45. Het einde der tijden wordt voorzichtig behandelt in Heavy Water. Thin Black Sail is een knipoog naar The Beatles’ Yellow Submarine dat anno 2011 verworden is van een kinderliedje tot een waarschuwing voor de atoomonderzeeër.

Sinds 2003 heeft British Sea Power een geleidelijke maar zekere muzikale beweging ingezet. Van punky en hoekige indie- en postrock, naar een trager, rijker en zwaarder geluid. Waar op het derde album Do You Like Rock Music? nog flink werd verwezen naar U2, het modernere Editors en bij vlagen Flaming Lips, is de blik op Valhalla Dancehall meer richting Noord-Amerika. Tijdens het tweede nummer We Are Sound wordt voor het eerst de Springsteen fascinatie duidelijk. Later komen nieuwerwetse adepten als Arcade Fire en het springerige Los Campesinos terug. De band nam het album grotendeels op met producer Graham Sutton die bekend is van zijn werk met die andere typisch Britse successen These New Puritans, Jarvis Cocker en Delays. Sutton werkte ook met The Veils aan het album Sun Gangs wat goed terug te horen is in de surrealistische pianobalade Georgie Ray.

De link van Valhalla Dancehall met het allom bejubelde laatste album van Arcade Fire gaat verder dan de muzikale invloeden van beiden. Nostalgie en cynisme over de moderne tijd gaan op beide platen hand in hand. Waar hetgeen bij Arcade Fire in kleinere persoonlijke verhalen resulteerde, gaat British Sea Power op zoek naar de grote verhalen en ouderwets activisme. Waar het overigens regelmatig vervalt in het eerder genoemde cynisme. Of zoals het zelf zegt in Living Is So Easy:

Living is so easy
Shopping is so easy
Dying is so easy
All of it is easy...


Beluister Valhalla Dancehall op de Luisterpaal.