Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid): "Niets was vanzelfsprekend"

"Het was ook niet altijd evident dat ik een plaat uit moest brengen"

Atze de Vrieze ,

Zes jaar lang waren ze onafscheidelijk: zanger/gitarist Tjeerd Bomhof, drummer Joppe Molenaar en bassist Sven Woodside, oftewel Voicst. Maar na het succesvolle album A Tale Of Two Devils kwam de band op een laag pitje te staan. Tjeerd Bomhof komt na een aantal studio-dates met anderen nu zomaar met een uitstekend solodebuut, onder de naam Dazzled Kid.

"Het was ook niet altijd evident dat ik een plaat uit moest brengen"

Zes jaar lang waren ze onafscheidelijk: zanger/gitarist Tjeerd Bomhof, drummer Joppe Molenaar en bassist Sven Woodside, oftewel Voicst. Maar na het succesvolle album A Tale Of Two Devils kwam de band op een laag pitje te staan. Sven Woodside verdween even in de coulissen en Joppe Molenaar werd drummer bij Bettie Serveert. 

Zanger Tjeerd Bomhof komt na een aantal studio-dates met anderen nu zomaar met een uitstekend solodebuut, onder de naam Dazzled Kid, afgeleid van het Voicst-lied Dazzled Kids. Fire Needs Air heet het, een album dat een stuk minder rockt dat we van Voicst gewend zijn, maar wel vol staat met goede liedjes over twijfel en ambitie.

Je hebt een soort kastje om je nek. Wat is het?
"Dat is een Alzheimer camera, een apparaatje dat om zeven seconden een foto maakt. Alzheimer patiënten nemen het mee als ze naar een feestje gaan, zodat ze aan het eind van de avond nog weten met wie ze allemaal gesproken hebben. Ik heb het via Kees de Koning, die het typisch iets voor mij vond."

Waarom is het typisch iets voor jou?
"Omdat ik Dazzled Kid ben. All over the place met allerlei projecten, ook voor mezelf is het wel eens lastig bij te houden. Ik heb een haat-liefde-verhouding met dat cameraatje. Het is heel tof om je week langs te zien flitsen als je de bestanden naar je computer kopieert, maar ook confronterend. Twee maanden lang zie je alleen de studio aan de Zeedijk en de auto, geen kroeg, niks."

Wat was het schakelpunt in het hoofdstuk Dazzled Kid?
"Ik kwam Simon Akkermans (van C-Mon & Kypski, red.) tegen bij de VPRO Nederpopshow. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik wat liedjes aan het schrijven was. Een paar dagen later heb ik ze aan hem laten horen. Het was niet zozeer dat ik twijfelde over de liedjes, maar ik hoorde er nog geen geheel in. Hij wel. Zo ging dat bij de eerste twee Voicst platen ook. Je bent gewoon bezig, maakt liedjes, en plotseling zie je het grote geheel. Bij A Tale Of Two Devils was dat het moment dat we met blazers gingen werken en Rutger (Hoedemaekers, About, red.) meer ruimte gaven."

Schrijf je nu heel anders dan met Voicst?
"Met Joppe en Sven werkte ik zes jaar lang heel intensief. Nu was niets vanzelfsprekend. Ik heb niet alleen gewerkt met Simon Akkermans, maar ook met Alex Callier van Hooverphonic. Hij werd af en toe gek van me. Volgens hem bleef ik vaak langer doorzoeken dan nodig was. Dat was ik niet altijd met hem eens, maar soms had hij gelijk. Take a breath and let it go."

Je hebt opgenomen in Kytopia, het creatieve complex van Kyteman. Een plek waar ieder moment de deur open kan gaan en waar iemand binnen kan lopen die ook iets kan. Dat moet een soort walhalla zijn.
"Zeker. Een goed voorbeeld daarvan is het liedje Stronger. Ik had het geschreven met een gitaarsolo, we hadden daar zelfs een demo mee opgenomen, maar het voelde niet helemaal goed. Op een gegeven moment liep Morris Kliphuis, de hoornist van Kyteman, langs. Simon en ik keken elkaar aan en zeiden: hem hebben we nodig. Bij Yes No Maybe wilden we Pax hebben voor backing vocals. Even later stond hij in de microfoon te blèren."

Heb je overwogen om er zelf ook een kamertje te nemen?
"Ik heb er nu een, sinds gisteren. Ik ben daar drie maanden lang elke dag geweest, het voelde raar om daar niet meer terug te komen. Ik zit naast Bram, de drummer in de live band van Dazzled Kid, en vlakbij de studio van Simon."

Eind 2009 zei je tegen 3VOOR12 dat je schreef aan de nieuwe Voicst plaat.
"… Ik was aan het schrijven…"

Je wist op dat moment al dat het geen Voicst-album zou worden?
"Het idee dat ik een solo-album zou maken, moest groeien, en was na dat gesprek met Simon midden 2010 pas echt duidelijk voor me. Als je twee succesvolle albums hebt gemaakt, is het logisch dat je doorgaat. We hadden zowel met het eerste als met het tweede album een flinke stap gemaakt. Maar uiteindelijk voelde het nog niet als het juiste moment om naar de derde te gaan. Ik was bang dat het niet dezelfde stap zou zijn."

Toch is Fire Needs Air best een logische opvolger voor A Tale Of Two Devils. Het eerste album was het meest rock 'n roll, het tweede ambitieuzer, verzorgder. Ik kan me voorstellen dat je deze stap niet met Voicst kon maken.
"We zullen het nooit weten, want we hebben het niet geprobeerd. Ik weet wel dat Joppe en Sven een veel bredere smaak hebben dan alleen maar beuken."

A Tale Of Two Devils was een ambitieuze plaat, inderdaad een stap vooruit, maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat er enorm veel druk op lag. Niet zozeer van de platenmaatschappij, maar van jullie zelf. Fire Needs Air lijkt daar een reactie op. Bijna alle liedjes gaan over het ontsnappen aan druk.
"Dat is jouw interpretatie, niet de mijne. Voor mij gaat het meer over iets achterlaten wat je kent. Om je heen kijken en tegen jezelf zeggen: wat nu? Dat is een vraag waar ik me veel mee bezig gehouden heb. Waarom doe ik wat ik doe, waar gaat dit heen?"

Zou je iets anders kunnen doen, buiten de muziek?
"Ik ben daar nu niet mee bezig, maar ik realiseer me wel dat onze tijd beperkt is. Hoeveel jaar hebben we om iets te doen, tussen de nul en honderd. Er zijn een hoop gedachtes voorbij geflitst, het was ook niet altijd evident dat ik een plaat uit moest brengen, maar ik vind liedjes maken gewoon fucking tof."

Je hebt de laatste tijd de vrijheid genomen om met andere mensen te werken, onder meer Anouk en Jacqueline Govaert, mensen die al een compleet oeuvre hebben. Heb je voor je met zo iemand de studio in gaat een idee wat je toe kunt voegen?
"Het klinkt heel stom, maar het is simpelweg een kwestie van de gitaar oppakken en spelen. Kijken wat de dag je geeft. Dat is het mooie van muziek, het ongrijpbare. Dat je een melodielijn en vier woorden kunt hebben die precies uitdrukken hoe je je die dag voelt."

Je bevindt je als muzikant in een sterk veranderende wereld. Valt het je mee of tegen?
"Beide. Ja, in de zin: ik kan doen wat ik wil. Ik woon niet in een villa, maar ik kan de huur betalen en muziek maken. Ik ben hier ook nooit aan begonnen om geld te verdienen. Als ik geen geld meer zou verdienen, zou ik ermee door gaan. Wel heb ik er problemen mee als mensen geld verdienen met mijn werk, en ik zelf niet. Neem The Pirate Bay met al hun reclames. Hetzelfde geldt voor dataverkeer op internet. Internetproviders verdienen daar veel geld mee, en (illegale) muziek en films zijn nou net de dingen die een hoop meer dataverkeer opleveren dan een emailtje of een berichtje plaatsen op Twitter of Facebook. Vaak wordt gezegd: muzikanten moeten maar live spelen. Zelf speel ik mijn eigen liedjes, maar ik ken genoeg voorbeelden van muzikanten die fucking mooie liedjes schrijven, maar ze om wat voor reden dan ook niet zelf spelen."

Tot slot: hoeveel procent kans geef je een derde Voicst plaat? 
"Daar kan ik geen antwoord op geven, dus dat ga ik ook niet doen. Eerst muziek maken, daarna kijken wat ermee gebeurt."

Fire Needs Air van Dazzled Kid verschijnt op Dazzled Kid Records/Universal.