Muziekredacteur Shirien Elsaid vertrekt bij het succesvolle VARA programma De Wereld Draait Door. Na bijna drie jaar zegt ze toe te zijn aan iets nieuws. “Wat ik heb kunnen doen voor dit programma, heb ik gedaan. Ik vertrek met pijn in mijn hart.” Elsaid gaat vanaf april aan de slag bij RTL als eindredacteur van het programma RTL Boulevard. Inmiddels is een vervanger gevonden. In korte tijd is het ‘minuutje’ in DWDD een van de belangrijker manieren geworden om je als artiest te presenteren.

Elsaid begon in augustus 2008 als redacteur met als specialisatie muziek. Destijds was er maximaal drie keer per week ruimte voor een bandje. “Ik ben gewoon aan de slag gegaan. Ik boekte bands die ik leuk vond of waarvan ik dacht dat mijn moeder het leuk zou vinden, bij wijze van spreken. Hiphop was toen nog ‘moeilijk’ en er was nog veel te winnen voor de muziek. In de loop der jaren is er echt een apart podium gekomen, is eigenlijk geen genre meer ‘not-done’ en zijn de reacties van bands en kijkers enorm positief. Op een gegeven moment misten we de muziek als er geen band stond. Dan werd ik om drie uur nog gevraagd een bandje te regelen. Ik ben blij dat er nu elke dag muziek zit in het programma.” Kijk hier naar het muziekoverzicht van de afgelopen jaren op de site van DWDD.

Een van de eerste zaken waar Elsaid tegenaan liep was dat werkelijk iedereen iets dient te vinden van de bands in het programma. “Je moet een dikke huid hebben en eerlijk gezegd kijk ik nu nog maar zelden op Twitter en dergelijke hoe een optreden is ontvangen. Als wij en de artiest maar blij naar huis gaan.” Inmiddels heeft DWDD elke werkdag een band in de studio. Elsaid probeert elke dag iets anders neer te zetten. “Na vier keer een mannenband zoek ik wel naar een leuke vrouw en het moet elke dag een andere energie zijn. Daarnaast is het belangrijk dat er een leuke insteek mogelijk is. Ik help bands ook wel eens met het zoeken naar hun verhaal. Al zijn het maar twee of drie vragen waar de zanger enkel ‘ja’ op antwoordt, het zorgt toch voor bedding van de muziek in het programma. Ik hoorde na het optreden van Hunting the Robot wel dat mensen het raar vonden dat Matthijs het over hun haar had. Dat is dan niet iets wat op zijn kaartje staat, maar uiteindelijk zorgt het wel voor herkenbaarheid. Het is nu toch ‘die band met het leuke haar’.”

“Het voelt alsof ik mijn kind aan een ander geef,” zegt Elsaid. “Muziek is zo belangrijk geworden voor het programma. Ik sprak net met de hoofdredacteur die dat ook onderschreef. Ik heb er het maximale uitgehaald en mag nu aan een nieuwe uitdaging beginnen.” Kritiek over die ene ‘minuut’ muziek in het programma wuift Elsaid weg. “Voordat ik hier begon waren ze er hier al achter dat muziek nu eenmaal een wegzapmoment is. Het past in de snelheid en dynamiek van dit programma en de kijkers zijn er nu ook wel aan gewend. Ik merk dat bands tegenwoordig al op die ene minuut repeteren voordat ze gevraagd zijn. Er is ook nooit een band geweest die niet wilde komen, omdat ze per se langer wilden spelen.”

Volgens Elsaid hoeft ze maar zelden echt te graven naar een act voor in het programma. “Ik heb eigenlijk elke week wel vier namen in mijn hoofd, naar de vijfde is het dan even zoeken. Ik krijg tegenwoordig ook van pluggers tips van bands die nog niet eens getekend zijn. Zij krijgen ook een kans bij DWDD. Daarnaast vraag ik bijna altijd aan de band van die dag wie ze zouden tippen. Zo ontstaat vanzelf een flink adresboekje.” Ook over de huisband van het programma is meestal snel overeenstemming. “Dit jaar heb ik me ook in die discussie gemengd. Go Back to the Zoo was mijn idee, ja. Vaak is er al wel duidelijkheid over welke band het leuk en goed deed en een weekend in kan luiden. Zij worden dan terug gevraagd. Ik zou graag eens een leuke vrouw willen, maar de dames op ons wensenlijstje zijn vaak niet beschikbaar of passen uiteindelijk niet in het format. Er zijn nou eenmaal minder vrouwelijke acts die er bovenuit knallen.”

Waar moeten artiesten en labels op letten als ze in DWDD willen verschijnen? Elsaid: “Allereerst moet je gewoon goed zijn. Je moet een eigen identiteit hebben; een goed verhaal. De muziek moet bij het programma passen. Dit betekent overigens niet dat er bepaalde muziek uitgesloten is. Als we iets leuks kunnen met metal, dan doen we dat. Soms kan een goed verhaal in kleine dingen zitten. Leuke filmpjes van een Amerikaanse tour, een spontaan twittergesprek met je idool of een item in de Zuid-Koreaanse Elle Girl, zoals Secret Love Parade dat had. Wij zijn echt niet zo moeilijk als je goed bent. In de loop der jaren zijn er best rare spookverhalen ontstaan. Zo dacht Hunting the Robot dat we ze nooit terug zouden vragen als ze een minuut en vier seconden zouden spelen. Dat is natuurlijk onzin.”

Op een gegeven moment was er sprake van dat er meer internationale acts in het programma zouden komen. Volgens Elsaid is dit een beetje verkeerd opgepikt. “Dat doen we nog steeds, maar het was vanaf het begin als een ludiek onderdeel bedoeld. We willen dat maar twee maal per jaar doen met Giel Beelen. Als Lily Allen, Amy Winehouse of Mumford & Sons weer met een plaat komen, gaan we ze natuurlijk claimen.”

Hoogtepunten heeft Elsaid te over. “Ik krijg elke dag bij de soundcheck een privéconcert, dat ga ik enorm missen. Ik heb met tranen in mijn ogen gestaan bij de eerste keer Selah Sue. Ik vond Houses te gek, I Am Oak, Jungle by Night, The Black Atlantic en onze eerste keer hiphop met Dio & The Madd. De jongens van DeWolff mochten de eerste keer bij ons nog geen bier drinken, omdat ze te jong waren. Nu drinken ze bier én koffie. Ik ben trots op wat we met DWDD hebben neergezet.”