Dance-rock, zo’n muziekterm die in de loop der jaren zo nietszeggend als een belofte van Hosni Mubarak is geworden. De dance-rock variant van onder meer CSS, New Young Pony Club en Infadels is nu wel geweest. Maar een slickere discovariant is misschien wel levendiger dan ooit. Een van de voorlopers is de Australische band Cut Copy die zichzelf met het derde album Zonoscope opnieuw uitdaagt en uitvindt. Het is deze week Album van de Week.

Cut Copy is met elk album overigens verder uit de introverte gitaarhoek getreden. Op Zonoscope is het instrument vrijwel alleen nog als ‘een van de geluiden’ te horen. De plaat is een echt dansalbum geworden. Een coherent album ook dat, meer nog dan de sterke vorige plaat, luistert als één geheel en niet als verzameling losse nummers. De Australiërs (Melbourne om precies te zijn) onderscheiden zich van genregenoten door dieper in de dance en disco te duiken. Zonoscope heeft veel minder dat ‘white boy can’t dance’ gevoel waar Junior Boys, The Whitest Boy Alive of Midnight Juggernauts in grossieren. Het heeft in die zin meer overeen met de laatste plaat van Hot Chip, de hoogtijdagen van !!! of het debuut van Hercules and Love Affair.

Albumopener en huidige single Need You Now had op die laatste Hot Chip kunnen staan. Het liefdesliedje kent een groove waar niemand bij stil kan zitten. Een van de laatste vocale uithalen in dat nummer, van voorman Dan Whitford, had op de laatste plaat van Bryan Ferry kunnen staan. De eerste single en lektrack Take Me Over leent opzichtig van Fleetwood Mac, Culture Club en knipoogt naar de culthit van landgenoten Men at Work. De jaren ‘80 revival is nog niet voorbij. Sterker, Cut Copy heeft enorm goed geluisterd naar de productietechnieken van toen. Zoals Vampire Weekend op hun laatste plaat al liet horen en waar Bon Iver’s zijproject Gayngs in excelleerde, is er nog veel te gebruiken uit het kleurrijke grijs van het crisisdecennium.

In een rauwe, industriële ruimte nam Cut Copy met veel elektronica een enorm warm album op. De huidige zomer in Australië komt zelfs even richting West in de meezinger Where I'm Going. Het doet denken aan Yeasayer door gebruik van echte bongo’s en andere percussie. Bij tijd en wijlen wordt het voor de originals-fetisjisten wellicht wat te corny. Het nummer Blink And You'll Miss A Revolution lijkt van samples aan elkaar te hangen, maar zelfs de gouden strijkerspartijen tegen het einde zijn van eigen hand. In een light-versie zou het van LCD Soundsystem kunnen komen.

Zelf noemt de band het een ‘nieuwe wereld’ die het creëert met Zonoscope. Dit beeld wordt versterkt door de dreigende albumhoes van de Japanese fotocollage-artiest Tsunehisa Kimura. New York is in het beeld overspoeld door een Escher’iaanse waterval. Het is dan ook zeker geen niets-aan-de-hand-muziek, dat dikke uur Zonoscope. Strange Nostalgia For The Future doet denken aan de vervreemdende koortjes van Animal Collective en Panda Bear. Hanging Onto Every Heartbeat staat bol van de lome spanning waar The XX mee doorbrak. Slotnummer Sun God is een dik vijftien minuten durend jam-epos waar !!! en tijdgenoten The Rapture in doorklinken. Na een minutenlange break bouwt het uit tot een spannende elektronische finale. Zonoscope is een meer dan geslaagde aanvulling op de twee eerdere albums. Met progressie en een steeds meer eigen geluid zou Cut Copy het wel eens veel langer vol kunnen houden dan veel genregenoten.


Beluister Zonoscope nu op de Luisterpaal.