Kun je je bij Fucked Up nog afvragen of ze echt boos zijn (of alleen maar gek), bij Underoath kan er geen misverstand over bestaan. De band uit Florida doet boos, speelt boos, kijkt boos: is boos. Metalcore leent zich niet voor grappen, de christelijke variant al helemaal niet. En die zanger heeft die vijf bandleden ook niet voor nop meegenomen; ze leggen een potje strakke post-hardcore neer.
CONCERT
Underoath, Lowlands Grolsch, vrijdag 19 augustus
MUZIEK
Metalcore, post-hardcore en emocore. Underoath is een van de grotere hedendaagse vertegenwoordigers van het metalcore-genre. De christelijke band uit Tampa, Florida leverde sinds 1998 zes albums af en versleet een tiental bandleden. Het huidige zestal bevat geen originele leden meer.
PLUS
De band begint bruut en strak. Spencer Chamberlain wisselt emo- en cleane zang af met gebrul (grunten haalt hij net niet), zoals in het genre gebruikelijk is. De christelijke inslag zou waarschijnlijk zelfs tijdens een open air show in Pakistan nog niet opvallen. Chamberlain slaat met zijn bos dreads op het podium en vormt eigenlijk een best boegbeeld. De nieuwe nummers (de helft van de set) blijven aardig overeind.
MIN
Toch apart, een band zonder één origineel lid in de gelederen. Is Underoath daarmee nog een groep met een duidelijke signatuur of missie, of een vehikel voor gelijkgestemden? Misschien tellen de poppetjes niet, maar de boodschap kunnen we in ieder geval weer niet verstaan (wiens schuld dat is, is onduidelijk). In de zanglijnen van Chamberlain zit weinig variatie, ze klinken eigenlijk eender. Dat manco hebben veel nummers ook, probeer er maar eens twee te onthouden.
CONCLUSIE
Navraag leert Chamberlain dat dertig man het nieuwe album gehoord hebben, zo bezien staat het nog aardig vol in de Grolsch. De Underoath-show ziet er erg goed uit: zes man die afwisselend naar voren rennen en daarbij heel moeilijk kijken, of ze net een Steve Vai-loopje eruit persen of een vijfsterren-Sudoku invullen. Zou het een choreografie zijn? Niettemin heeft ieder een eigen rol: de wilde toetsenist die ook hard op de staande drums ramt, de bebaarde man die met clicktrack strak meevuurt op zijn drumstel, de springerige bassist en de statische, coole gitarist. Gek dat ze onderling amper contact maken en zeker niet met de dready poseur als frontman. Met deze show, hoe strak ook, houd je toch je publiek geen 45 minuten vast, en ook geen half uur. Daarvoor is Underoath toch teveel van hetzelfde. De band mist ziel. Tijd voor een eed van toewijding.
CIJFER:
6
Meer Lowlands op de speciale festivalsite