1 januari 2001. Volendam wordt opgeschrikt door een afschuwelijke brand, waarbij veertien bezoekers van café De Hemel overlijden en bijna tweehonderd verminkt worden door het vuur. In de nasleep staat de veertienjarige Kees Veerman - tegenwoordig bekend als Case Mayfield - voor het eerst van zijn leven op het podium. Hij zingt er een lied van Jackson Browne. "Ik had nog nooit een noot gezongen, maar iets in me zei dat ik dat moest doen", vertelt de zanger nu. “Het klinkt heel luguber, maar je hoopt dat mensen iets van zo’n moment vast houden. In je rouw kom je zo dicht bij de kern, bij het leven zelf."
Case Mayfield: "Ik wil bloed zien"
Singer-songwriter wil het systeem breken
Hollandse Nieuwe van de maand Case Mayfield hield lange tijd het liefst geheim dat hij uit Volendam komt. Nu weet hij dat het hem ook gevormd heeft, als mens en als songschrijver.
Singer-songwriter wil het systeem breken
"Mijn zus was in het café", vertelt Mayfield. "En een paar oudere vrienden. In Volendam kent iedereen elkaar wel min of meer. Mijn zus heeft geluk gehad, ze lag onderaan. Ik weet nog goed dat we een telefoontje kregen. Er was een brandje en we moesten er heen. Toen we er aankwamen waren er nog geen hulpdiensten. We zagen lijken op straat lopen, mensen met wit vel dat van hun armen hing. We hebben mijn zus gevonden en naar een soort clubhuis gedragen waar slachtoffers opgevangen werden."
Cliniclown
Case Mayfield speelde de afgelopen jaren vreselijk veel. Vijf keer per week, verklaart hij. Van huiskamer tot cafés tot festivals, overal dook hij op. Hij speelde altijd in zijn eentje, met akoestische gitaar. Al is hij daar inmiddels wel een beetje klaar mee. “Op een gegeven moment wordt het een truc. Ga maar zitten en speel je depressieve meuk, wij klappen wel. Hoe meer ik speel, hoe minder ik het concertpubliek begrijp. In het begin was ik de underdog, maar gaandeweg kwamen er steeds meer mensen speciaal voor mij. Nu ik het spelen onder de knie heb, zie ik hoe cru mensen soms kunnen zijn. Ik stond laatst in het voorprogramma van Macy Gray, dat was enorm goed voor mijn ego, want ik werd volledig de grond in geboord. Mensen lopen voor je langs en kijken je aan alsof je een stuk stront bent. Het is soms lastig dat mensen van jou verwachten dat je ze als een soort Cliniclown gaat entertainen.”
De komende tijd richt hij zich dan ook op iets heel anders. Onlangs nog plaatste hij een EP op zijn Bandcamp, maar nu gaat hij een album opnemen met een band, met daarin de drummer van Cosmic Carnival, plus drie Volendamse veteranen die tot vorig jaar nog een dubreggae trio vormden. “Die mannen hebben de rust in zich die ik nodig heb. Ze zijn gewend aan dynamiek. Ik heb al vaak met ze gejamd, het zijn wijze, fijne mensen zonder ego. Ze accepteren het als een 24-jarige ze vraagt iets te doen. Met hun eigen band zijn ze nooit zo ver gekomen als ze verdiend hadden, ik geloof dat ze één keer in Paradiso gespeeld hebben. De een is timmerman, een ander stukadoor, zwaar werk. Mijn droom is dat ik ze ooit op kan halen met het busje en ze niet meer naar het werk hoeven.”
Belastinggeld
Zwaar werk is de normaalste zaak voor Volendammers. Ook voor Mayfield’s vader, over wie hij het liedje You Sure Lost Some Weight schreef. “Mijn vader heeft geen kanker en hij heeft niet in het leger gezeten”, vertelt hij over het liedje, “maar ik vind wel dat hij ernstig ziek is. Hij werkt zichzelf dood zodat ik brood kan eten. Hij offert zijn leven op voor zijn gezin en geniet zelf niet. Zijn lichaam breekt langzaam af, het stopt er gewoon mee. Op een gegeven moment moest hij een kunstheup, daarna kreeg hij reuma. En ondertussen gewoon doorwerken, want er moet brood op de tafel. Als je ziet wat dat met hem doet, dan wil je het systeem vernietigen. Het klopt niet dat ik veel meer geld verdien dan hij met iets waar ik amper moeite voor hoef te doen. Ik heb het gevoel dat ik op dit moment op 18% van mijn mogelijkheden speel. Als ik in een café speel, krijg ik 100 euro, als ik in een museum speel 800, van het belastinggeld dat mijn vader betaalt. Ik ben er op uit om dat neer te halen. Hoe weet ik nog niet, maar het gaat kapot.”
“De band met mijn vader is moeilijk, maar wel sterk”, vervolgt hij. “We gebruiken weinig woorden, maar we zijn wel precies hetzelfde. Voor hem is het heel moeilijk om in te zien dat je ook iets kan leren van je kinderen. Maar hij heeft het liedje gehoord, en zonder dat hij dat zei weet ik dat hij het snapte. Ik heb hem in een paar strofes uit willen leggen hoe belangrijk hij voor me is.” Hij gaat verder: “Volendam is een soort mini-Amerika. Je hebt er alles wat in de wereld belangrijk is, maar dan nog sterker. Het is een plek waar iedereen een gezicht optrekt en waar buitenstaanders raar aangekeken worden. Het is een groot toneelstuk. Tegelijkertijd is het ook een heel mooie cultuur, maar op mijn 18e ben ik er weg gegaan.”
Amsterdam Songwriters Guild
Mayfield trok naar Amsterdam, waar hij zich aansloot bij het Amsterdam Songwriters Guild, dat voelde als een oase. Hij vertelde mensen liever dat hij uit Edam kwam en overwoog zelfs Case Mayfield als wettige naam aan te nemen. Maar ook in de hoofdstad liep hij tegen ergernissen aan. “Iedereen is passief, terwijl er genoeg is om je druk over te maken. De OV-chipkaart, de fucking Noord-Zuid lijn. Waar hebben we die voor nodig? De hele stad is door midden geknipt. Het is stuk, en dat blijft zo. En het kost miljarden. Niemand roept stop. Tegenwoordig denken veel mensen dat ze er vanaf zijn als ze op Twitter zetten: ‘kut zeg, die OV-chipkaart’. Hetzelfde met kraken. Half Amsterdam staat leeg, en ik moet 600 euro betalen om bij een Marokkaan in de kast te kunnen wonen. Nu illegaal gaan kraken heeft geen zin, dan doe je slechts aan symptoombestrijding. Ik vind het als zanger moeilijk om dat soort dingen te zien en vervolgens mijn masker op te zetten en te doen alsof er niets aan de hand is.”
Frustratie of pijn vormt het startpunt van vrijwel elk liedje, zegt Mayfield. “Er moet iets zijn dat me irriteert. Dat is niet bewust, ik merkte het toen ik vijf liedjes had geschreven. Vaak gaat het over sleutelmomenten, momenten dat er iets in me veranderde. Vaak realiseer ik me dat pas als ik het achteraf terug lees. Ik denk wel dat ik min of meer kwaad geboren ben. Ik ben als kleuter ooit nog van school gestuurd. Als de juffrouw zei dat ik in de puzzelhoek moest zitten, wilde ik tekenen. Ik had geen wapen, dus ik ging druk doen. Op de middelbare school werd dat erger. Ik ging drugs gebruiken, dingen stelen. Ik heb lang gedacht dat er iets mis met me was. Ik dacht: ik moet naar een inrichting, want ik heb de hele dag pijn. Maar ik ben niet depressief, ik ben realistisch. Als mensen vragen of ik gelukkig ben, zeg ik: ik ben pas gelukkig als iedereen gelukkig is.”
Fucking bejaardenhuis
“Ik speelde laatst met Happy Camper in het Vondelpark. Daar zat iedereen bij elkaar. Het hele Excelsior clubje, Torre, Wende, Lucky Fonz III. En ineens dacht ik: wat is het hier gezellig en mak. Er gebeurt helemaal niets. Het lijkt soms wel een fucking bejaardenhuis. Het is mooi dat er een soort rust is en iedereen elkaar alles gunt, maar het wordt tijd om de hemel in de fik te steken. Ik wil bloed zien.”
Case Mayfield is vastbesloten zijn eigen kleine revolutie te strijden. “Er moet iets stuk”, zegt hij herhaaldelijk. “We hikken als mensheid tegen het plafond aan. We moeten evolueren, meer dan je staart afknippen of minder haar op je schaamstreek. We moeten de volgende stap maken. We denken dat we klaar zijn en dat de wereld van ons is. Stappen vooruit maken we alleen maar in oorlogstijd. Dan moeten we ineens de snelste raket hebben. Ik zou graag willen dat we ook zo’n doel hebben als er geen oorlog is, maar dat gaat nooit veranderen, omdat de wereld in de greep is van geld en macht. Ik wil echt dat het stuk gaat. We zouden met een miljoen mensen over moeten blijven en opnieuw moeten beginnen. Als ze me nu zouden zeggen ‘er komt een asteroïde, over drie dagen zijn we allemaal dood’, zou ik blij zijn. Ik geef een fucking feest, en jij bent uitgenodigd.”
Case Mayfield is Hollandse Nieuwe van de maand. Hij speelt zaterdag 3 september om Into The Great Wide Open. Muziek vind je op zijn Bandcamppagina.