Meteen na opkomst rent Matthew Schultz naar voren en dreigt in het publiek te springen. Wellicht schrikt hij terug van de barrier, die de afstand naar de eerste rij wel erg vergroot. Maar de trend is gezet. Net als op Pinkpop is het in het tweede nummer raak. In tegenstelling tot de zanger van Fucked Up klimt Schultz wel weer terug op het podium voor een puike show.
CONCERT:
Cage The Elephant, Lowlands India, zaterdag 20 augustus 2011
MUZIEK
Cage The Elephant heeft twee albums uitgebracht, een goed en - begin dit jaar - een heel goed. Die bevatten een pittige mix van gejaagde postpunk, opgefokte punk, grunge, southern rock en zelfs Britpop. Pixies, Urban Dance Squad, Rolling Stones, Sonic Youth en Nirvana; het zit allemaal in enige mate in de opwindende live-cocktail van de band uit Kentucky.
PLUS
Vanaf opener 'In One Ear', tevens opener van het debuutalbum uit 2008, gaat Cage er vol op. De praatzang van Matthew Schultz in onder meer dit nummer verleidde schrijver dezes eens in een interview tot de vergelijking met Kid Rock, dit tot ongenoegen van de zanger. Schultz heeft meer vocale pijlen op de boog. Hij schreeuwt (en springt) als een hondsdolle grunger, draagt een gevoelige song en in 'Shake Me Down' komen al die kanten samen. Dat is sowieso het prijsnummer van nieuwe plaat 'Thank You Happy Birthday'. Zorgvuldig opgebouwd met meeslepende zanglijnen, felle en dan weer melodieuze passages, terwijl de ongetemde kant continu onder de oppervlakte sluimert. Complete rocksong van formaat. Misschien nog wel mooier is Aberdeen, een nummer waar de vergelijking met The Pixies ('Debaser', 'Where Is My Mind'), maar met ook collegerockers Weezer zich opdringt. '2024' is weer zo'n nerveuze en poppy Britrocker, waar Ash in de jaren negentig patent op had. Bijzonder en slim hoe deze band zulke inense muziek zo melodieus weet te verpakken. En dat het dan nog puur en rock-'n-roll overkomt, ook live.
MIN:
Net als gister gaan er wat nuances verloren in de geluidsmix in de India, die neigt naar brij. Het leidt wat af, al dat gespring, rondrennen en crowdsurfen. Gelukkig lijdt de wild maar strak musicerende groep daar geenszins onder en Matthew Schultz zingt net zo makkelijk als hij met zijn rug op het publiek ligt. Hij worstelt zich door de mensen en probeert uit alle macht op te staan. Uiteindelijk lukt dat. Heel praktisch ziet het er niet uit, wel erg stoer. Na enkele shows kun je aan een trucje denken. Maar nee, die gozer is echt wild, én gek.
CONCLUSIE
Alles wijst erop dat het concert nu afgelopen is; de laatste tonen zijn weggestorven, de bandleden hebben afscheid genomen en het podium verlaten. Maar wat doet Matthew Schultz dan nog op het podium? Hij peilt de afstand van de rand naar het publiek, plukt peinzend aan zijn kin en loopt terug voor een aanloop. De India staat nog ramvol en moedigt hem luidkeels aan. Schultz neemt nog eens hoofdschuddend poolshoogte. Schultz neemt een nog langere aanloop en staat nu naast het drumstel. Toeschouwers slaan een hand voor de mond en ja hoor: daar gaat ie... en weer landt de Amerikaan in zijn habitat. Passend extatisch slot van een buitensporig optreden. Gekker zal het met hem toch niet worden a.s. maandag in de Melkweg. Toch?
CIJFER:
8
Meer Lowlands op de speciale festivalsite