Festivaldirecteur Harry Hamelink gaat hoogst persoonlijk de rij af, die tot ver om de hoek staat. Het is vol, zo vol dat de kans om binnen te komen bij Belle and Sebastian nihil is, waarschuwt hij. Er zijn berichten van huilende fans, maar de echte die-hards waren gewaarschuwd: negen jaar geleden speelde de Schotse indieband ook al op het Rotterdamse festival, en toen ontstonden er soortgelijke taferelen. Wie dit niet wilde missen, meldde zich vroeg. Een hysterisch sfeertje dus rond de show van de meest ontspannen band aller tijden.

GEZIEN:
Belle and Sebastian, Motel Mozaique, Grote Zaal Stadsschouwburg, 9 april2011

MUZIEK:
Een oeuvre van vijftien jaar heeft Stuart Murdoch en zijn omvangrijke club muzikanten inmiddels ter beschikking. Een gigantische catalogus vriendelijke, aaibare en vooral intelligente liedjes, die alles bij elkaar een stuk gevarieerder zijn dan je op basis van die beschrijving zou denken. Van kaal en eenvoudig tot vol en meeslepend. Ook op het recente album Write About Love staan weer een paar songs die jaren mee kunnen. Motel Mozaique krijgt een bloemlezing, met nadruk op de laatste drie albums.

PLUS:
Met nog een kwartier te gaan verdwijnt Stuart Murdoch zomaar van het podium. De band houdt niet op met spelen, en hij zingt ook gewoon door. Dan duikt hij ineens op het bovenste balkon op om daar serenade If You Find Yourself Caught In Love te brengen. Een entertainmenttruc, begeleid door strijkers die zo uit het croonertijdperk lijken te komen. Met dat hoedje van hem is Murdoch dan ook een anti-held versie van Frank Sinatra. Een Belle and Sebastian show zit vol ingestudeerde grapjes en acts, maar het werkt wel. Zo wordt gitarist Stevie Jackson ingezet als een soort spanningsbreker met zijn zogenaamd slordige uitvoering van rocker I'm Not Living In The Real World. Zangeres Sarah Martin schroeft direct daarna voor het gouden Piazza New York Catcher haar microfoon zo ver omlaag dat ze er achter kan zitten, in kleermakerszit. Dit Belle and Sebastian knipoogt, haalt de mooiste meisjes op het podium en swingt zelfverzekerd. De gouden melodieën worden achteloos gespeeld en de zang is vaak net niet zuiver, wat op een vreemde manier relativerend werkt.

MIN:
En toch voelt dit op de een of andere manier als een show zonder finale. Alsof er eigenlijk nog een kwartiertje aan had gemoeten. Twee oudjes sluiten de rij: The State I Am In en Sleep The Clock Around. Mooie liedjes en publieksfavorieten, maar geen daverend slot. Maar euforie zit in de kleine dingen, weten de fans, die elk klein grapje met bulderend gelach ontvangen. Het heeft altijd iets verontrustends, als fans zo bloedfanatiek op hun helden reageren, maar gelukkig heeft deze band genoeg zelfspot. "Wat, ga jij echt morgen de marathon lopen? En je eerst vanuit flink te buiten aan drank en drugs bij Belle and Sebastian zeker?"

CONCLUSE:
Bijna plagerig eenvoudig maakt Belle and Sebastian de torenhoge verwachtingen waar. Af en toe een tikkeltje nonchalant, maar wat een liedjes. Wat een grote glimlach.

CIJFER:
8,5