Agnes Obel (spreek uit: oanjes eubbel) is niet het type muzikant dat haar instrument gillend en brommend achterlaat op het podium. Nog een keer spugen naar de versterker, een nonchalant handgebaar naar het publiek en gaan. Nee, ze maakt een buiging, een wat onwennige. Hij is niet helemaal synchroon met die van haar celliste, een dame die ze voorstelde als Frederique en die een kop groter is dan zij zelf.

GEZIEN:
Agnes Obel, Motel Mozaique, Grote Zaal Stadsschouwburg, 08-04-2011

MUZIEK:
De bekendste vrouw met piano uit de hedendaagse popmuziek? Tori Amos? Je zou Agnes Obel tekort doen met een vergelijking met de roodharige ster. Ze mist de licht hysterische trekjes, is juist ingetogen en kalm. Haar pianospel doet klassiek aan, niet zelden duiken kleine walsjes op in haar set. Niet voor niets noemde ze haar debuut Philharmonics. De instrumentatie is zeer sober en constant, enkel vleugel en die cello, die af en toe gedubbeld wordt met een loop pedaal en heel even wordt ingeruild voor een akoestische gitaar.

PLUS:
De Schouwburg is muisstil, en dat dwingt Obel af met sfeervolle, integere liedjes. Mensen sluiten hun ogen en wiegen zachtjes mee als ze John Cale's Close Watch interpreteert. De broeierige sfeer die bij het oud Velvet Underground-lid in zijn muziek hangt, ontbreekt bij Obel, dat wel, maar ze heeft een innemende uitstraling en een kraakheldere stem. Zonder onvolkomenheden, compleet af.

MIN:
Steeds zet ze haar vingers even steviger op de toetsen, de celliste volgt als een schaduw, en dan laten ze het weer glippen. Het is een soort hupsje, en ze doet het steeds weer. Er hoort een fysieke beweging bij, een soort choreografie; de schouders trekt ze even op, haar hoofd even schuin. Zo heeft haar spel dus wel veel dynamiek, maar al die kleine rimpels in het water versterken elkaar niet tot een vloedgolf. Een slimme verdediger laat zich niet meer in de luren leggen als een spits hem steeds met dezelfde voetbeweging probeert te passeren, maar Motel Mozaique laat zich graag inpakken. Het is vooral de sfeer die het hem doet, want veel echt ijzersterke liedjes heeft ze niet veel. Brother Sparrow, Just So en Riverside steken er het meest bovenuit.

CONCLUSE:
Na een behoorlijk overweldigende ovatie keert Obel in haar eentje terug voor een toegift, een nieuw liedje. Ook dat gaat wat schuchter, en ze kan zich de akkoorden niet meer zo goed herinneren, waarna ze toch de hulp van haar secondant maar inroept. Het gaat verbazingwekkend hard met de Scandinavische. Ze stond al in een goed gevuld Paradiso, zag rijen voor de deur tijdens Eurosonic en heeft ook in Rotterdam een afgeladen zaal voor zich. De zangeres heeft een eigen geluid gevonden, en dat brengt haar verrassend ver.

CIJFER:
7