Er is een babybeertje te water geraakt, en hij drijft recht op de waterval af. Zijn kopje verdwijnt onder water, hij trappelt voor zijn leven. De drums worden feller en feller, gitaardrones zwellen aan. En dat allemaal terwijl vijf minuten eerder nog niets aan de hand was. Toen sloeg hij nog loom met zijn klauw naar een vlindertje, niet eens met kwade bedoelingen. Een blik op moeder beer, nietsvermoedend even verderop, de afgrond komt dichter en dichter, dit kan niet anders dan een gruwelijk bloedbad worden! Maar net op tijd, vlak voor het onheil genadeloos toeslaat, weet het beertje op een steen te klauteren. Door het oog van de naald, zoals dat heet. Het zal zeker niet de laatste precaire situatie zijn in deze laatste anderhalf uur van dag 1.

GEZIEN:
No Age vs The Bear, Motel Mozaique, Kleine Zaal Stadsschouwburg, 08-04-2011

MUZIEK:
Los Angeles band No Age staat bekend om hun snoeiharde noisepunk, maar vanavond zitten ze kalm in een hoekje soundscapes en kikkergeluiden te produceren. Morgen zullen ze weer vlammen in Rotown, vandaag maken ze een live score bij een dierenfilm van Jean-Jaques Annaud uit de jaren tachtig. Een klassieke, sterk gedramatiseerde clash van mens vs dier.

PLUS:
Het eerste halfuur is het lastig niet lacherig te doen, zeker als het kleine beertje op zeker moment een verkeerde paddenstoel eet en in een psychedelische trip belandt. Maar gaandeweg begint The Bear toch te intrigeren. Niet alleen door de fabelachtig beelden van hoge bergen, glooiende valleien en het naderende onheil in de vorm van twee mannen met geweren. Toegegeven, het is allemaal nogal dik aangezet, de mannen die brallerig en respectloos door de natuur banjeren, hun bloeddorstige honden.

De eerste climax - natuurlijk ook muzikaal - is een achtervolgingenscène op de berg. De beren voorop, gevolgd door de losgeslagen honden, de mannen er sukkelend achteraan. Het kleine beertje trappelt, de stenen brokkelen af, moeder beer werpt rotsen op de honden. De No Age mannen kennen de film door en door, elke vallende steen vindt zijn weerslag in het klanktapijt. Het is vaak spaarzaam, meer sfeer dan structuur, licht psychedelisch, met af en toe gesamplede stemmen. Liedjes worden het geen moment, en de zalvende muziek van Hollywood al helemaal niet.

Het kleine beertje wordt gevangen, gedold en getreiterd, moeder weet te ontsnappen. Een kwartier later zijn de rollen omgedraaid en staat een van de jagers plotseling oog en oog met de grote beer. "Please don't kill me", smeekt hij, zijn hoofd zo'n beetje in de muil van het dier. Het monster toont zich goedertieren. Het is de ultieme overwinning van de natuur op de verderfelijke mens, een lesje nederigheid. Een verhaal met een moraal.

MIN:
Ruim anderhalf uur is wel een beetje lang. En het had korter gekund. Na de sleutelscene - de beer wordt letterlijk uitgezwaaid door de twee noeste kerels - volgt nog de introductie van een nieuw personage: de poema. Een nieuwe bedreiging voor het kleintje, die slechts op het laatste moment afgeslagen kan worden door de teruggekeerde moeder.

CONCLUSE:
Het is een merkwaardig project, dit No Age vs The Bear, zeker gezien de normale stylo van de band. Kleine hartjes hebben ze, dat blijkt maar weer. Is dit nu een baanbrekend kunstproject? Nee, eerder een stuk jeugdsentiment voorzien van een nieuwe, vervreemdende context. En zo stuurt No Age zijn publiek met een goed gevoel en een wijze les naar huis.

CIJFER:
7