Josh Ritter staat alleen met zijn gitaar op het podium. Nadat hij de laatste noot van een gevoelige song heeft aangeslagen, blijft het nog enige seconden muisstil. Tot hij zijn ogen opslaat, alsof hij dan pas het applaus aanvaardt. "This is going great", zegt Ritter met een brede glimlach en veel gevoel voor understatement.

GEZIEN:
Josh Ritter, Motel Mozaique, Gouverne Zaal 1, 9 april 2011

MUZIEK:
Josh Ritter is een folky singer-songwriter met rootsy inslag, met gevoel voor helden als Dylan en Cash en met heel veel zeggingskracht. Ritter vertelt net zo makkelijk mooie sprookjes als droeve liefdesgeschiedenissen.

PLUS:
"Bring the light down to an inside the piramide kind of vibe", verordonneert Ritter en hij kondigt The Curse aan, een prachtsong van zijn laatste plaat So Runs The World Away die op gejuich wordt onthaald. Josh weet de sfeer goed neer te zetten. Hij doet dit dan ook al ruim tien jaar en wordt zeer adequaat begeleid door zijn vier bandleden, die hij vorig jaar heeft omgedoopt tot The Royal City Band. Zij slaan geen noot teveel, te weinig of te hard aan, of het nu een gierende gitaar of een aai van de xylofoon is. Na twee rustige liedjes is het weer tijd voor wat up-tempo country. Dan doet Ritter wat solo en dan bouwt hij de volgende song Harrisburg langzaam uit tot een rocker. In Pale Blue Eyes (badend in fraai blauw licht) laat hij zien ook met band heel uitgekleed te kunnen boeien. Hoogtepunt van de set is juist weer de wilde Dylaneske afsluiter To The Dogs Or Whoever. 

MIN:
Ritter lijkt wat bezeten, zeker met dat stichtelijke gelach, maar waarschijnlijk is hij vooral behept met een geldingsdrang als schrijver en muzikant. De lol wordt door de hele band gedragen en doet niet af aan de geconcentreerde performance. Jammer dat het zo snikheet is, maar daar kan Ritter dan weer niks aan doen, hoewel al die mensen wel voor hem gekomen zijn.

CONCLUSIE:
Ritter kiest voor een gepast moment van overpeinzing en draagt het nummer Lantern ("I hold a lantern high") op: "Let's dedicate this song to the victims of today, wherever they are." De set is subliem opgebouwd. Ritter en zijn bandleden spelen vijftien stuk voor stuk sterke nummers. Daarin etaleren ze een grote instrumentbeheersing en lijken ze na twaalf jaar nog niet uitverteld. Gelukkig maar.

CIJFER:
9