Michael Fitzpatrick is voor het eerst in Nederland, maar hij kent de geschiedenis van zijn band Fitz & The Tantrums in ons land maar al te goed. Journalist Guuz Hoogaerts plukte single MoneyGrabber van het internet en bezorgde hem bij 3FM dj Gerard Ekdom. Die maakte er een hit van in het Glazen Huis, eind december. En zo begon er iets te borrelen rond de band uit Los Angeles. "Ik begrijp dat mensen 25 euro betaalden om ons plaatje te horen", zegt hij. "Het liedje gaat natuurlijk heel ergens anders over, maar dat geeft niet."

MoneyGrabber gaat inderdaad niet over geld inzamelen voor het goede doel, maar over gold diggers, van die types die enkel met je aanpappen voor het geld. Dat zijn niet enkel vrouwen, ondervond Noelle Scaggs, de vrouwelijke steun en toeverlaat van Fitz. Naast de boomlange Fitz lijkt ze klein op het podium, maar schijn bedriegt. "Ik verdiende op een gegeven moment heel veel geld met sessiewerk", vertelt de zangeres, die ook jarenlang frontvrouw was van The Rebirth, een soul-funk band in de traditie van de vroege Earth Wind & Fire. "En ik had een ex die iets te gretig gebruik maakte van mijn credit card."

Op SXSW in Austin, Texas was Fitz & The Tantrums een van de sensaties. Op het podium is de band een brok entertainment, op het gelikte af, met een ronkende ritmesectie en veel meezing- en klapmomentjes. De groep heeft zich een buitengewoon catchy soulpopgeluid aangemeten - met de nadruk op pop - maar wel met opvallend bijtende teksten, soms zelfs ronduit kwaad. Dat past wel bij de oorsprong van het project. Fitz werkte al jaren als engineer in een studio, waar hij onder meer aan Ladytron's Light & Magic album werkte. Ervaring genoeg dus, maar om zijn eigen project te starten moest hij een handje geholpen worden door zijn ex.

"Ik zat midden in een vreselijke break-up met mijn toenmalige vriendin. We hadden een no-talking-policy, maar op een gegeven moment belde ze me toch op. Haar buurman had een kerkorgel te koop staan, of ik interesse had. Vijftig dollar moest het kosten. Ik heb het gekocht, een enorm ding dat een derde van mijn woonkamer in gebruik nam. Het is een enorm inspirerend instrument, bijna alles wat ik aanraakte voelde als een goed idee. Op dat instrument ontstond Breaking The Chains Of Love, het eerste nummer van het album. Het was zo'n zeldzaam liedje dat van begin tot eind vanzelf ontstond. Toen wist ik wat ik wilde: een soulband zonder gitaren, met in mijn achterhoofd de popmuziek uit de jaren tachtig van bands als Style Council en ABC. Ik wilde er geen soul pastiche van maken, we moesten een eigen geluid hebben."