Vier jaar geleden stond punkrocker Jay Reatard (1980 - 2010, R.I.P.) geprogrammeerd bij Club 3VOOR12. Vlak voor zijn optreden werd hij door presentator Eric Corton geïnterviewd over zijn kunst, zijn ervaringen als shockrocker en over zijn toekomstplannen. Het was een zeer stroef gesprek, zoals zo vaak met Jay het geval was. “Ik ga een popalbum maken met veel akoestische gitaar,” zei hij. Corton lachte de uitspraak ongemakkelijk weg. Tot dan was Jay Reatard vooral in de weer met zijn Flying V, korte liedjes en veel noise. Twee jaar later verscheen Watch Me Fall, inderdaad het beloofde popalbum. Bewust of onbewust stond hij hiermee aan de basis van een nieuwe lichting rammelrockers die van lo-fi naar hifi gingen. Soms op vrij subtiele wijze, neem The Strange Boys, Black Lips of de nieuwe richting van The Soft Pack. Soms ook vrij resoluut zoals door Dum Dum Girls en nu Smith Westerns.

Want de tieners van Smith Westerns debuteerden twee jaar geleden met een gruizige garagerockplaat, opgenomen in de garage van gitarist Max toen de bandleden nog op de middelbare school zaten. Toen schemerde het potentieel al door de gehele plaat. Het titelloze album bevat misschien wel een aantal van de beste liedjes die dat jaar uitkwamen. Maar voor zoveel ruis, overstuurde gitaren en valse ‘takes’ zijn maar een beperkte hoeveelheid liefhebbers te vinden. Voor opvolger Dye It Blonde gingen de jongens uit Chicago dan ook op zoek naar een label en fatsoenlijk budget. Dit bleek geen probleem en producer Chris Coady (o.a. Yeah Yeah Yeahs, Beach House) heeft knap werk verricht. Dit tweede Smith Westerns album is misschien zelfs wel de meest Britse plaat van het jaar geworden. Het nineties geluid van Oasis en Suede noemt de band zelf als belangrijkste invloed voor het nieuwe geluid. Maar ook T.Rex, Roxy Music en Gary Glitter klinken door op de prachtige producties.

Niet dat de ongepolijste basis van deze kwajongens gelijk is verdwenen. De waterige/spacey effecten over de gitaarpartijen, het diepe drumgeluid en de etherische vibe van Cullen Omor’s stem brengen genoeg eigenheid en psychedelica aan het licht. Net als op het debuutalbum hebben de heren wederom geweldige liedjes geschreven. Single Weekend is inmiddels de soundtrack van menige vrijdagavond geworden. Imagine Pt.3 verdient nog een mooie soulcover en All Die Young gaat keihard meegezongen worden bij de optredens.

De teksten verhalen over de verwarrende tijd van puber tot volwassene, over het nachtleven en de liefde. Thematisch niet heel verrassend, maar in uitvoering enorm knap gedaan. Omori speelt bij vlagen met clichés en pathos om een zin later weer heel poëtisch uit de hoek te komen. ‘Everybody wants to be a star on a Saturday night/Come with me baby and your eyes shine the sunlight,’ zingt hij in End of the Night. We moeten stilaan concluderen dat tieneracts (hiphopcollectief Odd Future voorop) al lang niet meer op de reservebank zitten, maar volop meedraaien met relevante releases. Met de voorzichtige doorbraak van Smith Westerns is er een sterke nieuwe band opgestaan. Als zij zich niet te vaak laven aan drank en drugs, zullen we nog lang plezier van ze hebben. Dan maakt het niet eens uit dat de Engelse bandjesscene al een aantal jaar feitelijk op zijn gat ligt.


Smith Westerns - Dye It Blonde staat nog een aantal dagen op de Luisterpaal.