The Whitest Boy Alive heeft een livereputatie om u tegen te zeggen. Op papier de ideale afsluiter dus voor de zaterdagavond. De Scandinavische nerdjes stellen op dat vlak niet teleur, maar laten elders helaas wat steekjes vallen.

CONCERT
The Whitest Boy Alive op het Sportveld, Into The Great Wide Open, 4 september 2010

MUZIEK
Funky dansmeuk met moddervette elektronische grooves en bliepjes die uit je oude 8-bit spelcomputer lijken te komen.

PLUS
Het kan dus wel, goed geluid op het winderige Sportveld. Of je nu met je ogen open of dicht telt, je komt altijd tot hetzelfde aantal instrumenten. Dat is minder voor de hand liggend dan het lijkt: de afgelopen dagen leek er nogal eens iets weg te waaien. Het resultaat is niets minders dan een smeermiddel voor de gewrichten. Aanvankelijk komen alleen de nekjes los, om tien over twaalf kunnen we het eerste massale springmoment van het weekend noteren. Daarna is de beer los en wordt er gedanst, gesprongen en gezongen. Hoogtepunt is de stagedive en crowdsurf van frontman en übernerd Erlend Øye.

MIN
Het tempo komt ver-schrik-ke-lijk laat op gang. Dat komt vooral doordat Øye graag tussen twee nummers in een babbeltje maakt met het publiek. Hoogtepunt in dit genre? "It's good to be back in Holland, a country where we feel that the audience really connects with the band." Dus. Misschien hadden de heren de aandacht beter kunnen verleggen naar de eigen verrichtingen: zeker in het begin is het spel rommelig en zijn er wat foutjes te ontdekken.

CONCLUSIE
The Whitest Boy Alive is precies wat dit festival nodig heeft. Een nerdy gekje met hoge aaibaarheidsfactor, die iedereen uit lijkt te dagen om nog vreemdere moves te maken dan hijzelf. Is wel zo lekker na de vaak wat rustige dagprogrammering. Een tien voor de performance, voor de muzikale afwerking niet meer dan een zesje - ze kunnen simpelweg beter. Ergo:

CIJFER
8