Nick Cave is een man van vele, overwegend donkere gezichten. Ooit frontman van The Birthday Party en sinds 1984 werkend aan een legendarisch, nu veertien albums tellend repertoire met The Bad Seeds. Inmiddels zijn we enkele solo-uitstapjes en een niet al te best ontvangen tweede roman verder, maar zijn laatste uiting lijkt een langer leven beschoren. De tweede Grinderman cd schopt het zelfs overtuigend tot Album van de Week.

De hoes van de tweede Grinderman zet je meteen op het goede been. We zien een grommende wolf in een marmeren hal en inderdaad haal je met de langspeler de natuur in haar meest wrede vorm in huis. Dit is zo'n beestachtig album dat je in het eerste nummer Mickey Mouse and the Goodbye Man al na dertig seconden naar de strot vliegt. In een mengeling van gejaagde garagerock en gemene bluespunk storten de roofdieren zich op het bezongen hulpeloze meisje. Onder aanvoering van de als Mickey Mouse poserende Nick en zijn als de grote boze wolf huilende broer zuigen ze haar leeg.

In Worm Tamer wordt die onheilspellende sfeer muzikaal en tekstueel doorgetrokken. Het resulteert in een bijzonder geslaagd, beklemmend nummer met een opzwepend ritme. Cave slaagt erin te klinken alsof Mark Lanegan ten tijden van de opnames van Bubblegum met stroomstokken door de studio wordt gejaagd. In de single Heathen Child gaat Cave met zijn drie Bad Seeds funkend tekeer en zorgt een scheurende Black Keys-riff en gierende, duistere elektronica voor de gekte.

Op een derde van de cd happen we al naar adem, maar ook daar is aan gedacht. When My Baby Comes doet er namelijk ruim drie minuten over om op te bouwen naar een grootse, hectisch aanzwellende climax met noisende gitaren. Het daaropvolgende What I Know is beangstigend op een rustgevende manier. Gelukkig maar, want de luisteraar heeft al zijn krachten en zinnen nodig om op de been te blijven bij het laatste deel van het album. En beloond te worden met de kwaadaardig gruizende noise van Evil, het pakkende Kitchenette (rauw en opwindend als Blues Explosion in de hoogtijdagen) en de southern bluesrock van afsluiter Bellringer Blues.

Man wat weet Nick Cave zijn angstaanjagende personages geloofwaardig neer te zetten. Als hij bromt "Here come the wolfman" dan halen wij de kinderen en dieren binnen. Grinderman 2 telt maar negen nummers, maar overtuigt en beklemt van begin tot eind. Daarmee is het zoveel meer dan een zijproject, meer dan een tweede signaal van wat er onder Cave's huid broeit. De Australiër gromt en huilt als een jonge wolf en verkeert na een carrière van dertig jaar nog altijd in de kracht van zijn leven.

Grinderman 2 verschijnt bij Mute/PIAS en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.