“Ik hoef het wiel niet zo nodig uit te vinden.” En waarom zou Willem Verbuyst ook. Hij is een uitstekende gitarist die de trucs beheerst die al dertig jaar werken. Volgende week verschijnt het titelloze debuutalbum van zijn band VanderBuyst. Zanger van de band is Jochem Jonkman, maar dat de gitarist naamgever is, zegt genoeg. Die naam is natuurlijk een knipoog naar de grote rockhelden uit de jaren zestig en zeventig. “Precies, VanHalen, Vandenberg”, zegt Verbuyst. “Dat is de muziek waar ik zelf het meest van geniet. Al hou ik ook erg van klassieke muziek. De manier waarop Bach themaatjes omgekeerd terug laat komen, vind ik prachtig. In mijn solo’s speel ik wel eens klassieke toonladders. Als je het maar genoeg overstuurt, heeft niemand het door.” 

VanderBuyst bestaat sinds de lente van 2008 en is ontstaan uit de band Powervice, een retrorockband die met een enkele demo de nodige opschudding wist te veroorzaken in de hardrock underground. De boekingen uit met name Duitsland stroomden binnen, maar net op het moment dat de volgende stap gezet moest worden – een album – begaf de stem van de zanger het. Ook een periode van rust hielp niet, en de band viel uit elkaar, tot verdriet van velen. Maar het rouwen ging gemakkelijk, omdat drie nieuwe bands ontstonden: Hooghwater, The Devil’s Blood en nu dus VanderBuyst.

Het is niet zomaar gezegd dat de nieuwe band rond een gitarist ook goed is, ook al speelt ie de sterren van de hemel. Liedjes schrijven is een ander vak. Verbuyst heeft die kunst aardig onder de knie. “Na Powervice ben ik eerst gaan reizen, met alleen mijn akoestische gitaar”, legt hij uit. “Dan schrijf je toch eerder liedjes dan riffs. Het liedje is altijd mijn prioriteit. Ik merk ook dat veel metalliefhebbers een beetje klaar zijn met complexe ritmes en meer behoefte hebben aan refreinen die je mee kunt zingen.” Om het zichzelf moeilijk te maken is Verbuyst de enige gitarist in zijn band, waar veel genregenoten graag met twee of zelfs drie man tegelijk soleren. Daar neemt hij vervolgens wel alle ruimte voor, met als hoogtepunt het ruim elf minuten durende epos Rock Bottom.

Meest schatplichtig is de gitarist naar eigen zeggen aan illustere voorgangers als Ritchie Blackmore (o.a. Deep Purple en Rainbow) en Eddie VanHalen. “Ritchie Blackmore is enorm onvoorspelbaar”, zegt Verbuyst. “Hij kent zijn klassiekers en is technisch ijzersterk, maar weet je ook altijd te verrassen. Eddie VanHalen is ook een enorme inspiratiebron. Hij maakte ooit het finger tappen groot en zette zo de hardrockwereld op zijn kop. Inmiddels beheerst iedere metalgitarist die techniek, maar nog altijd is niemand er zo goed in als hij.”

De band ziet oude headbangers tegenover zich, maar ook een nieuw, jong publiek. Op dit moment speelt VanderBuyst nog voornamelijk in kleine rock ’n roll holen, maar de grote Duitse markt lonkt. Niet voor niets tekende de band op het Duitse label Van Records en wordt de plaat ook gepresenteerd in Oberhausen. “In Duitsland heb je een enorme markt voor traditionele hardrock”, zegt Verbuyst. “Ik weet nog uit mijn Powervice tijd dat het geweldige festival zijn om op te spelen. Vanaf elf uur ’s ochtends gaan die lui er vol voor, inclusief de halve liters.”

Zo brengt VanderBuyst de gloriedagen van Rainbow, UFO en Thin Lizzy terug, maar ook die van Traci Lords. De band vernoemde een nummer naar de pornoactrice die nog ouder is dan Kim Holland. “Haar verhaal is geweldig”, legt Verbuyst uit. “Als 16-jarig meisje wilde ze de porno business in. Ze leidde iedereen om de tuin met een vals paspoort. Heel mannelijk Amerika rukte zich af op haar, tot op een dag bleek dat ze nog maar een kind was. Dat omslagpunt vind ik heel fascinerend.” Maar verwacht verder geen levensbeschouwelijke teksten of slimmigheden. “Belangrijker is dat je mee kunt zingen. Ik heb vier jaar filosofie gestudeerd, ik heb mijn dosis zware teksten wel gehad.”

Het album van VanderBuyst staat tijdelijk op de Luisterpaal.