Wie hoort in dit rijtje niet thuis? Die Antwoord, Jack Parow, Goldfish. Ehm, wie is Goldfish? Zullen veel 3VOOR12 lezers zeggen. Het avondprogramma van het Amsterdam Dance Event opende woensdagavond met DE grote onbekende. Goldfish uit Zuid-Afrika zou ook zonder het plakkertje ADE met gemak twee avonden hebben uitverkocht. De eerste show tijdens ADE was in een paar weken uitverkocht en bij het tweede concert, aanstaande vrijdag eveneens in de Melkweg Max, ging het nog sneller. En dat zonder enige vorm van serieuze Nederlandse promotie of interviews.

Vorig jaar speelde Goldfish voor het eerst tijdens het Amsterdam Dance Event, toen in Club Home. Een show op zondagavond die ook tot verbazing van het Zuid-Afrikaanse duo al vantevoren uitverkocht bleek. Een paar maanden later stond de groep in een eveneens uitverkochte grote zaal van de Melkweg. Maar hoe zwom Goldfish naar Nederland? In de rugzakken van Nederlandse expat studenten en backpackers in Zuid-Afrika, zo lijkt het.

"Ik denk dat de helft van de mensen die hier vanavond is, ze in Zuid-Afrika heeft ontdekt", zegt een meisje dat Goldfish begin 2009 zag in strandtent La Med in Kaapstad. "Het was daar een gekkenhuis, maar ik had geen idee dat hier zo veel mensen ze al zouden kennen." Ze vindt dat er opvallend veel jonge kids, vooral studenten, op de show zijn afgekomen.

Een meisje met een enorme rugzak probeert zich in het gedrang in de gang van de Melkweg naar de (vanavond overigens gratis) garderobe begeven. Sommigen nemen het begrip 'backpackersband' wel heel serieus, grapt iemand. "Het lijkt alsof veel mensen er kort geleden achter gekomen zijn, dat Goldfish bestaat", zegt Arthur (22) vlak voor de show. Hij ziet veel mensen die er zijn 'vanwege de hype'. "Het is is ineens snel gegaan." Zelf leerde hij de muziek kennen via de zus van een vriend (of andersom). In ieder geval deed de cd de ronde binnen de contreien van de Amsterdamse studentenvereniging D.E.R.M., die - zoals de website zegt - gezelligheid combineert met windsurfen en snowboarden.

David Poole en Dominic Peters zijn de mannen achter Goldfish. Twee blonde surfdudes die jazz studeerden aan de universiteit van Kaapstad. Kruder & Dorfmeister en St.Germain openden hun oren voor elektronische muziek. Drie jaar geleden gingen ze op de bonnefooi naar Ibiza en hosselden wat shows bij elkaar. Na afloop van een optreden in Pacha werden ze door de bazen van de club meteen getekend voor het bijbehorende label. Tegenwoordig wonen de twee er grote delen van het jaar en hebben ze zomerlange donderdagavond-residencies in de Blue Marlin club.

Stef Vrolijk is de man die Goldfish twee jaar geleden voor het eerst naar Nederland haalde. Toen voor 150 man op het strand van Scheveningen in Het Zwarte Pad. Hij heeft ze leren kennen in Ibiza, waar hij evenementen deed. Nu is Vrolijk de boeker van de band voor de Benelux en praat vol vertrouwen over de opties voor volgend jaar. "De Heineken Music Hall zou moeten kunnen." Vrolijk beaamt het backpackersverhaal. "Zuid-Afrika heeft vooral een sterke aantrekkingskracht voor backpackers uit Nederland, Duitsland en Brazilië. In die landen beginnen ze nu echt populair te worden."

Hoe de groep Goldfish fans zo snel is gegroeid is voor Vrolijk ook een beetje een raadsel, maar hij ziet wel waarom de band potentie heeft. "Je ziet dat het echte, serieuze muzikanten zijn. Het is daadwerkelijk anders dan twee dj's die daar zo maar op het podium staan. En mensen willen na al dat laptopgedoe ook weer live instrumenten zien. Na het minimalistische en retecommerciële is het muzikaal toch ook weer even wat nieuws." Vrolijk ziet wel een duidelijk verschil tussen wat Goldfish op plaat doet en op het podium. "De albums zijn veel minder housey, minder heftig. De live shows zijn eigenlijk gevuld met remixes van hun eigen tracks, gecombineerd met de populaire clubflavour van nu."

Goldfish live is inderdaad vooral lekker housen met live instrumenten. De basisbeats van de veelal vrolijke dancepopliedjes komen uit de laptop, evenals de vocalen (Sakhele Moleishe, te horen op het net verschenen nieuwe Goldfish album Get Busy Living, zou mee komen naar Amsterdam, maar had problemen met zijn paspoort). Het duo speelt hier live af en toe iets overheen. Een slordig pianohouseloopje op een keyboard, een baslijn op de dubbele bas of een dwarrelende solo op een dwarsfluit. De songs met saxofoon zijn het populairst. Dan doet Goldfish soms een beetje denken aan Inifinity, de Top 40-hit van Guru Josh uit begin jaren negentig. Ook populair (en het leukst) zijn de songs in een vrolijke roaring twenties achtige stijl, met bijbehorende tekenfilmpje. Iets waar Mr. Scruff en zijn Ninja Tune collega's in de jaren negentig ook al hele vrolijke dingen mee deden. In de finale van het bijna anderhalf uur durende optreden komt een sample/cover/remix van Us3's Cantaloup voorbij en wordt ook de baslijn van Seven Nation Army niet vergeten. De Melkweg brult mee met een bier in de hand.

Muzikaal vernieuwend is het allemaal niet echt, maar de speelse presentatie (ook in de vj-beelden) zorgt voor een jolige en uitbundige sfeer in de Melkweg. Goldfish maakt aanstekelijke dancepop, maar vervalt soms ook in heel vervelende horlepiephouse voor hockeyfeesten. Vrijdag staan ze op herhaling in de Melkweg Max (uitverkocht dus) en kijk niet vreemd op als ze volgend jaar rond een uur of zes op zaterdagmiddag op Lowlands staan voor een uitzinnig Bravo-publiek.

Het concert van Goldfish in de Melkweg kun je hier in zijn geheel beluisteren.