In 2004 schoot hun single The Rat vanuit het niets omhoog in de charts. The Walkmen stond volop in de spotlights, mocht in de tv-hit The O.C. spelen en het nummer kwam vaak hoog in jaar- en decenniumlijstjes van indieliefhebbers terecht. De keerzijde van de medaille diende zich al snel aan. Al het nieuwe materiaal werd langs 'de Rat-lat' gelegd, en snel weer terzijde gelegd als het niet diezelfde genadeloze drum- en gitaarpartijen had. De hit was volgens sommigen zelfs "Het ergste wat de band had kunnen overkomen". Met Lisbon, het 3VOOR12 Album van de week, laat het New Yorkse vijftal de jeugdige hit-ambitie voorgoed achter zich.

Gelukkig heeft The Walkmen zich weinig aangetrokken van de kritiek, en is het niet gezwicht voor de commercie. De albums na de hit, A Hundred Miles Off (2006) en You & Me (2008), hadden niet de singles met het hitgehalte van The Rat, maar waren vooral als geheel ijzersterk. Ook op Lisbon wordt die lijn van samenhang met een flinke portie melancholie doorgezet. Opener Juveniles is nog een wat lichte intro die je aan je hand meeneemt, maar in het Vampire Weekend-achtige Angela Surf City laat The Walkmen zien wel degelijk te kunnen rocken. Harde en prominent aanwezige drums domineren, en slagen er samen met een flinke mep shoegaze en Dylaneske zang van frontman Hamilton Leithauser in om de luisteraar meteen bij de ballen te pakken.

Misschien wel het grootste goed op Lisbon, is dat een liedje van The Walkmen - zelfs tijdens lo-fi uitstapjes als Follow The Leader, met schitterende op New Orleans gebaseerde blaaspartijen in Stranded, óf met jaren vijftig achtergrondkoor in Torch Song - onmiskenbaar een liedje van The Walkmen blijft. De band blijft de grenzen van haar eigen genre voortdurend opzoeken en oprekken. De meeste bands zoeken groei vooral in de hoogte, op Lisbon wordt, door veel te experimenteren met vergeten invloeden en instrumenten, heel nadrukkelijk voor de breedte gekozen. De grote wisseling in invloeden maakt dat de zo vaak gehoorde grondtoon van indierock uit de New Yorkse School nergens gaat vervelen.

Een coherente plaat dus, die zich laat beluisteren als een egodocument van Leithauser. Absolute uitschieters zijn er gelukkig wel degelijk. Naast het eerder genoemde Stranded, springt vooral Victory in het oog. Het is een ode aan de sympathieke eeuwige tweede, bezongen met een urgentie en drang die zelfs de meest flegmatische toehoorder een brok in de keel zal bezorgen. "Victory, right beside me", perst Leithauser er met zijn laatste adem uit. Het maakt het nummer exemplarisch voor de sfeer van de plaat: de tragiek van net niet de top halen en je grote liefde er met een ander vandoor zien gaan, het wordt in elf nummers even emotioneel als oprecht vertolkt.

De meest kernachtige samenvatting van de zielenroerselen van de zanger is te horen in het compleet gestripte While I Shovel The Snow. "Half of my life I've been waking up", aldus Leithauser. Opstaan is immers een voorwaarde voor, maar zeker geen garantie op succes. "Life goes on / Life goes on, all around you." Het zijn zure maar ware woorden, verpakt in adembenemend rauwe en vooral goudeerlijke liedjes. Met Lisbon laat The Walkmen de vluchtigheid van de charts achter zich, en verkiest het authentieke eenvoud gelukkig boven eeuwige roem en grootse successen.

Lisbon verschijnt bij BellaUnion/V2 en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.