Net als The Futureheads gaat We Are Scientists al een decennium mee. Na zes jaar braken de New Yorkers ongenadig door met het tweede album, waarna de populariteit een stijgende en de creativiteit een dalende lijn lijkt te hebben ingezet. The Futureheads heeft het beste kruit verschoten en hoe relevant is We Are Scientists eigenlijk nog?

GEZIEN:
We Are Scientists, London Calling, grote zaal Paradiso, 12-11-2010
 
MUZIEK:
Van waverock en postpunk naar indie- en collegerock, net zoals de nu vier albums beslaande carrière van de Amerikaanse college-vrienden Keith Murray en Chris Cain verliep. Sinds het vertrek van drummer Michael Tapper zijn Murray en Cain de enige overgebleven kernleden, maar sinds eind 2009 is in ex Razorlight-drummer Andy Burrows een betrouwbare vervanger gevonden.
 
PLUS:
Alles van opgefokte postpunk tot licht verteerbare, springerige collegepoprock gaat er vandaag in. Zeker vanaf de eerste overbekende hit Nobody Move, Nobody Get Hurt is Paradiso om. Dit kent iedereen en het slikt zaalbreed eenvoudig weg. Met elke song verandert de grote zaal in een heviger draaikolk. Het is vrijdag, het loopt tegen twaalven en dat is duidelijk het kantelpunt. Het is zeer de vraag in hoeverre de grootse feesttaferelen, uitmondend in een massale stage-invasion, aan de New Yorkse groep te danken zijn, maar het is de heren wel toevertrouwd om het vol overtuiging in te koppen. Murray is heel niet te beroerd om met een op het podium geklommen blondine te sjansen of door te spelen als dat podium uitpuilt van de losgeslagen bezoekers. "You guys are fucking crazy", merkt de frontman verbouwereerd op.
 
MIN:
Sinds doorbraakalbum With Love And Squalor is We Are Scientist weinig nieuwe wegen ingeslagen en van enige experimenteerzucht zullen we de band dan ook niet beschuldigen. Het nieuwe materiaal, van het in juni verschenen vierde album Barbara, heeft akelig weinig meer met de scherpe postpunk van vier jaar terug te maken. Het houdt de kassa vast rinkelend, maar het is van bedenkelijk niveau. Dit deden ze dus 5, 6 jaar terug ook al, maar dan wel urgenter. Keith Murray heeft een typisch Amerikaanse knauwende tongval, waar je van moet houden.
 
CONCLUSIE:
Een nummertje opdragen aan The Futureheads is een aardige geste, maar het is ook tekenend dat ze zich vooral met die andere ervaren band op deze avond associëren. In tegenstelling tot de wanvertoning op Lowlands 2008 omarmen de band en het publiek elkaar in Paradiso zonder gêne. En waarom ook niet? Ten tijde van With Love And Squalor mocht veel van dit publiek na zonsondergang nog niet de deur uit, dus wie zijn wij om te zeggen dat We Are Scientists niet relevant meer zou zijn?
 
CIJFER:
7

Alles over London Calling op de speciale festivalsite.