Hamilton Leithauser kijkt voortdurend met een scheef oog naar de deur. Die gaat af en toe open, en dan sluiten zich weer een of twee mensen aan. De grote toestroom waar Leithauser op hoopt blijft uit. Dat ligt niet aan de band en niet aan het tijdstip, maar aan een logistiek probleem van het festival. De drukte bij The National, dat op hetzelfde moment speelt in de andere zaal in hetzelfde gebouw, is zo groot dat zich een rij van honderden bezoekers vormt, zeker vijftig meter lang. Kennelijk is het niet mogelijk om mensen enkel richting de Waterloo zaal te leiden, en dus wordt ze met een megafoon te kennen gegeven dat de zaal vol is en dat ze beter ergens anders heen kunnen gaan. Ook fans van The Walkmen, voor wie alle ruimte is. En zo staat een van de bands van het moment in een halflege zaal te spelen.

CONCERT:
The Walkmen, Crossing Border, Waterloo, 20-11-2010

MUZIEK:
Zes albums had The Walkmen nodig om in Nederland op een doorbraakmoment te komen. Het recente album Lisbon zou daarvoor moeten zorgen. Het is hun beste tot nu toe, een in al zijn soberheid rijk indierockalbum, met snik gezongen. Teleurstelling hangt als een warme deken om deze band heen. Dat klinkt als een paradox, maar het is wel waar. Er zijn weinig bands die op zo'n krachtige manier songs kunnen brengen over dingen die anders liepen dan ze moesten.

PLUS:
De oude hit The Rat herinnert aan het soort groep dat The Walkmen in den beginne was: een Strokes-achtige Sturm und Drang gitaarliedjesband. De gedrevenheid is gebleven, maar Hamilton Leithauser staat tegenwoordig gewoon in een stijlvol jasje met bruine lakschoenen op het podium. Hij zingt continu zoals Julian Casablancas dat doet in zijn uithalen, als een crooner met een stoppelbaard. Zeer karakteristiek en continu aan de limiet van wat hij aankan. De begeleiding is juist met de jaren juist meer ingetogen en dienend geworden. Vooral bassist Walter Marin (neef van de zanger, en dat zie je) moet bepaald geen egotripper zijn, want zijn partijen zijn zo sober als de zaterdagavond in een klooster. Extra pluspunten zijn er voor de aanstekelijk stuiterende drummer en voor het meebrengen van een echte piano in plaats van zo'n elektrisch surrogaat. Onder de hoogtepunten veel nieuwe songs, waaronder Blue As Your Blood, Woe Is Me en afsluiter Juveniles.

MIN:
Hoe vaak zal The Walkmen op het punt gestaan hebben om toch maar gewoon een baan als kantoorklerk te nemen? De vijf heren zien eruit alsof ze elk moment hun instrument neer kunnen zetten en de metro downtown kunnen pakken voor een job bij een bank. Het past bij ze, dat moet gezegd, maar de meest opwindende band om naar te kijken zal The Walkmen nooit worden. Leithauser is een wat statische frontman, altijd met de microfoon hoog en strak omklend en een been gebogen naar voren. Tussen de nummers door kijkt hij wat nors, al zou dat best eens concentratie kunnen zijn. Een band die het volledig van zijn songs moet hebben dus, en daar hebben ze er genoeg van.

CONCLUSIE:
Pas een keer eerder speelde The Walkmen in al die jaren in ons land, in de kleine zaal van Paradiso. Dit had hun eerste grote victorie op Nederlandse bodem moeten worden, maar het werd een optreden waarvan later een paar mensen zeggen: wat een sterke show en wat een gemiste kans, maar wij waren er bij.

CIJFER:
8,5