Voorgelezen wereldliteratuur, soundscapes, indringende drones, noise, audioinstallaties, een ‘dansje’ en vooral heel veel cassettebandjes. Theater Kikker werd zondagavond overgenomen door het Engelse label The Tapeworm.

GEZIEN:
The Tapeworm Comes Alive!, Le Guess Who?, Theater Kikker, 27-11-2010

MUZIEK:
Terwijl de bezoekers op de grond zaten en de Zweedse geluidskunstenaar Leif Elggren geruis, gezaag en geknetter fabriceerde, las Touch-labelbaas Mike Harding op het podium onverstoorbaar voor uit de klassieker 'Frankenstein; Or, The Modern Prometheus' van Mary Shelley. Enkele momenten eerder stond voormalig fotomodel en conceptueel kunstenares Leslie Winer op het podium. Ondersteund door ongrijpbare soundscapes droeg zij enigszins murmelend geïmproviseerde teksten voor, die zich na verloop van tijd los leken te zingen van de omgeving en veranderden in geheimzinnige mantra's.

Het tekent de eigenzinnigheid van het Engelse label The Tapeworm, dat van het nieuwe Utrechtse initiatief PAUME (oftewel Platform voor Avantgarde en Urbane Media Exploratie) carte blanche had gekregen om de slotavond van het Le Guess Who? Festival in Theater Kikker in te vullen.

In een doorlopende revue presenteerde het label optredens van Leslie Winer, Leif Elggren, Zerocrop en Ananizapta - die al dan niet ook bij elkaar op het podium sprongen. Toegankelijk was met name Zerocrop, het project van Londenaar PJ Parker. Zijn sfeervolle electro-trippop met teksten over geweld, intimiteit en eenzaamheid zorgde voor meedeinende hoofden en tikkende voeten. Van een geheel andere orde was het gelegenheidscollectief Ananizapta, dat een grote bak met golvende noise over de ongeveer 75 bezoeker uitstortte. Kunstenaar en muzikant Edwin Pouncey  pleegde vivisectie op zijn gitaar en samen met de bonkende en aanzwellende geluiden uit de laptop van Mike Harding veranderde hij Theater Kikker in de onderbuik van een demonische, buitenaardse machine - kloppend en schurend.

Na de pauze werd het aantal optredens weliswaar iets teruggeschroefd, maar steeg de intensiteit tot ongekende hoogte, om nog maar te zwijgen over een WTF-factor waar je u tegen zegt. Zerocrop kreeg gezelschap van een boomlange, kaalgeschoren en volgetatoeëerde Engelsman in een bloemetjesjurk en op hoge hakken die voor 'achtergronddans' en zang zorgde. Leslie Winer droeg werk van de Franse schrijver George Perec voor, haar gezicht emotieloos alsof ze een door Perec verzonnen personage uitbeeldde. Leif Elggren zorgde voor een opmerkelijk einde met een schrijnende, expressieve butoh-achtige dans op 'muziek' van zijn eigen conceptkunstwerk 'Too Early'. Confronterend of simpelweg raar - een mix van beide, als je het mij vraagt.

Niet alleen in de hoofdzaal van Kikker was van alles te beleven, ook wie door het gebouw liep, viel van de ene in de andere verrassing. In de filmzaal kon je enigmatische projecties van videokunstenaars Vicki Bennet en (wederom) Leif Elggren bekijken, in de foyer was werk te zien van ontwerper SavX (oftewel Edwin Pouncey) en als je thuis nog een cassettedeck hebt staan, was de aanschaf van een aantal tapes natuurlijk een must. Wie in een creatieve bui was, kon aanschuiven bij de audio-installatie van Wouter van Veldhoven, die met behulp van een aantal walkmans, een piano en een taperecorder bezoekers een gezamenlijke geluidscollage liet maken.

PLUS:
Een alomvattend en intrigerend totaalconcept voor de avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber die tegen een stootje kan. Geert Wilders zou waarschijnlijk schuimbekkend de zaal verlaten hebben.

MIN:
Wie toevallig in Theater Kikker was beland, kreeg wel heel weinig houvast aangereikt om iets te maken van de soms toch wel erg rare optredens.

CONCLUSIE:
Spannend initiatief, dat niets dan lof en meer bezoekers verdient.

CIJFER:
8