3VOOR12 is dit weekend op Le Guess Who? in Utrecht, maar in Eindhoven vindt op dit moment nog een interessant festival plaats: STRP. Schrijver Ivo Victoria nam de uitdaging aan en vertoeft de twee weekenden in de lichtstad.

Mijn derde avond op het STRP festival en zo op het eerste gezicht ben ik één van de weinigen die dat gaat kunnen navertellen: de parkeergarage waar ik mijn auto zet is zo leeg dat het bedreigend aanvoelt. Ik haast me naar binnen, waar nauwelijks 200 mensen voor het podium staan wanneer Sleigh Bells zijn opwachting maakt en de avond inluidt met een snoeiharde geluidscollage van metalriffs, kerkklokken en feedback. Dan springen Alexis Krauss en Derek E. Miller tevoorschijn om Tell ‘Em in te zetten.

Springerige hoge vocals van Krauss en zware industrial beats en gitaren van Miller: we weten meteen waarvoor we gekomen zijn. Daarna Infinity Guitars – één van de beste songs op het album en ook vandaag al meteen een hoogtepuntje. Marshall versterkers staan opgestapeld op het podium, Miller gedraagt zich als een echte rockgitarist en Krauss springt in het rond – maar al snel mis ik de frisheid van het album. Het klinkt allemaal zwaar en log, zwaarder en logger dan op de plaat, die ik erg goed vind omdat het contrast tussen de lichtvoetige stem en de heftige muziek daar zo mooi in evenwicht is.

Het licht is sober en wordt enkel onderbroken door een stroboscoop die zo vaak wordt ingezet dat ik er pijn van aan mijn ogen krijg. Het publiek reageert aanvankelijk lauw. Maar Krauss geeft niet op en trekt het recht. Ze danst en kronkelt over het podium, schreeuwt, zingt en zalft – ze is het foute meisje dat nooit mee mocht doen wanneer haar vriendinnetjes een meidengroep imiteerden, bedenk ik wanneer Rill Rill uit de boxen klinkt: de perfecte mix van herrie met een classic girlband liedje; fucked up Sugababes met Krauss als high school drop-out die het mooiste meisje van de klas op haar bek slaat.

Een jongen naast me vraagt mij een beetje angstig of dit M.I.A is en ik begrijp waarom: zijn vriendinnetje is erbij. De zaal vult zich gestaag met M.I.A look-a-likes, kleine Indiaas uitziende meisjes met strakke, hippe kleren. Ik kan me voorstellen dat je als vriendje onzeker wordt wanneer je Krauss tekeer ziet gaan en denkt dat zij het role model van je liefje is. Ik wil ook geen ruzie met deze dame. Maar wat zou ik dit graag willen zien op een feestje in een vochtige kelder gevuld met gedrogeerde kunstacademiestudenten en dan écht live, zonder de geprogammeerde beats waarvoor Miller om de haverklap naar de zijkant van het podium moet lopen om ze tijdig in te starten, zodat het wel spannend wordt en je haar intensiteit zou kunnen voelen.

De kaartverkoop voor dit concert verliep niet ideaal, zacht gezegd. Uiteindelijk mochten CJP-ers die een kaartje kochten een tweede persoon gratis meenemen. Doodzonde voor het festival, maar een zegen voor deze avond want tegen de tijd dat Sleigh Bells klaar is, is de zaal voor driekwart gevuld. Met opvallend veel M.I.A. look-a-likes dus. Onwillekeurig moet ik aan Madonna denken. M.I.A. bereikt dan vooralsnog een veel kleiner publiek, maar voor een bepaalde niche is ze is duidelijk een inspirerend voorbeeld.

Ook tijdens de show moet ik aan Madonna denken; muzikaal gezien heeft de explosieve cocktail van hiphop, house, electro, pop, ragga en wat al niet meer natuurlijk niks met de material girl te maken, maar de show is van begin tot eind bedacht en strak uitgevoerd. M.I.A. zwaait de scepter, haast letterlijk wanneer ze plaats neemt achter een desk vol microfoons, als een dictator. Op percussie en aan de knoppen zitten stijlvolle dames – de enige twee mannen in het gezelschap zijn dansers die af en toe quasi spontane choreografietjes met de leading lady mogen opvoeren. Fabelachtige visuals op het grote scherm ook – met als hoogtepunt een led animatie van dansende silhouetten die prachtig wordt opgebouwd terwijl M.I.A. op de speakertoren zit en raggarapt dat het een aard heeft. De lichtshow is heftig en ook hier wordt de stroboscoop niet geschuwd – dit is geen avond voor epilepsiepatiënten.

Kortom: de wow factor is vanavond alom aanwezig en zo vergeet ik bijna dat het eigenlijk om de muziek draait – net als bij Madonna dus. Met dat verschil dat M.I.A.’s repertoire zoveel wilder, avontuurlijker, sexier en gevaarlijker is. En begon ze het concert nog in gekleed in een Arafatsjaal en lange camouflagejas, dan gaan die militante kleren al na het tweede nummer, en een korte escapade in het publiek, weer uit om een heel wat sensueler pakje en een halflang, gedistingueerd sexy kapsel zichtbaar te maken. M.I.A. is de baas en haar girl power is geen act maar een intimiderende realiteit. Ze bespeelt het publiek als een paracommando en dat publiek laat zich graag bevelen, zet het op een wild dansen, gaat compleet uit zijn dak. Indrukwekkend, en opnieuw: een beetje angstaanjagend.

En zo zie ik hier vanavond twee vrouwen, die ik weliswaar graag nog een keer terugzie, maar liefst opnieuw op een podium, en zeker niet straks, in de koude, verlaten parkeergarage waar mijn auto eenzaam op mij staat te wachten.