Eigenlijk is dat gewoon retegaaf, een Willie Nelson tribute plaat uitbrengen. In het geval van Phosphorescent is het waarschijnlijk ook in goede handen: de band is goed bekend met country. De mengelmoes van genres laat zich het beste omschrijven als indie-country: Pianodeuntjes uit de saloon met galmende gitaren.

CONCERT
Phosphorescent, Crossing Border Buchanan, 20-11-10

MUZIEK
De discografie van Phosphorescent strekt zich eigenlijk al weer best uit. Op de bandwiki staan vijf albums en een ep. De opvallendste uitschieter in dat rijtje geeft al een beetje weg welke kant de band op neigt: een Willie Nelson tribute met elf covers van de country-koning. Inderdaad komen er best wat country verwijzingen in de muziek voor, maar zeker live is het geluid veel gedragener, met distorted gitaren en ontelbaar veel effectpedalen. Meer indie dan country, maar dan wel met leren jasjes en cowboylaarzen in plaats van skinny jeans en gympen. Waarschijnlijk had Willie zelf ook zo geklonken als 'ie vijfenvijftig jaar later geboren was.

PLUS
Openen met het ruim acht minuten durende Los Angeles getuigt van ballen. Je moet heel zeker van je zaak zijn om met zo'n potentiële crowdkiller te starten. Lef kun je de Amerikanen sowieso niet ontzeggen. Iemand roept van achteruit de zaal om Wolves, en verdomd: "Here it is, Wolves". Een trucje dat ze later nog eens herhalen. Het geeft maar aan hoe vertrouwt de band is met zijn best omvangrijke playlist. Knap. Geldt trouwens ook voor het zeer technische gitaarspel van Jesse Anderson Ainslie.

MIN
Misschien ligt het aan de dubbele whisky die zanger Matthew Houck op het podium in één keer achterover slaat, maar wat is die man aan het rommelen met zijn gitaar. Voortdurend op zoek naar dat ene effectje, probeert hij alle pedalen een voor een uit, desnoods middenin een nummer. Ook gaat hij een keer net een metertje te ver aan de wandel en trekt de kabel er helemaal uit. Verrassend onprofessioneel voor een band van deze statuur. Wat vervelender dan een slordigheidje is het gebrek aan smoel. Echte uitschieters zitten er niet tussen, en hoe grappig het mengelmoesje aan genres ook is, uniek of grensverleggend is het zeker niet. Heel sympathiek, maar een beetje braafjes allemaal.

CONCLUSIE
Phosphorescent maakt best aangename muziek, maar mist een beetje eigen smoel. Gelukkig staat Houck aan het einde van de set met zijn microfoonsnoer te zwaaien alsof het een lasso is. Dat zie je dan ook weer niet iedere dag.

CIJFER
6.5